ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ

Μέσα στις συνθήκες προετοιμασίας μιας γενικευμένης ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης, και καθώς οι ΗΠΑ προωθούν παράλληλα μια πολεμική επιθετική πολιτική στην Λ. Αμερική, στην Καραϊβική, οι κίνδυνοι για τη Βενεζουέλα, τους λαούς της περιοχής είναι μεγάλοι. Η κατάσταση αυτή είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τον κουβανικό λαό και την επανάστασή του που αποτελούν τον ιστορικό στόχο της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και που υφίστανται τον πιό μακρόχρονο οικονομικό αποκλεισμό στην ιστορία της ανθρωπότητας.

 Ο αποκλεισμός, με τις βαριές οικονομικές επιπτώσεις που επιφέρει, έχει στόχο να καταστρέψει όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της επανάστασης, να αποθαρρύνει, να εξοντώσει ακόμα και φυσικά το λαό, παίρνοντας το χαρακτήρα γενοκτονίας. Μιας γενοκτονίας που δεν έχει το άμεσο αποτρόπαιο πρόσωπο αυτής που συντελείται στην Παλαιστίνη, αλλά έχει οδηγήσει ήδη στη μετανάστευση ενός εκατομμυρίου κουβανών παραγωγικής ηλικίας – μιά αφαίμαξη αναγκαίου επιστημονικού και τεχνικού δυναμικού, και έχει παράλληλα προκαλέσει σοβαρό δημογραφικό πρόβλημα.

Για μιά άλλη χώρα όλα αυτά θα ήσαν καταλυτικά.

Όμως η Κούβα εξακολουθεί να αντιστέκεται.

Αυτό απέδειξε πολύ πρόσφατα ο τρόπος με τον οποίο αντιμετώπισε τον τυφώνα Μελίσσα. Ένα εκατομμύριο άνθρωποι μετακινήθηκαν από τις εστίες τους με οργανωμένο τρόπο. Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, οι επιτροπές υπεράσπισης της Επανάστασης, οι ίδιοι οι πολίτες κινητοποιήθηκαν, περιέθαλψαν, παρέχοντας στέγη και φιλοξενία. Δεν υπήρξε καμία ανθρώπινη απώλεια, αν και οι καταστροφές σε σπίτια, υποδομές και καλλιέργειες είναι πολύ μεγάλες.

Ο πρόεδρος Ντίαζ-Κανέλ, μετά από περιοδεία στις περιοχές που χτυπήθηκαν περισσότερο από τον τυφώνα, δήλωσε πως εντυπωσιάστηκε από το μέγεθος της καταστροφής αλλά κύρια «από τη δύναμη αυτού του αήττητου λαού και την ενότητα του έθνους μπροστά στον κίνδυνο και από το ανθρωπιστικό έργο της Επανάστασης».

Απαντώντας στους επικριτές του σοσιαλιστικού κράτους που το χαρακτηρίζουν «αποτυχημένο» είπε:  «Αυτό που δεν γνωρίζουν αυτοί που μας μισούν, όταν χρησιμοποιούν αυτή τη λέξη για να δυσφημίσουν την Επανάσταση, είναι ότι στην Κούβα, είμαστε όλοι το κράτος».

Και αναρωτιέται κανείς. Μπορούν αυτά τα λόγια να ειπωθούν σήμερα για κάποια άλλη χώρα;

Θα μπορούσαν να ισχύουν αν δεν είχε γίνει η κουβανική επανάσταση;

Θα ήταν πραγματικά χωρίς τα 157 χρόνια ιστορίας από το 1868 τα γεμάτα από 4 επαναστάσεις και τη διαδικασία οικοδόμησης του  σοσιαλισμού από το1959;

Θα ήταν λόγια γεμάτα νόημα, λόγια που ζωντανεύουν την ελπίδα και την αγωνιστική διάθεση χωρίς τη μεγάλη επαναστατική προσωπικότητα του Φιδέλ Κάστρο;

Σίγουρα όχι!

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

Όσο βέβαιο είναι πως η επανάσταση δεν μπορεί να γίνει χωρίς το λαό, άλλο τόσο είναι βέβαιο πως δεν μπορεί να γίνει χωρίς εκείνες τις προσωπικότητες που έχουν την ικανότητα να καταλάβουν και να εκφράσουν με τρόπο σαφή και κατανοητό αυτό που είναι στη συγκεκριμένη στιγμή η κινητήρια δύναμη της ιστορίας,  να καθορίσουν τη φύση της επανάστασης και τους φορείς της, να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα που να μπορεί να συσπειρώσει τα προοδευτικότερα τμήματα και τάξεις, να τους δώσει την προοπτική και τα εργαλεία που χρειάζονται ώστε η αγανάκτηση και η επαναστατική διάθεση να βρούν ένα ξεκάθαρο δρόμοׄ, να μη ξεστρατήσουν, να μην αποπλανηθούν, αλλά αντίθετα να μάθουν μέσα από την πάλη, να ανέβουν σε ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης, να γίνουν οι συνειδητοί φορείς της κοινωνικής αλλαγής.

Ο Φιδέλ Κάστρο μέσα σε συνθήκες απογοήτευσης, αλλά και θυμού του κουβανικού λαού, κάτω από την καταθλιπτική επίδραση της δικτατορίας, της αμερικανοκρατίας, της διάβρωσης από τον αμερικάνικο τρόπο ζωής κατόρθωσε να συμπυκνώσει και να επικαιροποιήσει τα αιτήματα, τους στόχους των επαναστάσεων που πραγματοποίησαν οι τρεις προηγούμενες γενιές των κουβανών. Έδωσε με το πρόγραμμα της Μονκάδα το στόχο, οργάνωσε τον στρατιωτικό και πολιτικό αγώνα, στάθηκε σε κάθε σημείο του αγώνα αυτού αταλάντευτος. Έγινε μέχρι το τέλος της ζωής του η πυξίδα του λαού στο δύσκολο ταξίδι στα αχαρτογράφητα νερά της κοινωνικής επανάστασης που δεν είναι μια στιγμή αλλά μια μακρόχρονη διαδικασία.

Και όχι μόνο για την Κούβα, αλλά  διαμέσου του παραδείγματός της και της διεθνιστικής στάσης της, ο Φιδέλ Κάστρο επέδρασε με καταλυτικό τρόπο και θα συνεχίσει να επιδρά στην ιστορία του διεθνούς επαναστατικού και απελευθερωτικού κινήματος.

Τα μηνύματα του Νοέμβρη του 1973, «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία», «Έξω αι ΗΠΑ – Έξω το ΝΑΤΟ», παραμένουν και σήμερα εξαιρετικά επίκαιρα μπροστά στη νέα κλιμάκωση των πολεμικών ανταγωνισμών.

52 χρόνια μετά, το Πολυτεχνείο μας υπενθυμίζει ότι οι λαοί, με την πάλη τους, μπορούν να ορθώσουν εμπόδια στους πολεμικούς σχεδιασμούς, να υπερασπιστούν τα δικαιώματα και τις ανάγκες τους, να ανοίξουν τον δρόμο της ειρήνης, της φιλίας, της αλληλεγγύης και της συνεργασίας μεταξύ τους.

Ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος πιστός και φέτος στο ραντεβού του

σας καλεί να συμμετάσχετε στην προσυγκέντρωση με το πανό του

στις 5 μ.μ. στα προπύλαια.

Χαιρετισμός του Πρέσβη της Κούβας στην Ελλάδα Αραμίς Φουέντε Ερνάντες

Αγαπητοί σύντροφοι,

Η αποψινή βραδιά θα είναι αφιερωμένη στην ποίηση, τιμώντας αυτόν τον εξαιρετικό επαναστάτη που υπήρξε ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, στην 58η επέτειο της πτώσης του στη Βολιβία. Με τη βοήθεια ποιητών και μελετητών, θα εμβαθύνουμε σε αυτή την ακόμη όχι αρκετά γνωστή πτυχή του Τσε Γκεβάρα και για άλλη μια φορά, με την ποίηση ως λάβαρό μας, θα επιβεβαιωθούν οι τεράστιες αξίες του ανθρώπου που ο Φιντέλ χαρακτήρισε ως έναν «ηθικό γίγαντα».

«Ο Τσε», είπε ο σύντροφος Αρμάντο Χαρτ Ντάβαλος, διακεκριμένος κουβανός διανοούμενος και επαναστάτης που τον γνώριζε πολύ καλά, «είναι η πηγή της ποίησης που χρειάζεται ο 21ος αιώνας, επειδή για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, με το παράδειγμα της ζωής του, φώτισε το όνειρο για κάτι που ο κόσμος χρειάζεται να συνειδητοποιήσει, προκειμένου να πραγματοποιήσει τα ιδανικά της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ευημερίας για όλους».

Για να τυποποιήσει την αληθινή γενεαλογία του Τσε, ο Χαρτ δεν μίλησε για τις επικές του μάχες, ούτε για τη διαβόητη απλότητά του σε συνδυασμό με την αναγνωρισμένη τόλμη του να βρίσκεται πάντα στα πιο επικίνδυνα μέρη ή να προτείνεται για τα πιο δύσκολα καθήκοντα. Δεν μίλησε για τις πεποιθήσεις και τις αξίες του, ούτε για την προθυμία του, όπως έλεγε ο Φιντέλ, να αγωνιστεί μέχρι τη νίκη ή να πεθάνει για την ελευθερία των λαών, που τον μετέτρεψε σε παγκόσμιο σημείο αναφοράς. Μίλησε για τον Τσε ως πηγή ποίησης, ποιητής ο ίδιος, υπό την έννοια ότι γι' αυτόν, το παν επικεντρωνόταν σε ακλόνητο θάρρος, εξαιρετική διάνοια και κουλτούρα, ειλικρίνεια και συντροφικότητα, νόημα της ζωής και της δράσης μετασχηματισμού, που συνέλαβε την Επανάσταση ως την ουσιώδη οδό της ύπαρξής του.

Αυτός που όρισε με εξαιρετική σαφήνεια ότι το να είσαι επαναστάτης σήμαινε να φτάσεις στο υψηλότερο σκαλοπάτι του ανθρώπινου είδους. Ήταν αυτός που πάντα ζούσε ριζωμένος στις αρχές και τις αξίες μιας ασκητικής και αφοσιωμένης ζωής, υπερασπιζόμενος με πάθος την αντίληψη ότι «η Επανάσταση δεν είναι λόγια του αέρα για να επωφεληθείς από αυτήν, αλλά βρίσκεται μέσα στην καρδιά για να πεθάνεις γι' αυτήν». Ο άνθρωπος που ζητούσε από τους νέους φρεσκάδα, δυναμισμό, τόλμη και θράσος, και τους καλούσε να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή όλων των διεργασιών. Εκείνος που εναρμόνισε στη δική του μορφή και δράση πολλές από τις καλύτερες αξίες του ανθρώπινου γένους.

Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους σας για την παρουσία σας και επίσης το σύντροφο Βελισσάριο Κοσσυβάκη για την ευαισθησία, όσον αφορά στην οργάνωση, σε αυτή την περίσταση, με νέες και ανανεωμένες προσεγγίσεις, του φόρου τιμής που αξίζει στον Τσε μιας νέας επετείου για την πτώση του και το πέρασμα στην αιωνιότητα. Ευχαριστώ επίσης τον αγαπητό σύντροφο Μπάμπη Ζαφειράτο για το σημαντικό έργο που επιτέλεσε αφήνοντας ως καρπό αυτό το έργο που σήμερα παρουσιάζεται υπό τον τίτλο ''Ο ΤΣΕ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ - Ο Ποιητής των Ποιητών'', δημοσιευμένη από τον εκδοτικό οίκο NEW STAR.

Ευχαριστώ, βεβαίως, όλους όσους αυτή τη βραδιά θα συνεισφέρουν σημαντικά στοιχεία για τον Τσε Γκεβάρα, την προσωπικότητά του, το ποιητικό του έργο και τις αξίες του ως ανθρώπου και επαναστάτη.

Ο εθνικός ποιητής της Κούβας, Νικολάς Γκιγιέν, στην ωραιότερη ποίησή του που έγραψε μετά την είδηση του θανάτου του Τσε Γκεβάρα, προφήτευσε: «Βρίσκεσαι παντού, ζωντανός, όπως δεν σε ήθελαν».

Και έτσι ο Τσε Γκεβάρα είναι ζωντανός και αντιμετωπίζει νέες μάχες. Το πνεύμα του βρίσκεται στον αγώνα του κουβανικού λαού ενάντια στο σκληρό και ενισχυμένο αποκλεισμό και τις ιμπεριαλιστικές επιθετικότητες, στην αντίσταση και τον ηρωισμό της Παλαιστίνης που δέχτηκε επίθεση, αποκαλύπτοντας και κατηγορώντας τους εγκληματίες Σιωνιστές, την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών που τους στηρίζει υποστηρίζοντας αυτή τη γενοκτονία, μαζί με άλλους που ενεργούν για να χλευάσουν την ανθρωπότητα.

Μόλις σκηνοθέτησαν μια τρομοκρατική ενέργεια που δείχνει μέχρι πού είναι ικανοί να φτάσουν με τη σύλληψη περισσότερων από 400 μελών του ανθρωπιστικού στολίσκου Global Sumud. Το Ισραήλ πρέπει να σταματήσει την ασέβειά του στο διεθνές δίκαιο, καθώς και τον αποκλεισμό και τη γενοκτονία του κατά του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα. Ο κόσμος αξιώνει να σταματήσουν αυτή η γενοκτονία, καθώς και όλες οι εγκληματικές ενέργειες που διαπράττονται. Από εδώ, επιβεβαιώνουμε την ακλόνητη αλληλεγγύη μας με τον ηρωικό παλαιστινιακό λαό.

Καταδικάζουμε επίσης τις ανεύθυνες και επικίνδυνες ενέργειες της κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών με την κλιμάκωση των ενεργειών της για να δικαιολογήσει μια στρατιωτική επίθεση κατά της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας, επιδιώκοντας να ιδιοποιηθεί το πετρέλαιο και άλλους φυσικούς πόρους της.

Ο Τσε Γκεβάρα, μεταμορφωμένος σε ποίηση, συνεχίζει να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή σε υπεράσπιση των καταπιεσμένων και των δίκαιων σκοπών, προτρέποντάς μας να βιώσουμε προσωπικά κάθε αδικία, κάθε ταπείνωση του ανθρώπου οπουδήποτε στον κόσμο. Ζει και θα ζει σε κάθε άνδρα και γυναίκα που είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για έναν κόσμο δικαιοσύνης και ειρήνης.

Μέχρι τη νίκη για πάντα!

Ομιλία του συγγραφέα του βιβλίου

Μπάμπη Ζαφειράτου

Ο Τσε της Ποίησης 

Να σας καλησπερίσω και 

—Να ευχαριστήσω εν αρχή όλες και όλους, φίλες και φίλους, συντρόφισσες και συντρόφους, αλλά και μία μία και έναν έναν ξεχωριστά που τιμάμε σήμερα τον Τσε της Ποίησης. 

— Να ευχαριστήσω εκ βαθέων τον Αραμίς Φουέντε Ερνάντες, πρεσβευτή της ακατάβλητης ψυχής του Νησιού της Επανάστασης και του αλτρουιστικού, διεθνιστικού πνεύματος του Τσε Γκεβάρα 

— Τον Ομότιμο Καθηγητή Νευρολογίας και Κλινικής Νευροφυσιολογίας του ΕΚΠΑ και Πρόεδρο του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης —στον οποίον είμαι μέλος— τον Νίκο Καρανδρέα 

— Τον φιλο Αλωνάρχη της Ποίησης και τραδουκτόρ χενεράλ Γιώργο Κεντρωτή 

— Τον καινούργιο φίλο Βύρωνα Κώττη, που γνωριστήκαμε τον Ιούλιο στα μονοπάτια της Δόξας του ΔΣΕ στον Γράμμο και που αν και βρίσκεται στα ένδοξα Παρίσια κάθεται εδώ δίπλα μας. 

— Τον φίλο πολιτικό επιστήμονα και συγγραφέα, Νίκο Μόττα και συμπριγαδίστα το 2015 στην Κούβα, που δουλεύαμε μαζί στα χωράφια κλαδεύοντας παπάγιες… μάντολες όπως έλεγε τότε 

— Την Ευτυχία Μπίμη και τον Βασίλη Καβουκίδη για τη μελωδική τους συνεισφορά 

— Τον Βελισσάριο Κοσσυβάκη τέλος με το ανήσυχο κινηματογραφικό αστέρι του, τη NEW STAR. Τον Βελισσάριο που με τιμά με τη φιλία του και που με τη δική του επιμονή αυτό το βιβλίο βλέπει το φως της δημοσιότητας, ενταγμένο στη γιγαντιαία εκδοτική προσπάθεια με τα Άπαντα του Τσε Γκεβάρα 

* * * 

Χτες, κλείσανε 2 χρόνια γενοκτονικής σφαγής στη Γάζα από τους ιουδαιοναζί του Νετανιάιχμαν. (Ο όρος δεν είναι δικός μου· είναι ενός άλλου χασάπη, του Αριέλ Σαρόν). 

Και σήμερα δεν μπορώ παρά να επαναλάβω τα λόγια που είχα απευθύνει από τούτο το βήμα, στις 13/10/2023, σε εκδήλωση για τον Τσε, μια βδομάδα δηλ. μετά την έναρξη του εγκληματικού, όπως αποδείχθηκε, σχεδίου για τον αφανισμό του ηρωικού λαού της Παλαιστίνης. 

Ο νους λοιπόν και η καρδιά όσων θέλουμε να λεγόμαστε ακόμα άνθρωποι, δεν μπορεί παρά να βρίσκεται και να χτυπάει εκεί όπου «Του Ισραήλ τα Άουσβιτς Καπνίζουν πάντα», και με την συνενοχή των υπανθρώπων (το ι με υ και με η) της ΕΕ. Που τώρα μπροστά στη διεθνή λαϊκή κατακραυγή χύνουνε κορκοδίλια δάκρυά. Και να φωνάξουμε: Je suis Handala, είμαι η οργή και η ξυπόλυτη κραυγή της Παλαιστίνης. 

Κι ακόμα, να επαναλάβουμε τους στίχους του Τσε, όταν το 1956 (29/10 – 7/11) το Ισραήλ θα εισβάλει στη Λωρίδα της Γάζας και στη Χερσόνησο του Σινά, και οι από τότε συνεργοί του, Αγγλία και Γαλλία, θα βομβαρδίσουνε το Πορτ Σάιντ. Είναι από το ποίημά του «Ύμνος στον Νείλο»: 

Και μπήγονται και στη δική μου σάρκα οι άγριες δαγκωματιές 
από τα αποικιοκρατικά σαγόνια / τα διεφθαρμένα αρπαχτικά σαγόνια του Ισραήλ / Λοιπόν, Μπορεί κανείς να υποστηρίξει χωρίς ίχνος ντροπής / το θρίαμβο του σπαθιού πάνω απ’ την πίστη του ανθρώπου; 

Τέλος, τιμώντας τον διεθνιστή Τσε, υψώνω συμβολικά την απαγορευμένη και κυνηγημένη από το 1967 σημαία της Παλαιστίνης με ένα μικρό δικό μου επίγραμμα 

Γλυκό καρπούζι / Ενός λαού οι πόθοι / Σε χρωματίζουν 
Κι ο σπόρος σου φυτρώνει / Στης παπαρούνας το αίμα 
Κι απ’ τα ερείπια / Θ’ αναστηθούνε πάλι / Οι σκοτωμένοι  

* * * 

Και τώρα δυο λόγια για τη γνωριμία μου με την Κούβα και τον Τσε. Είναι εκεί στα 1958-1959, όταν άκουγα στο σπίτι μου, 10χρονος τότε, εντυπωσιασμένος, τις συζητήσεις που κάνανε οι μεγάλοι, εντυπωσιασμένοι κι αυτοί, για το εγχείρημα του Γκράνμα, όπου μια χούφτα άνθρωποι μόλις πάνω / απ’ τα δέκα δάχτυλά μας, όπως λέει ο Νικολάς Γκιγιέν, ο εθνικός ποιητής της Κούβας, τα βάλανε με έναν ολόκληρο στρατό. Μα πιο πολύ με εντυπωσίαζε εκείνος ο γιατρός, γιατί είχαμε κάτι κοινό: το άσθμα μας… 

Την εποχή εκείνη επίσης πήγαινα αρκετά συχνά στο ΣΙΝΕΑΚ, γιατί η ταμίας του σινεμά που συνέβαινε να είναι και η σπιτονοικοκυρά μας ήταν μας έβαζε τζάμπα. 

Κι εκεί συναντιόμουν με τον Νίκο Καρανδρέα, αλλά αυτό το έμαθα μόλις πρόσφατα. 

Και τότε είναι που τα πράγματα για τον γιατρό αρχίσανε να μπερδεύονται με τα επίκαιρα που μας δείχνανε τις εκτελέσεις στο Φρούριο Λα Καμπάνια, όπου στις 3 Γενάρη του 1959 ο Τσε εγκατέστησε το στρατηγείο του. Οι εκτελέσεις σε εισαγωγικά αφού πρόκειται για θανατικές ποινές μετά από δίκη. 

Το αντίστοιχο δηλαδή της Νυρεμβέργης, που εκεί όμως δεν μιλάμε για εκτελέσεις αλλά για θανατικές ποινές. 

Μια σχετική παρένθεση εδώ: Στις 7 Φεβρουαρίου 1959, ψηφίστηκε ο Θεμελιώδης Νόμος· το Άρθρο 25 ορίζει: 

«Η θανατική ποινή δεν εφαρμόζεται εκτός από τις περιπτώσεις μελών των Ενόπλων Δυνάμεων, των κατασταλτικών δυνάμεων της Τυραννίας, βοηθητικών ομάδων που ήταν οργανωμένες από την Τυραννία, ένοπλων ομάδων πολιτών που είχαν οργανωθεί για την υπεράσπισή της, και πληροφοριοδοτών της, για εγκλήματα που διαπράχθηκαν προς υποστήριξη της εγκαθίδρυσης ή της υπεράσπισης της Τυραννίας, που ανατράπηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1958, και προσώπων ένοχων για προδοσία ή για κατασκοπεία υπέρ του εχθρού σε καιρό πολέμου…» 

Είναι λοιπόν θανατικές ποινές για εγκληματίες σαν τον Άνχελ Σάντσες Μοσκέρα, τον Άγγελο του Θανάτου [θα τον διαβάσετε στο καταπληκτικό Δολοφονημένο Κουτάβι] όπου το αρχηγείο του στην επαρχία Γκράνμα ήταν τόπος σφαγής και έμεινε γνωστό με το όνομα Σπίτι του Θανάτου. Από το 1985 αυτό το Σπίτι του Θανάτου έχει γίνει σπίτι ζωής, όπου στεγάζει εργαστήριο χειροτεχνίας, και λειτουργεί και εργαστήριο για ΑΜΕΑ. 

Από το Μαϊάμι (ΗΠ), οι αντεπαναστάτες και οι νοσταλγοί της δικτατορίας άρχισαν να αποκαλούν τον Τσε «Χασάπη του Λα Καμπάνια». 

Ο Τσε στην περίφημη ομιλία του Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 11 Δεκεμβρίου 1964 και συγκεκριμένα στη δευτερολογία του υπογραμμίζει: 

«Πρέπει εδώ να πούμε κάτι που είναι μια πασίγνωστη αλήθεια και την οποία έχουμε πολλές φορές αναφέρει: Ναι έχουμε τουφεκίσει ανθρώπους. Τουφεκίζουμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε για όσο χρειάζεται. Ο αγώνας μας είναι ένας αγώνας μέχρι θανάτου. Ξέρουμε καλά ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα μιας χαμένης μάχης για την Κούβα, και τα γουσάνος (τα σκουλήκια) το γνωρίζουν επίσης. Είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός που μας το έχει επιβάλει. Είναι επίσης γνωστό το εξής: Εμείς δεν διαπράττουμε δολοφονίες, όπως αυτή τη στιγμή η αστυνομία της Βενεζουέλας. Η εν λόγω αστυνομία έχει διαπράξει σωρεία βάρβαρων πράξεων, εκτελέσεις, δολοφονίες δηλαδή, και εξαφανίσεις πτωμάτων. Μεταξύ των θυμάτων της και πολλοί φοιτητές». 

Κλείνει η παρένθεση: Μετά από το καλοκαίρι του ’58, ήρθε το 1966, η Ρωμιοσύνη του Ρίτσου και σε μετάφρασή του ο Μεγάλος Ζωολογικός Κήπος του Νικολάς Γκιγιέν, η δικτατορία, η είδηση της δολοφονίας του Τσε, οι συζητήσεις μας για το ότι δεν είναι αλήθεια και ότι αυτός συνεχίζει το αντάρτικό του, η  φωτογραφία του απ’ τα ξένα, ο μύθος του... Ώσπου με ένα άλμα στο μέλλον, συνταξιούχος ων, μετά το πρώτο ταξίδι μου στην Κούβα το 2011 και κυρίως μετά το δεύτερο του 2015 που προανέφερα, ξαναγύρισα μοιραία στον γυμνασιακό μου Γκιγιέν, για να ανακαλύψω τα ποιήματά του για τον Τσε, που πρωτοεμφανιστήκανε το 2016 στο βιβλίο μου, Αηδόνια και Μπαζούκας και βρίσκονται και στον Τσε της Ποίησης. Κι από κει άρχισε σιγά σιγά να ξετυλίγεται το τεράστιο νήμα των στίχων και των κειμένων που γράφτηκαν γι’ αυτόν… 

* * * 

Ο Τσε είναι μια πολυσχιδής προσωπικότητα με ένα τεράστιο συγγραφικό έργο πίσω του, παρά τη σύντομη τρικυμιώδη επαναστατική ζωή του και πριν καλά καλά κλείσει τα 40 του χρόνια. 

Με πλήθος αναφορών στο βιβλίο θέλησα ακόμα να φωτίσω, στο μέτρο του δυνατού, τον αδηφάγο αναγνώστη, τον κριτικό λογοτεχνίας, τον σκακιστή, τον οικονομολόγο, τον αρχαιολόγο, τον φωτογράφο… 

Μα εδώ θα επικαλεστώ τον Ίταλο Καλβίνο από το στοχαστικό κείμενό του για τον Τσε που θα το διαβάσετε στο βιβλίο: Ό,τι κι αν προσπαθώ να γράψω για να εκφράσω τον θαυμασμό μου προς τον Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, για το πώς έζησε και το πώς πέθανε, μου φαίνεται λειψό. 

Γι’ αυτό και θα κλείσω με τους αισιόδοξους στίχους του Τσε από τη Σκοτεινή (που δεν είναι καθόλου σκοτεινή Αυτοπροσωπογραφία του 

νιώθω να ’ρχεται καταπάνω μου ο αχός 

από του Μαρξ και του Ένγκελς το τραγούδι· 

το παίζει ο Λένιν και το τραγουδάνε οι λαοί. 

¡Hasta la victoria siempre! 

¡Hasta la Poesía de la Revolución! 

Χαιρετισμός του προέδρου του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης

Νίκου Καρανδρέα

Στις σημερινές πολύ δυσοίωνες συνθήκες, όπου οι ιμπεριαλιστικές χώρες κονταροχτυπιούνται με μανία για τα κέρδη και την παγκόσμια κυριαρχία με κίνδυνο να οδηγήσουν την ανθρωπότητα στον όλεθρο· τώρα που μια ακόμα γενοκτονία εξελίσσεται στη γειτονιά μας, στην Παλαιστίνη, και που εντείνεται ο γενοκτόνος αποκλεισμός της Κούβας, αυτή η ίδια η κουβανική επανάσταση και ένας από τους κύριους εκφραστές της, ο Τσε Γκεβάρα, δείχνουν τη μια και μόνη δυνατή λύση: την πάλη του μεγάλου στρατού του προλεταριάτου για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε, η επαναστατική Κούβα είναι ξεχωριστής σημασίας υποκείμενα της διαχρονικής αυτής πάλης, που υλοποίησαν με δημιουργικό τρόπο τους αντικειμενικούς νόμους εξέλιξης της κοινωνίας.

Η κουβανική επανάσταση αποτέλεσε μια τομή στην ιστορία του 20ου αιώνα και ο Τσε έγινε το σύμβολό της. Η ρομαντική εικόνα, η ασυμβίβαστη στάση και ο ηρωικός και αποτρόπαιος θάνατός του ενέπνευσαν εκατομμύρια νέους σ΄όλο τον κόσμο και επηρέασαν πολύ περισσότερους, άσχετα από τον πολιτικό προσανατολισμό τους. Ο Τσε εξέφραζε –για πολλούς ασυνείδητα– την ανάγκη να ξεφύγουν από τα δεσμά μιας ζωής προδιαγεγραμένης, καλουπωμένης σύμφωνα με τα συμφέροντα και τις καταπιεστικές επιταγές της αστικής τάξης. Και ο πόθος αυτός φανερώθηκε ποικιλότροπα, λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, στα τέλη της δεκαετίας του ‘60 με τις εκρηκτικές εξεγέρσεις στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ.

Όμως, κατά τη γνώμη μου, η πιο ουσιαστική αιτία της διαχρονικής παρουσίας του Τσε στην κοινωνική συνείδηση, που μια έκφανσή της είναι και η ποίηση, έγκειται στο ότι εκφράζει την πραγματικά ανανεωτική, αναζωογονητική δράση της επαναστατικής διαδικασίας στην Κούβα. Αναζωογονητική δράση στον τρόπο εφαρμογής του μαρξισμού-λενινισμού που ήρθε σε ευθεία ρήξη με την καθιερωμένη από την εποχή του μεσοπολέμου αντιδιαλεκτική θεωρία των ξεχωριστών σταδίων και την προώθηση ως  ουσιαστικά μοναδικού μοντέλου του ειρηνικού–κοινωβουλευτικού δρόμου για το σοσιαλισμό καθώς και με τη θεωρία της ειρηνικής συνύπαρξης πάση θυσίαׄ  θεωρίες που οδήγησαν στο δρόμο της συνθηκολόγησης με τον καπιταλισμό και την ανατροπή. Αναζωογονητική καθώς ήρθε σε ρήξη και με την απομάκρυνση από τον ταξικό και λαϊκό τρόπο εφαρμογής της δικτατορίας του προλεταριάτου που παρατηρήθηκε στα σοσιαλιστικά κράτη, με το υποκείμενο της επανάστασης, την εργατική τάξη, διαλυμένη μέσα στο «παλλαϊκό κράτος», μακριά από την ενεργό πολιτική δράση.

Το είναι του Τσε ήταν ταυτισμένο με την επαναστατική πράξη. Ένας εφηβικός ιδεαλισμός μετατράπηκε γοργά σε μέθεξη με τα βάσανα και τους καημούς των λαών της Λ. Αμερικής, και συνάντησε το φαρδύ ποτάμι της πολύχρονης κουβανικής επανάστασης στη σύγχρονη πορεία του, όπως αυτή είχε επικαιροποιηθεί και οργανωθεί από τον Φ. Κάστρο. Τα πολλά και πολύπλευρα διαβάσματά του, οι μέχρι τότε εμπειρίες του, συστηματοποιήθηκαν μέσα στην επαναστατική διαδικασία, μέσα στην οργανωμένη πάλη με την καθοδήγηση του Φιδέλ Κάστρο, μέσα στη γοργή μετατροπή της επανάστασης από αντιιμπεριαλιστική σε σοσιαλιστική.

Όπως έγραφε ο ίδιος: Πρακτικοί επαναστάτες εμείς, αγωνιζόμενοι εναντίον της παλιάς δομής της εξουσίας, στηριζόμενοι στο λαό προκειμένου να καταστρέψουμε αυτή τη δομή και με κίνητρο του αγώνα μας την ευτυχία αυτού του λαού, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να συμμορφωνόμαστε με τις επιστημονικές προβλέψεις του Μαρξ. Οι νόμοι δηλαδή του μαρξισμού περιέχονται στα συμβάντα της Κουβανικής Επανάστασης —και καλό είναι να το τονίσουμε για μια ακόμα φορά— ανεξάρτητα από το γεγονός αν οι ηγέτες της εφαρμόζουν ή γνωρίζουν σε βάθος αυτούς τους νόμους από θεωρητική άποψη.

Ο Τσε αισθανόταν πολύ βαθιά κάθε αδικία που γινόταν απέναντι σ’ οποιονδήποτε, οπουδήποτε. Έτσι συναίσθημα και λογική ενωμένα τον οδηγούσαν με απόλυτη συνέπεια στη δράση, στην ένοπλη επαναστατική δράση ενάντια στον ιμπεριαλισμό σ’ όποιο μέρος του κόσμου.

Στα λίγα χρόνια της παρουσίας του στην Κούβα μετά τη νίκη της επανάστασης, η επίδρασή του ήταν σημαντική στην πολιτική πάλη και στους τομείς των εξωτερικών σχέσεων και της οικονομίας. Ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της κουβανικής ηγεσίας και του Τσε ήταν οτι κατάφερνε να καθοδηγεί και να μαθαίνει, να αφομοιώνει τα πιο προοδευτικά στοιχεία που πρόβαλλαν μέσα από τη λαϊκή πάλη. Να διατηρεί έναν ειλικρινή, ανοιχτό και ισότιμο διάλογο με τον εργαζόμενο λαό με στόχο τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική ενεργό συμμετοχή του στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, η οποία, με τη σειρά της, είναι αλληλένδετη με την ανάπτυξη των καλύτερων χαρακτηριστικών του ανθρώπου: την κοινωνική συνείδηση, τη συνειδητή εργασία, τον αλτρουϊσμό, την έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη.

Ο Τσε δολοφονήθηκε πριν από 58 χρόνια. Όμως η παρουσία του στην Κούβα είναι συνεχής: Στην εποποιία της Αγκόλα (1975-1989), στη Διαδικασία Επανόρθωσης (1986-1991), στην Ειδική Περίοδο, στις τωρινές ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Ακόμα περισσότερο, συνεχίζει να υπάρχει ως μία από τις μορφές που παίρνει το φάντασμα που πλανιέται πάνω από τον παρακμασμένο αστικό κόσμο, οδηγός και φορέας ταυτόχρονα της ανατροπής του.

Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, μένουμε πιστοί στο ραντεβού μας, γιορτάζουμε την επέτειο από την επίθεση του Φιντέλ και των συντρόφων του κουβανών επαναστατών στους στρατώνες Μονκάδα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, στις 26 Ιουλίου 1953. Όσο το καθήκον της αλληλεγγύης στον πολύπαθο ηρωικό κουβανικό λαό παραμένει επιτακτικό και επίκαιρο, δεν θα αλλάξουμε ποτέ αυτό το ραντεβού. Όσο οι λαοί βρίσκονται αντιμέτωποι με τα δεινά που σκορπά το σάπιο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, το εργατικό και λαϊκό κίνημα, όπου γης, πάντοτε, θα τιμά τους νεκρούς του και την ιστορική μνήμη. Γιατί η πραγματική πρόοδος της ανθρώπινης ιστορίας, δεν συμβιβάζεται με τη λήθη και τη λησμοσύνη, αλλά προϋποθέτει την πραγμάτωση των ιστορικών διδαγμάτων μέσα από τον ενεργό και ζωντανό αγώνα των καταπιεσμένων λαών για την απελευθέρωση από τα εκμεταλλευτικά δεσμά, με την υπόσχεση για τη συνέχιση της πάλης «μέχρι την τελική νίκη».

Και η επέτειος της 26ης Ιούλη προσφέρει πλούσια, αναντικατάστατης σημασίας, διδάγματα τόσο για την ιστορία της κουβανικής επανάστασης όσο και συνολικά για την πάλη όλων των λαών απέναντι στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα. Το πιο βασικό απ’ όλα: Ακόμα και ο πιο δυνατός αντίπαλος, αυτός που μοιάζει ανίκητος και παγκυρίαρχος, δεν μπορεί να νικήσει ακόμα και ένα «μικρό λαό που πολεμά,  δίχως σπαθιά και βόλια», μα πολεμά «για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι». Έχει για όπλα του την γνώση, την θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού, το δίκιο, το πείσμα και την δύναμη αυτού που δεν έχει να χάσει τίποτα άλλο εκτός από τις αλυσίδες του.

Όπως ακριβώς, ο ίδιος ο πρωταγωνιστής των γεγονότων, ο μεγάλος επαναστάτης Φιντέλ που το 2026 θα γιορτάζουμε τα 100 χρόνια από την γέννησή του, προφητικά είχε εξηγήσει στην ανεπανάληπτη απολογία του στην δίκη που παραπέμφθηκε λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβρη του 1953: «Μας έμαθαν ότι ο τιτάνας Μασέο είπε κάποτε πως “την ελευθερία δεν την εκλιπαρείς, την κερδίζεις με τη λεπίδας της ματσέτας”. Μας έμαθαν ότι ο Απόστολος (Χοσέ Μαρτί) έγραψε: “Ο άνθρωπος που συμμορφώνεται με άδικους νόμους και επιτρέπει σε οποιονδήποτε να ποδοπατεί τη χώρα στην οποία γεννήθηκε, ο άνθρωπος που κακομεταχειρίζεται την πατρίδα του μ’ αυτόν τον τρόπο, δεν είναι έντιμος”.[...] Ξέρω πως η φυλακή θα είναι για μένα σκληρή, όπως είναι πάντα για όλους, με θρασύδειλες απειλές και διεστραμμένα βασανιστήρια. Αλλά δεν φοβάμαι τη φυλακή, όπως και δεν φοβάμαι και την οργή του άθλιου τυράννου που πήρε τις ζωές εβδομήντα συντρόφων μου. Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η ιστορία θα με δικαιώσει!»

Περισσότερο από ποτέ, σήμερα η ιστορία δικαιώνει όλους τους αγωνιστές, τους επαναστάτες, τους ήρωες, τα εκατομμύρια των λαών, που φώτισαν με την πάλη και τις θυσίες τους το προχώρημα της ανθρώπινης ιστορίας, υπηρετήσαν την ελπίδα και τα μεγάλα ιδανικά. Είναι αυτοί που σήμερα, στην εποχή της σκοτεινιάς και του ζόφου, μας κρατούν αναμμένο το λυχνάρι που φωτίζει τον δρόμο του αγώνα, τη λαμπροφόρα διέξοδο της σύγκρουσης με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της αδικίας, τη διέξοδο  της σοσιαλιστικής προοπτικής.

80 χρόνια μετά από τον πιο καταστροφικό πόλεμο, που γνώρισε η ανθρωπότητα, τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, βρισκόμαστε στο μεγαλύτερο επίπεδο των πολεμικών συγκρούσεων σε όλο τον πλανήτη. Παλαιστίνη, Ουκρανία, Ιράν, Λίβανος, Συρία, Υεμένη, Λιβύη, Αφγανιστάν, Πακιστάν, Ινδία, Σουδάν, Κονγκό, Μιανμάρ… κι ο κατάλογος συνεχίζεται, με ένοπλες συγκρούσεις απ’ άκρη σ’ άκρη της γης, για να διευθετηθούν οι ανταγωνισμοί του κεφαλαίου, η αρπαγή του πλούτου των χωρών, η κυριαρχία των δρόμων μεταφοράς ενέργειας και εμπορευμάτων και σφαιρών επιρροής. Το καπιταλιστικό σύστημα βυθίζεται στις αγιάτρευτες αντιθέσεις και αντιφάσεις τους, τις κρίσεις και τα οξύμωρά του, που δεν μπορεί πλέον να λύσει με άλλους τρόπους και επιστρατεύει την βία του ιμπεριαλιστικού πολέμου.

Εκατομμύρια άνθρωποι, μικρά παιδιά, σκοτώνονται από τις πολεμικές μηχανές, πεθαίνουν από τον όλεθρο και την πείνα, ξεριζώνονται από τις εστίες τους.

          Την ίδια ώρα, χρηματοδοτικά πακέτα μαμούθ σε όλο τον πλανήτη δίνονται για τους πολεμικούς εξοπλισμούς, προετοιμάζεται ακόμα κι ένας γενικευμένος πόλεμος, εντείνεται ο αυταρχισμός και η καταστολή ενάντια στους λαούς και τα κινήματά τους.

Αυτός είναι ο ιμπεριαλισμός: Ένα σύστημα, που όσο εξελίσσεται, αποδεικνύεται ότι ολοένα και σαπίζει, κλυδωνίζεται από τις άλυτες αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του, είναι η «λασπωμένη, ατιμασμένη, βουτηγμένη μέσα στο ίδιο της το αίμα, στάζοντας πύον, … αστική κοινωνία … ένα  θηρίο αρπαχτικό, όργιο αναρχίας, μάστιγα του πολιτισμού και της ανθρωπότητας. Η αστική κοινωνία φανερώνεται ολόγυμνη, όπως πραγματικά είναι.», σύμφωνα με τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Με αυτό το σύστημα, με αυτό το θηρίο που γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, όσο πλησιάζει η αναπόφευκτη συντριβή του από την επαναστατική ορμή των καταπιεσμένων, είναι αντιμέτωποι οι λαοί.

Ο ηρωικός λαός της Κούβας έχει γνωρίσει από πρώτο χέρι, το πιο απάνθρωπο, άγριο, κυνικό, αυταρχικό και καταπιεστικό πρόσωπο αυτού του συστήματος. Ο πολύχρονος και πολύμορφος ανθρωποκτόνος εμπορικός, οικονομικός, χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός που έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ στην Κούβα είναι το ζωντανό αποκαλυπτικό παράδειγμα. Ένας αποκλεισμός που συνεχίζεται αμείωτος από όλες τις αμερικανικές κυβερνήσεις, δημοκρατικών και ρεπουμπλικανών, που συνοδεύεται φυσικά και από άλλα μέτρα, όπως η απαράδεκτη προσθήκη της Κούβας στις χώρες που υποθάλπουν και τροφοδοτούν την τρομοκρατία. Αυτός ο αποκλεισμός σήμερα βρίσκεται στο απόγειο του και όχι μόνο γίνεται ανεκτός, αλλά στην πραγματικότητα υποστηρίζεται και από τις άλλες «πολιτισμένες δημοκρατίες της Δύσης». Τα αλλεπάλληλα ψηφίσματα του Ευρωκοινοβουλίου για τα «ανθρώπινα δικαιώματα στην Κούβα», οι διάφορες αντικομμουνιστικές αθλιότητες που ακούγονται στην Ευρωβουλή με τη συνδρομή γνωστών αντικουβανικών λόμπυ, η απαγόρευση ακόμα και εκδήλωσης με θέμα «Η Κούβα και οι Διεθνείς Ιατρικές Μπριγάδες Χένρι Ρηβ: Παράδειγμα διεθνούς αλληλεγγύης», κινούνται στην ίδια κατεύθυνση.

Το «νέο μνημόνιο για την εθνική ασφάλεια» που υπέγραψε ο σημερινός πρόεδρος των ΗΠΑ Τραμπ, κλιμακώνει ακόμα περισσότερο αυτό τον βάρβαρο αποκλεισμό της Κούβας. Στο όνομα της «ελευθερίας» απαγορεύεται μέχρι και ο τουρισμός προς την Κούβα και επιτρέπονται μόνο ταξίδια και δραστηριότητες που αποσκοπούν στην επέμβαση στο εσωτερικό της, και την ενίσχυση δυνάμεων που εχθρεύονται και υπονομεύουν το κοινωνικό και πολιτικό της σύστημα. Όμως, πάει πολύ το κράτος που συντηρεί το αίσχος του Γουαντάναμο και η κυβέρνηση που κινητοποίησε την Εθνοφρουρά ενάντια στον πληθυσμό του Λος Άντζελες και ευθύνεται για δεκάδες ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις, να μιλάει για "καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων", για "δημοκρατία" και "ελευθερία". Πάει πολύ οι ΗΠΑ, που ανοικτά διακηρύσσουν σε όλους τους τόνους ότι στόχος τους είναι η οικονομική ασφυξία του κουβανικού λαού και η ανατροπή των κατακτήσεων της Επανάστασης, να μιλούν για την "πρόοδο του κουβανικού λαού". Πάει πολύ αυτοί που χρηματοδοτούν συνέχεια αντεπαναστατικές ομάδες και κάθε καρυδιάς καρύδι για την υπονόμευση της Κούβας και τη διάπραξη εγκληματικών πράξεων σε βάρος του πληθυσμού της να μιλούν για "υπόθαλψη της τρομοκρατίας".

Σ’ αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες, ο γιορτασμός της επετείου της 26^ης Ιούλη, είναι επίκαιρος και σημαντικός. Αρκεί να θυμηθούμε τα γεγονότα:

Το πρωί της 26ης Ιούλη 1953, ομάδες 165 οπλισμένων επαναστατών εξαπολύουν ταυτόχρονες επιθέσεις στο στρατώνα  Μονκάδα, στο Σαντιάγο της Κούβας, και στη στρατιωτική εγκατάσταση «Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες», στο Μπαγιάμο, προκειμένου να ανατρέψουν τον εκλεκτό των ΗΠΑ δικτάτορα Μπατίστα. Ο ηγέτης τους, ένας νεαρός ασκούμενος δικηγόρος, ο 27χρονος, Φιντέλ Κάστρο, μετά από την αποτυχημένη του απόπειρα για την δικαστική ανατροπή της δικτατορίας, ήταν βέβαιος ότι κάτι τέτοιο δεν θα επιτυγχανόταν παρά μόνο με την ένοπλη επανάσταση. Η επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα απέτυχε. Κατά την διάρκεια της μάχης, σκοτώθηκαν πέντε από τους μαχητές. Ο θάνατος των υπολοίπων 70 περίπου, ήταν το αποτέλεσμα της θηριωδίας και των βασανιστηρίων στους αιχμάλωτους. Το κίνημα, που φούντωσε μετά από την αποτυχημένη επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα και ξεσήκωσε τον βασανισμένο λαό της Κούβας για να καταλήξει στη νίκη της Επανάστασης την 1^η Γενάρη 1959 και την ανακήρυξη του σοσιαλιστικού της χαρακτήρα στις 16 Απριλίου 1961, πήρε το όνομά του από αυτή τη μεγάλη ημέρα: Ήταν το κίνημα της 26ης Ιούλη. Που μας διδάσκει ότι:

- Ο καπιταλισμός δεν εξανθρωπίζεται. Όποιο προσωπείο κι αν φορέσει, το «διαβολικά καλού Τραμπ» ή του «προοδευτικού Μπάιντεν», όποια κυβέρνηση νεοφιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική κι αν έχει στην υπηρεσία του, όποιο μείγμα οικονομικής διαχείρισης επεκτατικό ή νεοκεϋνσιανό κι αν επιλέξει, είναι επικίνδυνος για τους λαούς, σκορπά την φτώχεια και την εξαθλίωση, καταστρέφει το περιβάλλον, φέρνει τον πόλεμο και την προσφυγιά. Αναγκαίος και επίκαιρος είναι ο σοσιαλισμός.

- Ακόμα και στην πιο δύσκολη φάση, σε συνθήκες βαθιάς υποχώρησης του κινήματος και ήττας, η ταξική πάλη σιγοκαίει ασίγαστη, γίνεται φλόγα που φουντώνει και καταστρέφει με την φωτιά της όλα τα παλιά και τα φθαρμένα, για να έρθει υπέρλαμπρος και φωτεινός ο κόσμος της Επανάστασης, ένας κόσμος χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

- Η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι έργο μονόπρακτο. Έτσι, όπως για τη Νίκη της Επανάστασης στην Κούβα η Μονκάδα ήταν αναγκαία· όπως για την Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, η παρισινή κομμούνα, η επανάσταση του 1905 ήταν αναγκαία· έτσι και για τους επαναστατικούς σεισμούς που μέλλονται να έρθουν, η «Μονκάδα» τους είναι ολόκληρη η επαναστατική ιστορία του 19ου και 20ου αιώνα, η οικοδόμηση του σοσιαλισμού, οι ανατροπές και τα συμπεράσματα από αυτές.

Σήμερα, λοιπόν, οχυρωμένοι στο σύνδεσμό μας, με τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης, που έχει συμπληρώσει 60 χρόνια ζωής και δράσης και συνεχίζει, διατρανώνουμε την αλληλεγγύη μας στον κουβανικό λαό, πρέπει να ενισχύσουμε και να πολλαπλασιάσουμε τις σημαντικές και μαζικές δραστηριότητές για την υπεράσπισή του, για την προάσπιση των κατακτήσεων της επανάστασής του. Να κλιμακώσουμε τον αγώνα μαζί με άλλους φορείς του ταξικού εργατικού και του ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας, διεκδικώντας:

- Τον τερματισμό του απάνθρωπου αμερικάνικου αποκλεισμού που συνεχίζεται μέχρι σήμερα με ανυπολόγιστες συνέπειες, κοστίζοντας πάνω από 150 δισεκατομμύρια δολάρια σε βάρος του κουβανικού λαού.

- Την επιστροφή του εδάφους της βάσης του Γκουαντάναμο που παράνομα κατέχουν οι ΗΠΑ.

- Την άρση κάθε είδους κυρώσεων και προκλητικών δράσεων, να σταματήσουν κάθε  είδους επεμβάσεις στις εσωτερικές υποθέσεις της Κούβας.

          - Να αφαιρεθεί η Κούβα από την απαράδεκτη λίστα των χωρών «χορηγών της τρομοκρατίας»

Ο λαός της Κούβας έχει εκφράσει τη θέληση του, έχει επιλέξει το δρόμο του. Κανένας δεν μπορεί να παρεμβαίνει σ’ αυτόν.

Κάτω τα χέρια από την Κούβα! Δεν ήταν και δεν είναι μόνη! Θα νικήσει!

Αντιπροσωπεία του Κουβανικού Ινστιτούτου Φιλίας με τους Λαούς (ICAP), αποτελούμενη από την Noemí Rabaza Fernández, A΄ αντιπρόεδρο του ICAP, και τον Rigoberto Zarza Ross, υπεύθυνο του ICAP για την Ευρώπη, επισκέφτηκε την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη από 22 έως 26 Ιούνη.

Μέσα στα πλαίσια της επίσκεψης πραγματοποιήθηκε συνάντηση της αντιπροσωπείας του ICAP με το Διοικητικό Συμβούλιο του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης στα γραφεία του Συνδέσμου. Παραβρέθηκε και ο πρέσβης της Δημοκρατίας της Κούβας Aramís Fuente Hernández.

Μέσα σε θερμή ατμόσφαιρα και μετά το καλωσόρισμα του προέδρου του Συνδέσμου, η Noemí Rabaza ενημέρωσε διεξοδικά για την κατάσταση στην Κούβα κάτω από τις συνθήκες του γενοκτόνου ιμπεριαλιστικού αποκλεισμού, τη δύσκολη κατάσταση της οικονομίας που στραγγαλίζεται από τους αντικουβανικούς νόμους των κυβερνήσεων των ΗΠΑ, ρεπουμπλικανικών και δημοκρατικών, την εξωεδαφική τους εφαρμογή και τη συμπερίληψη της Κούβας στον κατάλογο των χωρών που ενισχύουν την τρομοκρατία. Τόνισε τη σημαντική βλαπτική επίδραση της κακόβουλης παραπληροφόρησης από τα αστικά μέσα πληροφόρησης και το διαδίκτυο που προσπαθούν να δημιουργήσουν κλίμα αμφισβήτησης της Επανάστασης στο λαό και τις εξωθεσμικές επαφές του επιτετραμένου των ΗΠΑ με άτομα του κοινού ποινικού δικαίου που προβάλλονται ως αντικαθεστωτικοί.

Για τα θέματα αυτά έκανε παρέμβαση και ο πρέσβης.

Στη συνέχεια, η Noemí Rabaza μας ενημέρωσε για τις προσπάθειες που γίνονται για τη συντήρηση και ανάπτυξη του τομέα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας που βασίζεται όλο και περισσότερο  σε εναλλακτικές πηγές, όπως π.χ. τα φωτοβολταϊκά, καθώς ο αποκλεισμός κάνει πολύ δύσκολη την προμήθεια πετρελαίου.

Με τη χαρακτηριστική ειλικρίνεια των Κουβανών, αναγνώρισε την ύπαρξη λαθών, ιδιαίτερα στη νομισματική πολιτική, που βρίσκονται σε πορεία διόρθωσης.

Αναφέρθηκε επίσης στα ζητήματα του κινήματος αλληλεγγύης με την Κούβα, με την εκτίμηση ότι αυτή έχει ζωτική σημασία για το νησί, και στις καινούργιες κεντρικές δράσεις στην Ευρώπη (εορτασμό των 100 χρόνων από τη γέννηση του Φ. Κάστρο, δημιουργία νομικού παρατηρητηρίου για το γενοκτόνο αποκλεισμό κ.ά.,) καθώς και για το γιορτασμό των 65 χρόνων από την ίδρυση του ICAP στην Αβάνα.

Στη συνέχεια, ο πρόεδρος του Συνδέσμου ενημέρωσε τους αντιπροσώπους του ICAP για τις προγραμματιζόμενες δράσεις του Συνδέσμου σχετικά με τη χρονιά Φιντέλ Κάστρο και ακολούθησαν ερωτήσεις και συζήτηση.

Στο τέλος της συνάντησης, οι αντιπρόσωποι του ICAP πρόσφεραν στο Σύνδεσμο έναν τιμητικό πίνακα για τα περισσότερα από 60 χρόνια αλληλέγγυας δράσης του με τον κουβανικό λαό.