Την Δευτέρα 23 Ιούλη έγινε η εκδήλωση με την ευκαιρία της 65ης επετείου από την έφοδο στο στρατώνα Μονκάδα σε συνεργασία με τον Δήμο Χαϊδαρίου.
Στην εκδήλωση την κεντρική ομιλία έκανε η Κατερίνα Γεράκη μέλος του Δ.Σ. του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας & Αλληλεγγύης. Χαιρετισμό απηύθυνε ο Δήμαρχος Χαϊδαρίου Μιχάλης Σελέκος.
Την εκδήλωση πλαισίωσε ο τραγουδιστής Γιώργος Σαρρής με το συγκρότημά του και τελείωσε με την προβολή της ταινίας «Kangamba», η οποία αναφερόταν στη βοήθεια της Κούβας στην Αγκόλα.
Η ομιλία της Κατερίνας Γεράκη μέλους του Δ.Σ. του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου
Συντρόφισσες και σύντροφοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές, φίλες και φίλοι της Κούβας
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, γιορτάζουμε σήμερα την 65η επέτειο της επίθεσης στους στρατώνες Μονκάδα στο Σαντιάγο της Κούβας στις 26 Ιούλη 1953. Μένουμε πιστοί στο καθήκον της μνήμης και της τιμής στους ήρωες της επαναστατικής ταξικής πάλης.
Ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας και Αλληλεγγύης μετρά ήδη 54 χρόνια ζωής ˙ ιδρύθηκε το 1964, πέντε μόλις χρόνια μετά από την επικράτηση της κουβανικής Επανάστασης. Από την αρχή, από τα πρώτα βήματα της ίδρυσης μας, είχαμε ξεκαθαρίσει τους στόχους μας. Δεν θέλαμε να φτιάξουμε άλλον έναν σύλλογο, σύμφωνα με τα συνηθισμένα, έναν σύλλογο για παράδειγμα εξωραϊστικού, πολιτιστικού ή άλλου παρόμοιου χαρακτήρα. Η ίδρυση του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου επιβλήθηκε από λόγους προλεταριακού διεθνισμού, ανάμεσα στους προλετάριους και τους λαούς όλου του κόσμου. Επιδίωξη και καθήκον μας ήταν και είναι η αλληλεγγύη στον κουβανικό λαό, γιατί έδωσε τη μάχη της σοσιαλιστικής επανάστασης ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση, γιατί βρέθηκε και βρίσκεται ακόμα σήμερα αντιμέτωπος με την αγριότητα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.
Δεν ανήκουμε σε αυτούς που υποτιμούν τις επετείους, που ξεχνούν στο πέρασμα του χρόνου και των δυσκολιών τις μεγάλες θυσίες και τα σπουδαία επιτεύγματα, που στο όνομα των σύγχρονων προκλήσεων αρνούνται τα διδάγματα του παρελθόντος. Η φετινή επέτειος, λοιπόν, όπως και κάθε χρόνο, μας υπενθυμίζει την πείρα και τα συμπεράσματα, γίνεται αφορμή για να προβληματιστούμε γύρω από τις σημερινές εξελίξεις και τα καθήκοντά μας. Το τρέχον δίχρονο, άλλωστε, φορτίζεται από σπουδαίες επετείους. Το 2017 ήταν μια ιδιαίτερη χρονιά για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, στον εορτασμό των 100 χρόνων από τη Μεγάλη Οκτωβριανή Επανάσταση, που αποτελεί το κορυφαίο κοσμοϊστορικό γεγονός του 20ού αιώνα. Το 2018 είναι μια ιδιαίτερη χρονιά για το κομμουνιστικό κίνημα της χώρας μας, στον εορτασμό των 100 χρόνων από την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, που η ιστορία του συναρτάται άμεσα με την ιστορία της ταξικής πάλης και του βασανισμένου ελληνικού λαού στον προηγούμενο αιώνα. Η πείρα από την πάλη και τους αγώνες κάθε λαού αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη της παγκόσμιας εργατικής τάξης στο επαναστατικό της καθήκον.
Τα συμπεράσματα ίδια, διαχρονικά, αναδεικνύουν την δυναμική των νομοτελειών της ταξικής πάλης και της ιστορικής εξέλιξης. Οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι, όπου γης, οι προλετάριοι όλων των χωρών, όταν βγαίνουν ορμητικά στο προσκήνιο, στοχεύοντας τον πραγματικό ταξικό αντίπαλο, μπορούν και γυρίζουν τον τροχό της Ιστορίας μπροστά, προς την κατεύθυνση της κοινωνικής απελευθέρωσης. Ο καπιταλισμός δεν είναι ανίκητος. Ακόμα και τα πιο σύγχρονα ιμπεριαλιστικά όπλα, οι πολυάριθμοι στρατοί, οι πιο εξελιγμένες μέθοδοι κατατροπώνονται μπροστά στη δύναμη του λαού που παλεύει για την ελευθερία του από τα δεσμά της καπιταλιστικής σκλαβιάς, που οικοδομεί την κοινωνία της πραγματικής προόδου, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Η επίθεση του Φιντέλ, του Ραούλ και των συντρόφων τους στους στρατώνες Μονκάδα στο Σαντιάγο της Κούβας στις 26 Ιούλη 1953, αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στην Ιστορία της Μεγάλης Κουβανικής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Σηματοδότησε την απαρχή της μεγάλης λαϊκής εξέγερσης κατά του στυγνού δικτατορικού καθεστώτος του Μπατίστα που κατέληξε στη Νίκη της Επανάστασης, την 1η Γενάρη του 1959.
Κατανοώντας την ανάγκη της μαχητικής πρακτικής δουλειάς και της οργάνωσης ενός συγκεκριμένου σχεδίου, οι επαναστάτες είχαν από πριν προετοιμάσει και σχεδιάσει την επιχείρηση με αξιοθαύμαστη ακρίβεια και απόλυτη μυστικότητα. Λίγο πριν ξεκινήσουν οι μαχητές, άκουσαν τα εμψυχωτικά λόγια του Φιντέλ: «Τις επόμενες ώρες θα νικήσουμε ή θα νικηθούμε αλλά σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακούστε καλά, σύντροφοι! Σε οποιαδήποτε περίπτωση αυτό το κίνημα θα θριαμβεύσει. Αν νικήσουμε σήμερα το πρωί θα επισπευσθεί εκείνο το οποίο οραματίστηκε ο Χοσέ Μαρτί. Αν συμβεί το αντίθετο αυτή η χειρονομία θα χρησιμεύσει σαν παράδειγμα στο λαό της Κούβας να αρπάξει τη σημαία και να προχωρήσει μπροστά.».
Η επίθεση εκδηλώθηκε με αταλάντευτη πειθαρχία και προσήλωση στο σχέδιο, με ακρίβεια δευτερολέπτου, τόσο στο Μπαγιάμο όσο και στο Σαντιάγο, στο χρόνο που είχε υπολογιστεί από πριν, στις 5.15 το πρωί. Τα κτίρια που ήταν γύρω από το στρατώνα, έπεσαν στα χέρια των επαναστατών το ένα μετά το άλλο. Δυστυχώς, όμως, ένα λάθος, από αυτά που πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος της επέλευσής τους, ήταν μοιραίο. Το μισό από το κύριο σώμα των επαναστατών και μάλιστα το καλύτερα εξοπλισμένο, έχασε το δρόμο του στην είσοδο της πόλης και έλειψε από την αποφασιστική μάχη. Η επίθεση απέτυχε. Οι απώλειες των επαναστατών, στη διάρκεια της μάχης ήταν ασήμαντες. Το 95% των νεκρών, ήταν οι αιχμάλωτοι που σφαγιάστηκαν με ωμότητα και στυγνή βαναυσότητα από τους νικητές. Ο στρατώνας Μονκάδα μετατράπηκε σε τόπο μαρτυρίου. Ο πρώτος αιχμάλωτος που δολοφονήθηκε ήταν ο γιατρός Μάριο Μουνιός, που δεν κρατούσε όπλο, αλλά φορούσε μόνο την ιατρική του μπλούζα. Ο Φιντέλ, ο Ραούλ και πολλοί σύντροφοι πιάστηκαν και φυλακίστηκαν. Στη δίκη που ακολούθησε όλοι οι κατηγορούμενοι, αντιμετώπισαν με αξιοπρέπεια τους δικαστές τους.
Ο Φιντέλ, με την περίφημη απολογία του ως κατηγορούμενος μπροστά στους δικαστές του Μπατίστα, απηύθυνε επαναστατικό κάλεσμα σε όλο τον κουβανικό λαό: «Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα 'ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα, δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει». Τα λόγια του είχαν ήδη επιβεβαιωθεί. Το κίνημα της 26ης Ιούλη έγινε η σπίθα για να ξεσπάσει η λαϊκή οργή ενάντια στην εκμετάλλευση, να οργανωθεί η ταξική πάλη με το παράνομο δίκτυο του Φρανκ Παϊς στις πόλεις, να προετοιμαστεί η έλευση της Γκράνμα το 1956 και να ξεδιπλωθεί η επαναστατική ορμή απ’ άκρη σ’ άκρη σ’ όλη την Κούβα, φέρνοντας τη νίκη.
Η πορεία και ο αγώνας του κουβανικού λαού, η τελική Νίκη και η αποφασιστικότητα στην οικοδόμηση μιας κοινωνίας με επίκεντρο τις εργατικές λαϊκές ανάγκες, αποτελεί διαχρονικά πηγή έμπνευσης για χιλιάδες εργαζόμενους και τους λαούς σε όλο τον κόσμο. Στην Κούβα, σε ασύλληπτα γρήγορο χρόνο από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, η πείνα, η φτώχια, ο αναλφαβητισμός, οι φυλετικές και οι άλλες διακρίσεις εξαλείφτηκαν! Η δωρεάν ιατρική περίθαλψη και εκπαίδευση, η κοινωνική ασφάλιση, η πρόνοια και η κατοικία εξασφαλίστηκαν για όλους! Οι κατακτήσεις του κουβανικού λαού δείχνουν την ανωτερότητα του συστήματος που δεν βασίζεται στο επιχειρηματικό κέρδος και τον ανταγωνισμό, την άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη και την εκμετάλλευση της εργασίας, αλλά στηρίζεται στις κοινωνικές σχέσεις παραγωγής, τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας και τη συνεχή αταλάντευτη επιμονή στην προσπάθεια να εξαλειφθεί η ατομική, έστω και μικρή, ιδιοκτησία, η εκμετάλλευση της ξένης μισθωτής εργασίας. Οι συνταγές μίξης των νόμων της σοσιαλιστικής οικοδόμησης με τους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, έχουν αποδειχθεί επικίνδυνες.
Σήμερα, 65 χρόνια μετά, το μήνυμα της ηρωικής επίθεσης στο στρατώνα Μονκάδα είναι επίκαιρο όσο ποτέ, μιας μάχης που φάνηκε αρχικά χαμένη, αλλά οδήγησε στη Νίκη της Επανάστασης. Ο ελληνικός λαός και οι λαοί σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο δοκιμάζονται σκληρά από τις συνέπειες της βαθιάς, πρωτόγνωρης συγχρονισμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Τσακίζονται κατακτημένα με αίμα δικαιώματα, στην κοινωνική ασφάλιση, τις εργασιακές σχέσεις, την πρόσβαση στην υγεία, την παιδεία, τον πολιτισμό, τα επιτεύγματα της ανθρώπινης γνώσης και επιστήμης. Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το μοίρασμα των αγορών και των δρόμων ενέργειας οξύνονται, η περιοχή μας βρίσκεται στη δίνη τους και υπό τη συνεχή απειλή ενός ευρύτερου ιμπεριαλιστικού πολέμου για τη βίαιη λύση των ανταγωνισμών αυτών, τα κύματα των μεταναστών και των προσφύγων αυξάνονται συνεχώς.
Στη φάση αναζωογόνησης μετά από την κρίση, η αντιλαϊκή πολιτική περνά σε νέα φάση, για να θερίσει ως καρπούς της συνεχιζόμενης βαρβαρότητας τα συντρίμμια των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων, που αποτελούν το λίπασμα της περιβόητης καπιταλιστικής ανάπτυξης και των επενδύσεων. Η γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας σημαίνει ακόμα μεγαλύτερους κινδύνους για το λαό της χώρας μας και τους γειτονικούς λαούς, όξυνση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας για την προώθηση των ευρωατλαντικών σχεδιασμών στα Βαλκάνια και συνολικότερα. Η πείρα του κουβανικού λαού για τις βαριές συνέπειες της ιμπεριαλιστικής δράσης, αποτελεί αναντικατάστατη υπόμνηση και φωτίζει τα σύγχρονα καθήκοντα του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που πρέπει να απορρίπτει κάθε σειρήνα συμβιβασμού από το δήθεν πέπλο προστασίας που προσφέρει τάχα η συμμετοχή και η υποταγή στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και η προώθηση των σχεδιασμών τους.
Αντλούμε πείρα και εξοπλιζόμαστε με τόλμη στον δύσκολο ταξικό πόλεμο, για τους αγώνες που έρχονται, για τη μεγάλη μάχη μέχρι την τελική νίκη.
Γιατί κάθε λαός, αντικειμενικά, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θα βρεθεί αντιμέτωπος με το δίλημμα της σύγκρουσης με τον ταξικό εχθρό, την ανάγκη να κάνει το άλμα για ριζικές αλλαγές, να πάρει την εξουσία στα χέρια του και να οικοδομήσει τη δική του κοινωνία και οικονομία. Τα επιτεύγματα της κουβανικής επανάστασης δείχνουν ότι μόνο η οικοδόμηση και συνεχής εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής μπορεί να εξασφαλίσει την ευημερία και την πρόοδο του λαού, να δώσει λύσεις σε προβλήματα και αδυναμίες στην ίδια την οικονομία της Κούβας.
Ως Ελληνικουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας και Αλληλεγγύνης προσπαθούμε να ανταποκριθούμε στο δύσκολο καθήκον και το κάλεσμα του προλεταριακού διεθνισμού.
Διεκδικούμε την παύση του απάνθρωπου αμερικάνικου αποκλεισμού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ανυπολόγιστες συνέπειες, την επιστροφή του εδάφους της βάσης του Γκουαντάναμο που παράνομα κατέχουν οι ΗΠΑ. Παλεύουμε ενάντια στην ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που εκδηλώνεται σε βάρος της Κούβας από όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, με διάφορες μορφές, συχνά συγκαλυμμένα, αλλά πάντα με τον ίδιο στόχο της συκοφάντησης και της διαστρέβλωσης για την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού, όπως με ένταση εκφράστηκε με την χυδαία προπαγάνδα που εξαπολύθηκε μετά από τον θάνατο του μεγάλου Κουβανού ηγέτη και Επαναστάτη Φιντέλ.
Η απάντηση των λαών απέναντι στον καπιταλισμό, που θα περνά συνεχώς εναλλάξ από την φάση της κρίσης στη φάση της ανάκαμψης, προετοιμάζοντας μια νέα, ακόμα πιο βαθιά, κρίση, δεν μπορεί να εγκλωβίζεται σε μεταρρυθμίσεις και διαχείριση. Η δομή του και οι νόμοι του, το κυνήγι του κέρδους, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μόνο δεινά φέρνουν στους λαούς, πόλεμο και προσφυγιά. Η απάντηση των λαών θα είναι η Επανάσταση και ο σοσιαλισμός, που είναι αναγκαίος και επίκαιρος.
Οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες και η περίοδος της προσωρινής ήττας δεν θα κρατήσουν για πάντα – η ιστορία δεν τελείωσε. Ο καπιταλισμός, που έχει φτάσει στο ανώτερο στάδιο του, τον ιμπεριαλισμό, σαπίζει και σκορπά δυσωδία. Ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Οι συνθήκες της υποχώρησης και της αναδίπλωσης του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος αλλά και στην χώρα μας, οι αρνητικοί συσχετισμοί είναι μια εξαιρετικά δύσκολη καμπή στην ιστορία, αλλά θα τις ακολουθήσουν οι φάσεις της ανόδου, της επαναστατικής ορμής και της νίκης. Τέλος της Ιστορίας δεν υπάρχει, τη γράφουν με τους αγώνες τους οι εργαζόμενοι και οι καταπιεσμένοι σε όλο τον κόσμο.
Μέχρι τη νίκη, για πάντα!