Την Τετάρτη 23 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης για να τιμηθεί η ηρωική επίθεση στον στρατώνα Μονκάδα (26 Ιούλη 1953).
Η εκδήλωση φιλοξενήθηκε στον προαύλιο χώρο της ΠΕΚΑΜ (Πανελλήνιας Ένωσης Κρατουμένων Αγωνιστών Μακρονήσου - Αγίων Ασωμάτων 31, Θησείο).
Η Κατερίνα Γεράκη μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου, έκανε την κεντρική ομιλία μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου, την οποία και παραθέτουμε..
Παρ όλες τις αντίξοες καιρικές συνθήκες, παραβρέθηκε πλήθος φίλων της Κούβας και του συνδέσμου.
Ακολούθησε κουβανέζικη βραδιά με ρούμι και μουσική.
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, μένουμε πιστοί στο ραντεβού μας, γιορτάζουμε την επέτειο από την επίθεση του Φιντέλ και των συντρόφων του κουβανών επαναστατών στους στρατώνες Μονκάδα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, στις 26 Ιουλίου 1953. Όσο το καθήκον της αλληλεγγύης στον πολύπαθο ηρωικό κουβανικό λαό παραμένει επιτακτικό και επίκαιρο, δεν θα αλλάξουμε ποτέ αυτό το ραντεβού. Όσο οι λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τα δεινά που σκορπά το σάπιο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, όπου γης, πάντοτε, θα τιμά τους νεκρούς του και την ιστορική μνήμη. Γιατί η πραγματική πρόοδος της ανθρώπινης ιστορίας, δεν συμβιβάζεται με τη λήθη και τη λησμοσύνη, αλλά προϋποθέτει την πραγμάτωση των ιστορικών διδαγμάτων μέσα από τον ενεργό και ζωντανό αγώνα των καταπιεσμένων λαών για την απελευθέρωση από τα εκμεταλλευτικά δεσμά, με την υπόσχεση για τη συνέχιση της πάλης «μέχρι την τελική νίκη».
Και η επέτειος της 26ης Ιούλη προσφέρει πλούσια, αναντικατάστατης σημασίας, διδάγματα τόσο για την ιστορία της κουβανικής επανάστασης όσο και συνολικά για την πάλη όλων των λαών απέναντι στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Το πιο βασικό απ’ όλα: Ακόμα και ο πιο δυνατός αντίπαλος, αυτός που μοιάζει ανίκητος και παγκυρίαρχος, δεν μπορεί να νικήσει ακόμα και ένα «μικρό λαό που πολεμά, δίχως σπαθιά και βόλια», μα πολεμά «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι». Έχει για όπλα του την γνώση, την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, το δίκιο, το πείσμα και την δύναμη αυτού που δεν έχει να χάσει τίποτα άλλο εκτός από τις αλυσίδες του.
Όπως ακριβώς, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής των γεγονότων, ο μεγάλος επαναστάτης Φιντέλ που το 2026 θα γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από την γέννησή του, προφητικά είχε εξηγήσει στην ανεπανάληπτη απολογία του στην δίκη που παραπέμφθηκε λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 1953: «Μας έμαθαν ότι ο τιτάνας Μασέο είπε κάποτε πως “την ελευθερία δεν την εκλιπαρείς, την κερδίζεις με τη λεπίδας της ματσέτας”. Μας έμαθαν ότι ο Απόστολος (Χοσέ Μαρτί) έγραψε: “Ο άνθρωπος που συμμορφώνεται με άδικους νόμους και επιτρέπει σε οποιονδήποτε να ποδοπατεί τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, ο άνθρωπος που κακομεταχειρίζεται την πατρίδα του μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι έντιμος”.[...] Ξέρω πως η φυλακή θα είναι για μένα σκληρή, όπως είναι πάντα για όλους, με θρασύδειλες απειλές και διεστραμμένα βασανιστήρια. Αλλά δεν φοβάμαι τη φυλακή, όπως και δεν φοβάμαι και την οργή του άθλιου τυράννου που πήρε τις ζωές εβδομήντα συντρόφων μου. Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η ιστορία θα με δικαιώσει!»
Περισσότερο από ποτέ, σήμερα η ιστορία δικαιώνει όλους τους αγωνιστές, τους επαναστάτες, τους ήρωες, τα εκατομμύρια των λαών, που φώτισαν με την πάλη και τις θυσίες τους το προχώρημα της ανθρώπινης ιστορίας, υπηρετήσαν την ελπίδα και τα μεγάλα ιδανικά. Είναι αυτοί που σήμερα, στην εποχή της σκοτεινιάς και του ζόφου, μας κρατούν αναμμένο το λυχνάρι που φωτίζει τον δρόμο του αγώνα, τη λαμπροφόρα διέξοδο της σύγκρουσης με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, τη διέξοδο της σοσιαλιστικής προοπτικής.
80 χρόνια μετά από τον πιο καταστροφικό πόλεμο, που γνώρισε η ανθρωπότητα, τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, βρισκόμαστε στο μεγαλύτερο επίπεδο των πολεμικών συγκρούσεων σε όλο τον πλανήτη. Παλαιστίνη, Ουκρανία, Ιράν, Λίβανος, Συρία, Υεμένη, Λιβύη, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία, Σουδάν, Κονγκό, Μιανμάρ… κι ο κατάλογος συνεχίζεται, με ένοπλες συγκρούσεις απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, για να διευθετηθούν οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου, η αρπαγή του πλούτου των χωρών, η κυριαρχία των δρόμων μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων και σφαιρών επιρροής. Το καπιταλιστικό σύστημα βυθίζεται στις αγιάτρευτες αντιθέσεις και αντιφάσεις τους, τις κρίσεις και τα οξύμωρά του, που δεν μπορεί πλέον να λύσει με άλλους τρόπους και επιστρατεύει την βία του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Εκατομμύρια άνθρωποι, μικρά παιδιά, σκοτώνονται από τις πολεμικές μηχανές, πεθαίνουν από τον όλεθρο και την πείνα, ξεριζώνονται από τις εστίες τους.
Την ίδια ώρα, χρηματοδοτικά πακέτα μαμούθ σε όλο τον πλανήτη δίνονται για τους πολεμικούς εξοπλισμούς, προετοιμάζεται ακόμα κι ένας γενικευμένος πόλεμος, εντείνεται ο αυταρχισμός και η καταστολή ενάντια στους λαούς και τα κινήματά τους.
Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός: Ένα σύστημα, που όσο εξελίσσεται, αποδεικνύεται ότι ολοένα και σαπίζει, κλυδωνίζεται από τις άλυτες αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του, είναι η «λασπωμένη, ατιμασμένη, βουτηγμένη μέσα στο ίδιο της το αίμα, στάζοντας πύον, … αστική κοινωνία … ένα θηρίο αρπαχτικό, όργιο αναρχίας, μάστιγα του πολιτισμού και της ανθρωπότητας. Η αστική κοινωνία φανερώνεται ολόγυμνη, όπως πραγματικά είναι.», σύμφωνα με τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Με αυτό το σύστημα, με αυτό το θηρίο που γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, όσο πλησιάζει η αναπόφευκτη συντριβή του από την επαναστατική ορμή των καταπιεσμένων, είναι αντιμέτωποι οι λαοί.
Ο ηρωικός λαός της Κούβας έχει γνωρίσει από πρώτο χέρι, το πιο απάνθρωπο, άγριο, κυνικό, αυταρχικό και καταπιεστικό πρόσωπο αυτού του συστήματος. Ο πολύχρονος και πολύμορφος ανθρωποκτόνος εμπορικός, οικονομικός, χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ στην Κούβα είναι το ζωντανό αποκαλυπτικό παράδειγμα. Ένας αποκλεισμός που συνεχίζεται αμείωτος από όλες τις αμερικανικές κυβερνήσεις, δημοκρατικών και ρεπουμπλικανών, που συνοδεύεται φυσικά και από άλλα μέτρα, όπως η απαράδεκτη προσθήκη της Κούβας στις χώρες που υποθάλπουν και τροφοδοτούν την τρομοκρατία. Αυτός ο αποκλεισμός σήμερα βρίσκεται στο απόγειο του και όχι μόνο γίνεται ανεκτός, αλλά στην πραγματικότητα υποστηρίζεται και από τις άλλες «πολιτισμένες δημοκρατίες της Δύσης». Τα αλλεπάλληλα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου για τα «ανθρώπινα δικαιώματα στην Κούβα», οι διάφορες αντικομμουνιστικές αθλιότητες που ακούγονται στην Ευρωβουλή με τη συνδρομή γνωστών αντικουβανικών λόμπυ, η απαγόρευση ακόμα και εκδήλωσης με θέμα «Η Κούβα και οι Διεθνείς Ιατρικές Μπριγάδες Χένρι Ρηβ: Παράδειγμα διεθνούς αλληλεγγύης», κινούνται στην ίδια κατεύθυνση.
Το «νέο μνημόνιο για την εθνική ασφάλεια» που υπέγραψε ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ, κλιμακώνει ακόμα περισσότερο αυτό τον βάρβαρο αποκλεισμό της Κούβας. Στο όνομα της «ελευθερίας» απαγορεύεται μέχρι και ο τουρισμός προς την Κούβα και επιτρέπονται μόνο ταξίδια και δραστηριότητες που αποσκοπούν στην επέμβαση στο εσωτερικό της, και την ενίσχυση δυνάμεων που εχθρεύονται και υπονομεύουν το κοινωνικό και πολιτικό της σύστημα. Όμως, πάει πολύ το κράτος που συντηρεί το αίσχος του Γουαντάναμο και η κυβέρνηση που κινητοποίησε την Εθνοφρουρά ενάντια στον πληθυσμό του Λος Άντζελες και ευθύνεται για δεκάδες ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, να μιλάει για "καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", για "δημοκρατία" και "ελευθερία". Πάει πολύ οι ΗΠΑ, που ανοικτά διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους ότι στόχος τους είναι η οικονομική ασφυξία του κουβανικού λαού και η ανατροπή των κατακτήσεων της Επανάστασης, να μιλούν για την "πρόοδο του κουβανικού λαού". Πάει πολύ αυτοί που χρηματοδοτούν συνέχεια αντεπαναστατικές ομάδες και κάθε καρυδιάς καρύδι για την υπονόμευση της Κούβας και τη διάπραξη εγκληματικών πράξεων σε βάρος του πληθυσμού της να μιλούν για "υπόθαλψη της τρομοκρατίας".
Σ’ αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες, ο γιορτασμός της επετείου της 26ης Ιούλη, είναι επίκαιρος και σημαντικός. Αρκεί να θυμηθούμε τα γεγονότα:
Το πρωί της 26ης Ιούλη 1953, ομάδες 165 οπλισμένων επαναστατών εξαπολύουν ταυτόχρονες επιθέσεις στο στρατώνα Μονκάδα, στο Σαντιάγο της Κούβας, και στη στρατιωτική εγκατάσταση «Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες», στο Μπαγιάμο, προκειμένου να ανατρέψουν τον εκλεκτό των ΗΠΑ δικτάτορα Μπατίστα. Ο ηγέτης τους, ένας νεαρός ασκούμενος δικηγόρος, ο 27χρονος, Φιντέλ Κάστρο, μετά από την αποτυχημένη του απόπειρα για την δικαστική ανατροπή της δικτατορίας, ήταν βέβαιος ότι κάτι τέτοιο δεν θα επιτυγχανόταν παρά μόνο με την ένοπλη επανάσταση. Η επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα απέτυχε. Κατά την διάρκεια της μάχης, σκοτώθηκαν πέντε από τους μαχητές. Ο θάνατος των υπολοίπων 70 περίπου, ήταν το αποτέλεσμα της θηριωδίας και των βασανιστηρίων στους αιχμάλωτους. Το κίνημα, που φούντωσε μετά από την αποτυχημένη επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα και ξεσήκωσε τον βασανισμένο λαό της Κούβας για να καταλήξει στη νίκη της Επανάστασης την 1η Γενάρη 1959 και την ανακήρυξη του σοσιαλιστικού της χαρακτήρα στις 16 Απριλίου 1961, πήρε το όνομά του από αυτή τη μεγάλη ημέρα: Ήταν το κίνημα της 26ης Ιούλη. Που μας διδάσκει ότι:
- Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Όποιο προσωπείο κι αν φορέσει, το «διαβολικά καλού Τραμπ» ή του «προοδευτικού Μπάιντεν», όποια κυβέρνηση νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική κι αν έχει στην υπηρεσία του, όποιο μείγμα οικονομικής διαχείρισης επεκτατικό ή νεοκεϋνσιανό κι αν επιλέξει, είναι επικίνδυνος για τους λαούς, σκορπά την φτώχεια και την εξαθλίωση, καταστρέφει το περιβάλλον, φέρνει τον πόλεμο και την προσφυγιά. Αναγκαίος και επίκαιρος είναι ο σοσιαλισμός.
- Ακόμα και στην πιο δύσκολη φάση, σε συνθήκες βαθιάς υποχώρησης του κινήματος και ήττας, η ταξική πάλη σιγοκαίει ασίγαστη, γίνεται φλόγα που φουντώνει και καταστρέφει με την φωτιά της όλα τα παλιά και τα φθαρμένα, για να έρθει υπέρλαμπρος και φωτεινός ο κόσμος της Επανάστασης, ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
- Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι έργο μονόπρακτο. Έτσι, όπως για τη Νίκη της Επανάστασης στην Κούβα η Μονκάδα ήταν αναγκαία· όπως για την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, η παρισινή κομμούνα, η επανάσταση του 1905 ήταν αναγκαία· έτσι και για τους επαναστατικούς σεισμούς που μέλλονται να έρθουν, η «Μονκάδα» τους είναι ολόκληρη η επαναστατική ιστορία του 19ου και 20ου αιώνα, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, οι ανατροπές και τα συμπεράσματα από αυτές.
Σήμερα, λοιπόν, οχυρωμένοι στο σύνδεσμό μας, με τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης, που έχει συμπληρώσει 60 χρόνια ζωής και δράσης και συνεχίζει, διατρανώνουμε την αλληλεγγύη μας στον κουβανικό λαό, πρέπει να ενισχύσουμε και να πολλαπλασιάσουμε τις σημαντικές και μαζικές δραστηριότητές για την υπεράσπισή του, για την προάσπιση των κατακτήσεων της επανάστασής του. Να κλιμακώσουμε τον αγώνα μαζί με άλλους φορείς του ταξικού εργατικού και του ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας, διεκδικώντας:
- Τον τερματισμό του απάνθρωπου αμερικάνικου αποκλεισμού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ανυπολόγιστες συνέπειες, κοστίζοντας πάνω από 150 δισεκατομμύρια δολάρια σε βάρος του κουβανικού λαού.
- Την επιστροφή του εδάφους της βάσης του Γκουαντάναμο που παράνομα κατέχουν οι ΗΠΑ.
- Την άρση κάθε είδους κυρώσεων και προκλητικών δράσεων, να σταματήσουν κάθε είδους επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις της Κούβας.
- Να αφαιρεθεί η Κούβα από την απαράδεκτη λίστα των χωρών «χορηγών της τρομοκρατίας»
Ο λαός της Κούβας έχει εκφράσει τη θέληση του, έχει επιλέξει το δρόμο του. Κανένας δεν μπορεί να παρεμβαίνει σ’ αυτόν.
Κάτω τα χέρια από την Κούβα! Δεν ήταν και δεν είναι μόνη! Θα νικήσει!
