Οι οικονομικές κυρώσεις που επιβάλλονται μονομερώς από ορισμένα κράτη στην πραγματικότητα σκοτώνουν. Αυτό ανέφερε μια δημοσίευση του Misión Verdad (Αποστολή Αλήθεια), βασισμένη σε μελέτη του περιοδικού The Lancet Global Health. Η ανάλυση έγινε από ομάδα μελέτης με επικεφαλής τους οικονομολόγους
Φρανσίσκο Ροδρίγες, Σίλβιο Ρεντόν και Μαρκ Ουέισμπροτ και βασίστηκε σε στοιχεία από 152 χώρες. Αναφέρει ότι τα περιοριστικά μέτρα «που επιβλήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες ή την Ευρωπαϊκή Ένωση
συνδέονται με 564.258 θανάτους ετησίως μεταξύ 1971 και 2021».
Αν και ο δηλωμένος στόχος είναι να επιβληθούν αλλαγές συμπεριφοράς, σύμφωνα με τους ερευνητές «όλες οι οικονομικές κυρώσεις λειτουργούν τελικά ως κυρώσεις για την υγεία», επηρεάζοντας την
πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες, την επισιτιστική ασφάλεια και την κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη, η οποία βλάπτει ιδιαίτερα «τα παιδιά, τις γυναίκες και τους πιο περιθωριοποιημένους
πληθυσμούς».
Ένα άλλο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό αποκαλύπτει ότι, ως αποτέλεσμα των κυρώσεων, υπήρξε «αύξηση 3,1% στη βρεφική θνησιμότητα και αύξηση 6,4% ετησίως στη μητρική θνησιμότητα μεταξύ του 1990 και του 2019». Υποστηρίζει ότι η αύξηση των κυρώσεων είναι σταθερή από το 1950, σύμφωνα με την Παγκόσμια Βάση Δεδομένων Κυρώσεων. Ωστόσο, «το ποσοστό επιτυχίας τους στην επίτευξη του δηλωμένου στόχου παραμένει περίπου στο 30%».
Η Αποστολή Αλήθεια αποκαλύπτει ότι «η Βενεζουέλα, που υπόκειται σε κυρώσεις από το 2017, κατέγραψε μεταξύ 2012 και 2020 οικονομική συρρίκνωση κατά 71% και περιόδους ελλείψεων που επηρέασαν άμεσα τη διαθεσιμότητα ογκολογικών θεραπειών και ρετροϊικών φαρμάκων. Στο Ιράκ, το εμπάργκο που επιβλήθηκε μετά την εισβολή στο Κουβέιτ συνέπεσε με το θάνατο περισσότερων από 500.000 παιδιών κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, σύμφωνα με τη UNICEF».
Η Συρία υπέστη διαδοχικούς γύρους κυρώσεων από το 2011, ενισχυμένους με τον νόμο Caesar το 2020 και σήμερα το 90% του πληθυσμού της βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας.
Στην περίπτωση της Κούβας, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση που παρουσιάστηκε στα Ηνωμένα Έθνη, μόλις τέσσερις μήνες αποκλεισμού «ισοδυναμούν με τη χρηματοδότηση που απαιτείται για την κάλυψη των αναγκών του βασικού καταλόγου φαρμάκων της χώρας για ένα χρόνο».
«Για τις χώρες που υπόκεινται σε κυρώσεις, οι προκαλούμενες ελλείψεις δεν αποτελούν χειρουργική επέμβαση, αλλά μια διαρκή μορφή εξαναγκασμού. Με επιπλέον 564.000 θανάτους ετησίως, η ετικέτα του «μη βίαιου μέτρου» καταρρέει», αναφέρει η δημοσίευση.
Πηγή: Εφημερίδα Γκράνμα