ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΣΕΛΕΚΟΥ, ΔΗΜΑΡΧΟΥ ΧΑΪΔΑΡΙΟΥ
Εκ μέρους της Δημοτικής Αρχής σας καλωσορίζουμε και θέλουμε να δώσουμε πολλά συγχαρητήρια στον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης, για τη διοργάνωση της σημερινής εκδήλωσης και για τη δράση του όλα αυτά τα χρόνια στο πλάι της Κουβανικής Επανάστασης.
Επίσης σε όλους όσους συμμετέχουν στις εκδηλώσεις, τις Μπριγάδες ή συμβάλλουν με κάθε τρόπο στη βοήθεια προς τον ηρωικό λαό της Κούβας, κρατώντας φωτεινή την ελπίδα ότι η Κούβα θα συνεχίσει το δρόμο του Σοσιαλισμού.
Η πορεία της Επανάστασης στην Κούβα ήταν συναρπαστική, σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από αγωνιστές που πάνω από το εγώ έβαλαν το καλό και το συμφέρον του λαού.
Γι’ αυτό και στο DNA κάθε προοδευτικού ανθρώπου, κάθε επαναστάτη σε όλο τον κόσμο υπάρχει η Κούβα, ο Φιντέλ, ο Τσε, ο Ραούλ, ο Καμίλο Σιενφουέγος, ο Χουάν Αλμέϊδα, οι χιλιάδες των αγωνιστών-ηρώων που δε λύγισαν στις φυλακές και τις δυσκολίες και έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για τα ιδανικά της ελευθερίας, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς και του Σοσιαλισμού.
Η Κουβανέζικη Επανάσταση είχε τρεις σημαντικούς σταθμούς με πλούσιες ενδιάμεσες δράσεις.
· Στις 26 Ιούλη 1953 -προς τιμήν της οποίας γίνεται η σημερινή εκδήλωση– έγινε η πρώτη επιχείρηση–επίθεση στη Μονκάδα. Αυτό ήταν το φύτρο της επαναστατικής διαδικασίας, έδειξε ότι μπορεί να αμφισβητηθεί η παντοδυναμία της δικτατορίας του Μπατίστα, ότι υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν με τον ένοπλο αγώνα να ανατρέψουν ένα αντιλαϊκό, αυταρχικό καθεστώς.
· Ο δεύτερος σταθμός ήταν από τις 25 Νοέμβρη του 1956, όπου οι επαναστάτες εξόριστοι στο Μεξικό, επιβιβάστηκαν στο πλοιάριο «Γκράνμα» μέχρι τις 2 Δεκέμβρη που αποβιβάστηκαν στην Κούβα και ξεκίνησε η ανασύνταξη του πρώτου πυρήνα στα βουνά της Σιέρα Μαέστρα και η μεγάλη πορεία προς την Αβάνα, έχοντας συσπειρώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού στις αγροτικές περιοχές αλλά και στις πόλεις.
· Και ο τρίτος σταθμός που ήταν και ο νικηφόρος, την Πρωτοχρονιά του 1959, με τη θριαμβευτική είσοδο των επαναστατών στην Αβάνα που άνοιξε το δρόμο για το γκρέμισμα της κυβέρνησης – μαριονέτας που στήριζαν οι Αμερικανοί και την εγκαθίδρυση μιας λαϊκής εξουσίας με σοσιαλιστική προοπτική.
Υπήρξε βέβαια και ένας 4ος σταθμός το 1961 με τη συντριβή των αντεπαναστατών και του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην εισβολή–φιάσκο που προσπάθησαν να κάνουν στον Κόλπο των Χοίρων. Ήταν η πρώτη ήττα των ιμπεριαλιστών στην αμερικανική ήπειρο και το εφαλτήριο για το στέριωμα της Επανάστασης και της μετατροπής της σε σοσιαλιστική.
Η ταινία που θα δούμε σε λίγο με τον τίτλο «ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ» αναφέρεται στην περίοδο της δικτατορίας Μπατίστα, μιας σκληρής περιόδου καταπίεσης, επώδυνης και αδίστακτης για το λαό που λιμοκτονούσε και υπέφερε τα πάνδεινα, ενώ η ολιγαρχία έχτιζε την κερδοφορία της πάνω στη φτώχεια και την εξαθλίωση του λαού.
Από τα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, αυτής της ελπιδοφόρας πορείας του λαού της Κούβας για ένα καλύτερο μέλλον, εφαρμόστηκε από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους ένα ολοκληρωτικό, απάνθρωπο εμπάργκο.
Εμπάργκο, που όμως δεν τους γονάτισε, δεν τους έκανε να εκλιπαρούν για βοήθεια, αλλά τους δυνάμωσε.
Αξιοποίησαν τις δικές τους δυνατότητες και έκαναν θαύματα στην Ιατρική, τη Φαρμακευτική, τη Μηχανολογία και σε άλλες επιστήμες.
Ο στόχος τους ήταν, όπως έλεγε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, να προκαλέσουν ένα γενικευμένο, πολύμορφο αποκλεισμό, πείνας, απελπισίας, απογοήτευσης και τελικά η δυσαρέσκεια του λαού να οδηγήσει στην ανατροπή της κυβέρνησης.
Γνωρίζοντας δηλαδή το χαρακτήρα της Επανάστασης, άρχισαν τη διαδικασία της υπονόμευσης με όλα τα μέτρα, για τη φθορά και την ανατροπή της.
Όμως απέτυχαν παταγωδώς. Έφαγαν κυριολεκτικά τα μούτρα τους.
Έκαναν τους Κουβανούς πιο δυνατούς και αποφασισμένους.
Έβγαλαν στους δρόμους εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο που δήλωναν τη στήριξή τους και την αλληλεγγύη τους στην Κούβα.
Η Κούβα ήταν και είναι σύμβολο, φάρος για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής αλλά και για τους λαούς και τα κινήματα όλου του κόσμου.
Τα επιτεύγματα της Κούβας σε όλα τα επίπεδα είναι σπουδαία, όπως σημαντική ήταν και η βοήθεια που έδωσε σε απελευθερωτικά και επαναστατικά κινήματα.
Η Κούβα βοήθησε πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά τους λαούς που αγωνίζονταν στη Λατινική Αμερική αλλά και στην Αφρική (Αγκόλα, Μοζαμβίκη, Αιθιοπία).
Έχει στείλει χιλιάδες γιατρούς και νοσηλευτές σε πολλές χώρες, φτιάχνοντας δομές υγείας σε πόλεις και χωριά πολλών χωρών που δεν είχαν δει ποτέ γιατρό.
Στα Πανεπιστήμια της Κούβας έχουν σπουδάσει χιλιάδες φτωχοί φοιτητές από χώρες της Καραϊβικής, της Κεντρικής και Λατινικής Αμερικής, που δεν είχαν τέτοιες δυνατότητες στις χώρες τους.
Η Κούβα έχει το καλύτερο βιοτικό επίπεδο ανάμεσα στις άλλες χώρες της περιοχής, παρά το εμπάργκο και τα προβλήματα που αυτό δημιουργεί.
Έχουν γίνει τεράστια βήματα στην Υγεία, την Πρόνοια, την Κοινωνική Πολιτική, στον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό, την Παιδεία.
Η Κούβα έχει το μικρότερο ποσοστό θνησιμότητας στις παιδικές ηλικίες.
Όλα τα παιδιά και οι νέοι πηγαίνουν σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Κανένας δεν έχει μείνει αναλφάβητος μετά την Επανάσταση. Υπάρχουν σχολεία ακόμα και σε χωριουδάκια με 1 μαθητή.
Δεν υπάρχουν άνεργοι, δεν υπάρχουν οικογένειες χωρίς σπίτι. Υπάρχει ασφάλεια και σιγουριά για το μέλλον παρά τις δυσκολίες.
Η Κούβα είναι ένα βόλι στην καρδιά του ιμπεριαλισμού, λίγα μίλια από τις ακτές των ΗΠΑ, είναι το νησί των ανυπόταχτων που έδωσε ελπίδα σε όλους τους λαούς.
Θα συνεχίσουμε να στηρίζουμε την Επανάσταση και το λαό της Κούβας με κάθε τρόπο στο δύσκολο δρόμο που έχουν επιλέξει.
Παρά τα προβλήματα, τις καθυστερήσεις, τους δισταγμούς ή τα λάθη, κανένας δεν μπορεί να υποτιμήσει ή να διαγράψει την τεράστια προσφορά της Κουβανικής Επανάστασης στην ανθρωπότητα.
Δικό μας χρέος είναι να δυναμώσουμε με κάθε τρόπο την αλληλεγγύη και τη συμπαράστασή μας στη Σοσιαλιστική Κούβα.
ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΒΑΝΙΚΟΥ
ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΑΝΔΡΕΑ
Στις 5 και τέταρτο το πρωί της 26 Ιουλίου 1953, εκατό χρόνια μετά τη γέννηση του Χοσέ Μαρτί, 150 πατριώτες καθοδηγημένοι από το νεαρό δικηγόρο Φ. Κάστρο, επιτέθηκαν στους στρατώνες της Μονκάδα στο Σαντιάγο της Κούβας, το δεύτερο μεγαλύτερο στρατόπεδο του νησιού, καθώς και στο στρατόπεδο του Μπαγιάμο.
Σκοπός της επιχείρησης ήταν να εξουδετερώσουν την αντίσταση των στρατιωτικών φρουρών, να καταλάβουν τα οπλοστάσια και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς και να εκπέμψουν διαγγέλματα καλώντας το λαό να ανατρέψει την δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα που είχε καταλάβει πραξικοπηματικά την εξουσία το Μάρτιο του 1952.
Η προετοιμασία της επιχείρησης και η ολόχρονη στρατιωτική εκπαίδευση των επαναστατών είχε γίνει συστηματικά και με κάθε μυστικότητα. Η διαίρεση όμως σε επιμέρους ομάδες και η καθυστέρηση του πιο καλά εκπαιδευμένου και οπλισμένου τμήματος, οδήγησαν στην αποτυχία του εγχειρήματος. Εβδομήντα μαχητές αιχμαλωτίστηκαν και εκτελέστηκαν τις επόμενες μέρες με φριχτά βασανιστήρια. Τα όργανα της δικτατορίας οργίασαν στις ανατολικές επαρχίες της Κούβας, εκτελώντας και βασανίζοντας υποτιθέμενους υποστηρικτές των επαναστατών.
Ο Φ. Κάστρο με το 1/3 των συντρόφων του διέφυγαν στην κοντινή ορεινή περιοχή, όπου αντιμετώπισαν το στρατό για μία βδομάδα μέχρι τη σύλληψή τους.
Στις δίκες που ακολούθησαν, όλοι οι κατηγορούμενοι αντιμετώπισαν θαρραλέα τις κατηγορίες. Η απολογία του Φ. Κάστρο, γνωστή με την τελική αποστροφή του («Η ιστορία θα με δικαιώσει»), αποτελεί ένα από τα πιο θαυμαστά ντοκουμέντα της εποχής μας. Στην απολογία αυτή, που το κείμενό της κυκλοφόρησε παράνομα, αλλά ευρύτατα στην Κούβα, ο Φ. Κάστρο κατάγγελνε το ληστρικό, βάρβαρο και ξενόδουλο καθεστώς της δικτατορίας, περιέγραφε την οικονομική, πολιτισμική και αστυνομική καταπίεση της πλειοψηφίας των εργαζόμενων και την αποικιακή εξάρτηση από τις ΗΠΑ. Ακόμα όμως σημαντικότερο, στην απολογία παρουσιάστηκε το προγραμματικό μανιφέστο της Κουβανικής Επανάστασης, τα άμεσα επαναστατικά μέτρα και νόμοι, όπως αυτά θα είχαν μεταδοθεί από το δίκτυο της ραδιοφωνίας μετά την κατάληψη της Μονκάδα.
Η επίθεση στη Μονκάδα και η απολογία του Φ. Κάστρο αποτέλεσε την αρχή της δημιουργίας, την ιδεολογική βάση και το πρόγραμμα του Κινήματος της 26ης Ιουλίου, του πολιτικού σκέλους της Κουβανικής Επανάστασης, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην προετοιμασία, υποστήριξη και νίκη του ένοπλου αγώνα 1956-1959.
Στη μακρόχρονη επαναστατική ιστορία της Κούβας η επίθεση στη Μονκάδα κατέχει κομβική θέση. Όχι μόνο γιατί αποτελεί την εναρκτήρια πράξη της Κουβανικής Επανάστασης, αλλά και γιατί συνέβη σε μία καίρια χρονική στιγμή, αποτρέποντας τη σταθεροποίηση της δικτατορίας του Μπατίστα, την αποθάρρυνση του λαού και την αναγκαστική ανοχή του μοντέλου της στρεβλής ανάπτυξης της χώρας. Μιας «ανάπτυξης» προσδιορισμένης από την νεοαποικιακή εξάρτηση, τον αυταρχισμό, την οικονομική, κοινωνική και πνευματική εξαχρείωση και εξαθλίωση, σύμφωνης με τα μακροχρόνια σχέδια του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού.
Από τα τέλη του 18ου αιώνα, η Κούβα είχε βρεθεί στο στόχαστρο της νέας, επιθετικής και έντονα αντιφατικής δημοκρατίας των ΗΠΑ. Ιδιαίτερα οι δουλοκτητικές νότιες πολιτείες θεωρούσαν απόλυτα λογική την κατάληψη του νησιού, πράγμα που ανταποκρινόταν και στις προσδοκίες πολλών Ισπανών και κρεολών ιδιοκτητών λατιφουντίων που χρησιμοποιούσαν και αυτοί την απλήρωτη εργασία εκατοντάδων χιλιάδων αφρικανών δούλων.
Οι εξεγέρσεις των νέγρων δούλων, το πατριωτικό αίσθημα πολλών κουβανών κρεολών και η επιθετική στάση της Μ. Βρετανίας και της Γαλλίας ήταν τα στοιχεία που προσδιόριζαν την κοινή στάση της αμερικανικής κυβέρνησης και των μεγάλων κουβανών γαιοκτημόνων στο πρόβλημα της Κούβας, που παρέμεινε, μαζί με το Πουέρτο Ρίκο η μόνη κτήση της Ισπανίας στο τέλος του απελευθερωτικού πολέμου της Λ. Αμερικής.
Μυστική σύσκεψη εκπροσώπου των τελευταίων με τον Πρόεδρο Μόνροου και το υπουργικό συμβούλιο των ΗΠΑ, το 1822, οδήγησε στην οριοθέτηση μιας διαχρονικής και μακρόπνοης, όπως αποδείχτηκε, πολιτικής των ΗΠΑ για την Κούβα, αλλά και για ολόκληρη τη Λ. Αμερική:
Η Κούβα ανήκει στις ΗΠΑ
Κάθε ξένη επιρροή πρέπει να αποκρουσθεί
Η επαναστατικότητα του κουβανικού λαού πρέπει να κατασταλεί.
Το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου, ο Πρόεδρος Μόνροου εξάγγειλε το ομώνυμο δόγμα που απαγόρευε την επέκταση των ευρωπαϊκών δυνάμεων στο νότιο ημισφαίριο και, ταυτόχρονα δήλωνε πως οι ΗΠΑ δεν θα επέμβουν στις υπάρχουσες αποικίες ή κτήσεις των ευρωπαϊκών χωρών.
Η σημασία του δεύτερου μέρους του δόγματος Μόνροου γίνεται σαφέστερη αν ακούσουμε τι έγραφε λίγο πρωτύτερα ο υπουργός Εξωτερικών και αργότερα πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Άνταμς:
«Αυτά τα νησιά (Κούβα και Πουέρτο Ρίκο) είναι φυσικά προσαρτήματα της βορειομερικανικής ηπείρου και η Κούβα, που είναι πολύ κοντά στις ακτές μας, έχει εξαιρετική σημασία για τα εμπορικά και πολιτικά συμφέροντα της Ομοσπονδίας μας....
Υπάρχουν οι νόμοι της πολιτικής και της φυσικής βαρύτητας. Και αν ένα μήλο που κόβεται από τη θύελλα από το δέντρο, δεν μπορεί παρά να πέσει στη γη, έτσι και η Κούβα, αν αποχωριστεί με τη βία από τη δική της σύνδεση με την Ισπανία, και όντας ανίκανη να υποστηρίζει τον εαυτό της, δεν μπορεί παρά να στραφεί προς τη Βόρεια Αμερικανική Ένωση.»
Η πρώτη μεγάλη ευκαιρία για το βορειοαμερικάνικο κεφάλαιο δημιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1860, όταν η χαμηλή παραγωγικότητα της απλήρωτης εργασίας των δούλων, όσο και το μονοπώλιο του εμπορίου και η δύσκαμπτη διοίκηση που ασκούσε η μητροπολιτική Ισπανία, που δρούσαν ανασταλτικά στον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και στην ανάπτυξη άλλων εναλλακτικών καλλιεργειών και παραγωγικών επενδύσεων, οδήγησαν σε έντονη οικονομική ύφεση και στο Δεκαετή πόλεμο 1868 - 1878 για την απελευθέρωση από την ισπανική κυριαρχία και την κατάργηση της δουλείας. Η επανάσταση αυτή τέλειωσε με συμβιβασμό, χωρίς να πετύχει τους στόχους της. Προκάλεσε όμως βαθιές τομές στην οικονομία και στην κοινωνία της Κούβας: η συγκρότηση του επαναστατικού στρατού από όλα τα τμήματα της κοινωνίας, γαιοκτήμονες και δούλους, άσπρους, μαύρους και μιγάδες, καλλιέργησε στα προοδευτικότερα τμήματα της κοινωνίας τις ιδέες της φυλετικής ισότητας και της ενιαίας εθνικής ταυτότητας.
Η άρχουσα τάξη των γαιοκτημόνων, που δεν μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη ρήξη με το δουλοκτητικό τρόπο παραγωγής, αποδεκατίστηκε. Το βορειοαμερικανικό κεφάλαιο έσπευσε να καλύψει το κενό. Η παραγωγή της ζάχαρης αποκαταστάθηκε, αλλά σε βιομηχανική βάση. Αναπτύχθηκαν αντίστοιχα οι σιδηρόδρομοι και το εμπόριο. Υπολογίζεται ότι όταν άρχισε το 1895 η δεύτερη Επανάσταση για την Ανεξαρτησία της Κούβας οργανωμένη από τον εθνικό ήρωα Χοσέ Μαρτί, το επενδυμένο κεφάλαιο από τις ΗΠΑ ήταν 50.000.000 δολάρια. Οι βορειοαμερικανικές εταιρίες έλεγχαν ουσιαστικά τη βιομηχανία της ζάχαρης και οι ΗΠΑ απορροφούσαν το 87% των εξαγωγών.
Το επεκτατικό σχέδιο των ΗΠΑ, δηλαδή η οικονομική διείσδυση και μετατροπή της μονομερούς οικονομίας του νησιού σε εξάρτημα της βορειοαμερικάνικης και η, σε κατάλληλη περίσταση, αντικατάσταση της ισπανικής κυριαρχίας που παραπατούσε, ήταν φανερό στον Μαρτί και στους πιο φωτισμένους κουβανούς πατριώτες. Η προσπάθεια του Μαρτί να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία της πατρίδας του και να αποτρέψει τη χρησιμοποίησή της σαν ορμητήριο για την εξάπλωση του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού στην ελεύθερη Λ. Αμερική, ματαιώθηκε λίγο πριν την τελική νίκη. Οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο στην Ισπανία με αφορμή την ανατίναξη ενός πολεμικού τους πλοίου στο λιμάνι της Αβάνας, που οι ίδιες μεθόδευσαν, και κατέλαβαν το νησί το 1898. Η κατάληψη της Κούβας είχε 3 βασικούς στόχους:
- Να μετατρέψει την Κούβα σε ένα αυτοδιοικούμενο προτεκτοράτο, με κυβερνήσεις-ανδρείκελα
- Να εξασφαλίσει τις δομές εκείνες που θα ευνοούσαν την επένδυση και την κερδοφορία του βορειοαμερικάνικου κεφαλαίου, και
- Να εντάξει ολοκληρωτικά την Κούβα στην οικονομική σφαίρα συμφερόντων των ΗΠΑ.
Οι στόχοι αυτοί πραγματοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό, αν και τα αμερικανικά στρατεύματα χρειάστηκε να παραμείνουν μέχρι το 1902 και να ανακαταλάβουν την Κούβα το 1906-1909 και το 1921-1923 για να στηρίξουν μια σειρά από δοτές κυβερνήσεις που ήταν ανίκανες να καταπνίξουν τη λαϊκή αγανάκτηση ή να αντιμετωπίσουν επίδοξους κινηματίες. Ολόκληρο το πρώτο μισό του 20ου αιώνα η ιστορία της Κούβας χαρακτηρίστηκε, όπως και στις περισσότερες χώρες της Λ. Αμερικής, από τις άμεσες ή έμμεσες επεμβάσεις των ΗΠΑ, από κινήματα και δικτατορίες, την εξαρτημένη, αποικιακού τύπου οικονομία και μια διαρκή σχεδόν κοινωνική αναταραχή.
Στα μέσα του 20ου αιώνα η Κούβα είχε μετατραπεί σε μια ιδιότυπη αποικία των ΗΠΑ με δύο στοιχεία: α) Την πλήρη σχεδόν κυριαρχία των αμερικανικών μονοπωλίων στην οικονομία, τόσο στον παραγωγικό τομέα όσο και στις υπηρεσίες και β) τη μετάδοση των χειρότερων χαρακτηριστικών του αμερικάνικου τρόπου ζωής σε μια εκφυλισμένη άρχουσα τάξη, στον πολυάριθμο κρατικό και στρατιωτικό κατασταλτικό μηχανισμό και, σε σημαντικό βαθμό, στα μεσαία στρώματα.
Ο ίδιος ο Φ. Κάστρο, απαντώντας στην ερώτηση πώς έγινε κομμουνιστής, περιγράφει παραστατικά: Ζούσα στην Κούβα όπου όλες οι ταινίες, τα δημοσιεύματα και τα ΜΜΕ ήταν «Made in USA». Σπούδασα σε ένα πανεπιστήμιο όπου από 15.000 φοιτητές μόνο οι 30 ήταν αντιιμπεριαλιστές και εγώ έγινα ένας από αυτούς τους 30 προς το τέλος των σπουδών.
Στα πρώτα 50 χρόνια του 20ου αιώνα, συντελέστηκαν στην Κούβα μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές. Η συγκεντροποίηση της παραγωγής ζάχαρης εντάθηκε με την αγορά τεράστιων εκτάσεων γης από τα βιομηχανικά συγκροτήματα. Υπολογίζεται ότι το 1950 περισσότερη από τη μισή καλλιεργήσιμη γη ήταν στα χέρια ξένων. Χιλιάδες ανεξάρτητοι μικροπαραγωγοί έχασαν τη γη τους και προλεταριοποιήθηκαν. Η ανεργία και η πείνα ήταν ενδημικές, τα ημερομίσθια χαμηλά και η εργασία, ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, εποχιακή.
Η μονομερής ανάπτυξη του τομέα της παραγωγής ζάχαρης, υποταγμένη στα συμφέροντα των βορειοαμερικανών επιχειρηματιών, εμπόδισε τη διαφοροποίηση της γεωργίας και τη δημιουργία άλλων κλάδων βιομηχανίας. Οι μεγαλύτερες τράπεζες, τα διυλιστήρια πετρελαίου, όλες οι κοινωφελείς υπηρεσίες ανήκαν σε αμερικανικές εταιρίες. Το σύνολο σχεδόν των προϊόντων βιομηχανίας εισάγονταν από τις ΗΠΑ.
Στα χρόνια της πρώτης δικτατορίας Μπατίστα (1934 – 1944) άρχισε και η μαζική επένδυση - ξέπλυμα χρημάτων από τη μαφία στον τομέα του τουρισμού και της διασκέδασης, με αποτέλεσμα την μετατροπή της Αβάνας και άλλων περιοχών σε ένα τεράστιο πορνείο, χώρο μαζικής διακίνησης ναρκωτικών, τζόγου και διαφθοράς.
Εδώ πρέπει να τονιστεί η συνδυασμένη δράση της μαφίας και των αμερικάνικων μυστικών υπηρεσιών στη διαφθορά και χειραγώγηση του πολιτικού κόσμου, την αντικομμουνιστική και αντισυνδικαλιστική δράση, τον εκφοβισμό, την πολιτική δολοφονία.
Σ’ αυτό το ιστορικό πλαίσιο, το άμεσο επαναστατικό πρόγραμμα που θα εξέπεμπαν οι επαναστάτες μετά την κατάληψη της Μονκάδα, αυτό που διακήρυξε ο Φ. Κάστρο στην απολογία του, ουσιαστικά επανέφερε τους κύριους στόχους της επανάστασης του 1895, που είχαν καθοριστεί από τον Χ. Μαρτί, είχαν επικαιροποιηθεί με τις νομοθετικές πράξεις της κυβέρνησης που προέκυψε από την εξέγερση που ανέτρεψε το δικτάτορα Ματσάδο το 1933 και είχαν αποτυπωθεί στο Σύνταγμα του 1940:
Επαναφορά της εξουσίας στο λαό και ανακήρυξη του Συντάγματος του 1940 ως ύψιστο νόμο του κράτους.
Αγροτική μεταρρύθμιση. Δήμευση των μεγάλων λατιφούντιων. Διανομή γης στους ακτήμονες και φτωχούς γεωργούς.
Αναδιανομή του εισοδήματος, συμμετοχή των εργαζομένων στα κέρδη των επιχειρήσεων.
Διαφοροποίηση της αγροτικής παραγωγής και εθνικοποίηση των κοινωφελών επιχειρήσεων. Εκβιομηχάνιση και οικονομική ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ.
Εκδημοκρατισμός της κοινωνίας με τη μαζική, συνειδητή και πρωτόβουλη δράση των πολιτών.
Ακόμα, αντιμετώπιση της διαφθοράς, του οξύτατου οικιστικού προβλήματος, ριζική αναδιοργάνωση της παιδείας και της δικαιοσύνης.
Στην εξωτερική πολιτική αλληλεγγύη με τα δημοκρατικά έθνη της αμερικανικής ηπείρου, τους καταπιεσμένους και τους αγωνιστές της ελευθερίας.
Μετά τη νίκη της Επανάστασης το Γενάρη του 1959, τα πρώτα μέτρα της επαναστατικής κυβέρνησης ήταν ταυτόσημα με το πρόγραμμα της Μονκάδα. Ήταν μέτρα που δεν ξεπερνούσαν πολύ τα πλαίσια μιας καλοπροαίρετης αστικής δημοκρατίας. Ήταν όμως ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα της ντόπιας ολιγαρχίας και κύρια των βορειοαμερικάνικων μονοπωλίων και της αμερικανικής κυβέρνησης που αντέδρασαν βίαια.
Η Επανάσταση μπόρεσε να αντιμετωπίσει με επιτυχία την ντόπια και εξωτερική οικονομική και στρατιωτική αντίδραση, με αποκορύφωμα τη νίκη στον Κόλπο των Χοίρων, γιατί είχε ήδη καταστρέψει τα βασικά πολιτικά και στρατιωτικά θεμέλια της δικτατορίας καθώς και της ξενόδουλης άρχουσας τάξης. Με την κινητοποίηση του λαού, χτυπήθηκαν αποφασιστικά οι πολιτικές και οικονομικές δομές του ιμπεριαλιστικού και ντόπιου κεφαλαίου στην πόλη και την ύπαιθρο.
Έτσι σηματοδοτήθηκε το ξεπέρασμα της πρώτης απελευθερωτικής – αντιϊμπεριαλιστικής φάσης της Επανάστασης. Λαός και ηγεσία συνειδητοποίησαν πως οποιεσδήποτε, έστω και μικρές αποκλίσεις από το μοντέλο της εξάρτησης και της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης δεν είναι δυνατές μέσα στα πλαίσια της αστικής κυριαρχίας και απαιτούν την ανατροπή της, πως η επανάσταση στην Κούβα, σ’ ολόκληρη τη Λ. Αμερική, σ’ ολόκληρο τον κόσμο δεν μπορεί παρά να είναι σοσιαλιστική.
Το τι συνέβη από κει και πέρα είναι περισσότερο γνωστό σε όλους μας. Η επαναστατικότητα, ο διεθνισμός του κουβανικού λαού, του ΚΚΚ και της ηγεσίας του, μαζί με την υποστήριξη της Σ. Ένωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών έφεραν πρωτοφανή αποτελέσματα στην εκπαίδευση, την υγεία και στην ανάπτυξη της δημοκρατίας. Εκατοντάδες χιλιάδες Κουβανοί συμμετείχαν και συμμετέχουν σε εκατοντάδες αποστολές ανθρωπιστικής βοήθειας σε περισσότερες από 100 χώρες σε όλες τις ηπείρους. Δεκάδες στρατιωτικές αποστολές στήριξαν απελευθερωτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο, με αποκορύφωμα την εποποιία της κουβανικής αποστολής στην Αγκόλα για την προάσπιση της ανεξαρτησίας της, που κατέληξε στην απελευθέρωση της Ναμίμπια και την κατάλυση του ρατσιστικού καθεστώτος του απαρτχάιντ της Νοτιοαφρικανικής Ένωσης.
Όλα αυτά συντελέστηκαν παρά τη συνεχή λυσσασμένη επιθετικότητα των ΗΠΑ καθώς οι εξελίξεις αυτές ήταν απόλυτα αντίθετες με τη μακρόχρονη πολιτική της για την Κούβα και την υπόλοιπη Λ. Αμερική. Δολιοφθορές, τρομοκρατικές επιθέσεις με την αξιοποίηση των αντεπαναστατών του Μαϊάμι, άφησαν πίσω τους 3500 νεκρούς, πολλές χιλιάδες τραυματίες και προκάλεσαν σημαντικές ζημιές στην οικονομία. Ο γενοκτόνος ολικός οικονομικός αποκλεισμός, που αποφασίστηκε από τον πρόεδρο Κένεντι το Φλεβάρη του 1962, συνεχίζεται αμείωτος 57 χρόνια και έγινε αποτελεσματικότερος μετά το 1989. Αν και είναι αδύνατο να αποτιμηθούν τα αποτελέσματά του μόνο με έναν ξερό αριθμό, ο αποκλεισμός έχει στερήσει την οικονομία της Κούβας από περισσότερα από 1 τρισεκατομμύριο δολάρια.
Φίλοι και φίλες,
Για να φτάσει η σοσιαλιστική επανάσταση στον τελικό στόχο, ώστε η κοινωνία να αναδιοργανωθεί ριζικά και να οικοδομηθεί μια νέα προσωπικότητα στον κάθε ένα πολίτη, προϋποτίθεται υψηλό επίπεδο ανάπτυξης και ευμάρεια, πράγματα που ο αμερικάνικος αποκλεισμός, με τη συνδρομή της ΕΕ και των αντιδραστικών κυβερνήσεων της Λ. Αμερικής, κατόρθωσε να στερήσει από την Κούβα. Δεν κατόρθωσε να καταβάλει την επανάσταση, κατορθώνει όμως να την τραυματίζει συνέχεια.
Παράλληλα, ο ιμπεριαλισμός προσπαθεί να εξουδετερώσει οποιαδήποτε, έστω και απλά προοδευτική κυβέρνηση της Λ. Αμερικής, με στόχο την πλήρη απομόνωση της Κούβας, και άρα, τη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα του αποκλεισμού.
Η πολιτική των ΗΠΑ είναι μακρόχρονη, σταθερή και επίμονη. Στόχος της, η νεοαποικιακή πολιτική και οικονομική υποδούλωση της Κούβας. Μέθοδος, ο στραγγαλισμός της σοσιαλιστικής οικονομίας, η μείωση του βιοτικού επιπέδου του λαού, η μείωση της εμπιστοσύνης του στις οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές δομές του σοσιαλισμού. Οι πρόσφατες αναγκαίες αλλά επικίνδυνες οικονομικές αλλαγές, με τον κοινωνικό τους αντίκτυπο, είναι άμεσα αποτελέσματα του αποκλεισμού.
Ο κουβανικός λαός, η κυβέρνησή του και το ΚΚΚ δίνουν, σε άνισες συνθήκες, κρίσιμη μάχη για την υπεράσπιση του σοσιαλισμού που ισοδυναμεί με την υπεράσπιση της ελευθερίας της Κούβας. Παρά την πρόσφατη εντατικοποίηση του αποκλεισμού, η επαναστατική ιστορία της Κούβας μας δίνει το δικαίωμα να είμαστε αισιόδοξοι. Απαιτούμε την άμεση κατάργηση του αποκλεισμού και στηρίζουμε με όλες μας τις δυνάμεις την Κουβανική Επανάσταση.