ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ



ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Θεσσαλονίκη 2/2/2024

 

 

 

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 65 χρόνων από τον θρίαμβο της Κουβανικής Επανάστασης, ο ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΒΑΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΗΛΛΕΓΓΥΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, διοργανώνει την ΚΥΡΙΑΚΗ 3 Μαρτίου 2024 και ώρα 1:30μμ, την Ετήσια Συνεστίαση στο Κέντρο διασκέδασης «Grand Chateau» στην Αίθουσα OLYMPIE.

 

Η λαϊκή ορχήστρα με τον Βασίλη Κασούρα και το Latin συγκρότημα «Duo Los Capos» θα είναι και φέτος μαζί μας. Για τη μετάβαση όσων το επιθυμούν θα ναυλωθεί λεωφορείο.

 

 

 

ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ Ο ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ,

 

ΕΜΠΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΣ

 

ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ!

 

65 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης

Πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 4 Φεβρουαρίου στις 11 π.μ., στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Ηπειρωτών η εκδήλωση αλληλεγγύης του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου, τιμώντας τα 65 χρόνια από τη νίκης της Κουβανικής Επανάστασης.

 

Χαιρετισμό απηύθυνε ο πρέσβης της Κούβας, Αραμίς Φουέντε Ερνάντες, που εξήγησε αναλυτικά και με διάφορα παραδείγματα την εξαθλίωση και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο λαός της Κούβας πριν το Γενάρη του 1959 -όταν επικράτησε η Επανάσταση-,  σημειώνοντας ότι ο κουβανικός λαός χρειάστηκε να παλέψει σκληρά για να επιτύχει αυτές τις όποιες κατακτήσεις και που έχουν γίνει παράδειγμα για όλους τους λαούς όπου γης, επισημαίνοντας ότι αυτό είναι που φοβούνται και οι ιμπεριαλιστές «το παράδειγμα της Κούβας».

Στάθηκε λεπτομερώς στις εγκληματικές πράξεις των αντιπάλων της Κούβας, την επιβολή του οικονομικού αποκλεισμού, με επίμονη προσπάθεια «να σπάσουν την ενότητα του λαού της».

Μεταξύ άλλων κατέληξε τονίζοντας ότι «οι εχθροί της Κούβας είναι ακάματοι» προσθέτοντας ότι χρησιμοποιούν «τις πιο νοσηρές μεθόδους» και αναφέροντας χαρακτηριστικά προσπάθειες που δυναμώνουν την τελευταία περίοδο για την διαστρέβλωση της ίδιας της ιστορίας της χώρας και των ηρώων της.

 

 

 

Ο πρόεδρος του Συνδέσμου, Νίκος Καρανδρέας, στην ομιλία του αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στη μεγάλη διεθνιστική δράση της Κούβας, ακριβώς ως αποτέλεσμα της νίκης της Επανάστασης.

 

 

Ολόκληρη η ομιλία παρακάτω.

 

Σήμερα γιορτάζουμε τα 65 χρόνια της Κουβανικής Επανάστασης, ένα φωτεινό αστέρι μέσα στην καπιταλιστική κοσμοχαλασιά που τίποτα το καλό δεν προμηνύει για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη μας.

Γιορτάζουμε ακόμα τα 60 χρόνια από την ίδρυση του συνδέσμου μας, το 1964, ενός συνδέσμου που έχει συμβάλλει – αν και ίσως όχι όσο θα έπρεπε και όσο είναι δυνατό – στην ανάπτυξη της αλληλεγγύης με την κουβανική επανάσταση, τον αγωνιζόμενο κουβανικό λαό.

Τα τελευταία χρόνια, μέσα στις γνωστές συνθήκες, η κουβανική επανάσταση διανύει μιά από τις πιο δύσκολες στιγμές της όπου δοκιμάζονται ξανά η αγωνιστικότητα, η πίστη στο σοσιαλισμό και την ανεξαρτησία, η αυταπάρνηση και η δημιουργικότητα του λαού, της πολιτικής ηγεσίας, του Κόμματος.

Σ’ αυτές τις συνθήκες η αλληλεγγύη με την Κούβα αποκτά μεγαλύτερη σημασία στοχεύοντας στην ηθική, πολιτική και οικονομική ακόμα στήριξή της.

Είναι σημαντικό να μπορούμε να διαδίδουμε την αλήθεια για ό,τι συμβαίνει στην Κούβα, να αντιμετωπίζουμε την ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και τα ψέμματα, να μην αφήνουμε να επηρεάζουν έστω και ένα μέρος των προοδευτικών ανθρώπων που πάντα προσβλέπουν στην Κούβα σαν έναν οδηγό, σαν παράδειγμα για μίμηση. Και όχι μόνο τούτο, αλλά να δώσουμε ενεργητικότερο χαρακτήρα στην υποστήριξη, να ενημερώνουμε και να ευαισθητοποιούμε περισσότερους ανθρώπους για τον αγώνα αυτόν.

Με τα παραπάνω πραγματώνεται η έννοια της αλληλεγγύης που σημαίνει την πάλη για ένα κοινό σκοπό – η οποία σε ευρύτερο πεδίο είναι η πάλη για ανεξαρτησία, απαλλαγή από τα καταναγκαστικά δεσμά του κεφαλαίου, ελεύθερη κοινωνική και πολιτιστική ανάπτυξη συνειδητών πολιτών, δημιουργών του μέλλοντός τους.

Αυτός ο κοινός σκοπός, η ουσία της αλληλεγγύης, είναι η κόκκινη κλωστή που διατρέχει όλη τη μακρόχρονη ιστορία της κουβανικής επανάστασης από το 1868 μέχρι τώρα, είναι ένα από τα κυρίαρχα χαρακτηριστικά της, ένα στοιχείο που διαμορφώθηκε και αναπτύχθηκε πολύπλευρα μέσα από αυτή την ίδια την επαναστατική πορεία και που, με τη σειρά του, την επηρέασε σημαντικά.

Κάθε σταθμός της επαναστατικής ιστορίας της Κούβας αποτέλεσε την αφετηρία και, ταυτόχρονα, την έκφραση μιας νέας, διαφορετικής κοινότητας συμφερόντων ανάμεσα στα στρώματα της κουβανικής κοινωνίας, αποδεικνύοντας στην πράξη πως η αλληλεγγύη δεν είναι στατική έννοια αλλά καθαρά ιστορική και πως ακόμα προσδιορίζεται ταξικά.

Ο αντιαποικιακός Δεκαετής Πόλεμος 1868-1878 ενάντια στην Ισπανική κυριαρχία ένωσε για πρώτη φορά ένα μέρος των γαιοκτημόνων και των εμπόρων με τους αφρικανούς δούλους που αποτελούσαν τότε σχεδόν το 50% του πληθυσμού. Δούλοι και απελεύθεροι αποτέλεσαν το μεγαλύτερο τμήμα του επαναστατικού στρατού και ο μαύρος στρατηγός Αντόνιο Μασέο αναδείχτηκε σε ήρωα της επανάστασης. Η συμπαράταξη αυτή καλλιέργησε στα προοδευτικότερα τμήματα της κουβανικής κοινωνίας τις ιδέες της φυλετικής ισότητας και της ενιαίας εθνικής ταυτότητας.

Σε λιγότερο από 20 χρόνια, το 1895, άρχισε η δεύτερη επανάσταση για την Ανεξαρτησία της Κούβας που οργάνωσε και καθοδήγησε ιδεολογικά ο μεγάλος ποιητής και μάρτυρας της επανάστασης, ο «Απόστολος», όπως των αποκαλούν οι κουβανοί, Χοσέ Μαρτί.

Στην επανάσταση αυτή κυριάρχισαν οι ιδέες της δημοκρατίας, της φυλετικής ισότητας, αλλά και ο διεθνιστικός χαρακτήρας της σκέψης του Μαρτί, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την αλληλεγγύη των λαών της Λατινικής Αμερικής τη βασισμένη επάνω στο κοινό πολιτισμικό παρελθόν και το κοινό συμφέρον να αντισταθούν στην επιβουλή του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Οι διαφοροποιημένοι στόχοι της 2ης Επανάστασης, με βασικότερους την αποτίναξη του αποικιακού ζυγού και την παρεμπόδιση της κατάληψης της Κούβας από τις ΗΠΑ, είχαν, αντίστοιχα, διαφορετικούς φορείς από εκείνους του δεκαετούς πολέμου, δηλαδή τα μικροαστικά στρώματα των πόλεων, τους κατεστραμμένους μικροκτηματίες και τους εργαζόμενους στην πόλη και στην ύπαιθρο, έγχρωμους και μη.

Πρέπει εδώ να σημειώσω πως η ιδεολογία του Χοσέ Μαρτί, απελευθερωτική, αντιιμπεριαλιστική, διεθνιστική και ειλικρινά δημοκρατική δεν ξέφευγε από τα αστικά πλαίσια, αλλά ταυτόχρονα δοκίμαζε τα όριά τους. Χαρακτηριζόταν από βαθιά πίστη στις δυνατότητες του ανθρώπου και σε μιά παναθρώπινη προσπάθεια για πρόοδο. Όπως έλεγε: «Πατρίδα μας είναι η ανθρωπότητα».

Αυτά δεν ήταν κούφια λόγια αλλά ένας ειλικρινής μαχητικός ανθρωπισμός που σημάδεψε τη σκέψη των νεώτερων γενιών αγωνιστών και του πιό συνειδητού τμήματος του κουβανικού λαού.

Η σύνθεση των ιδεών του Μαρτί με τη μαρξιστική κοσμοθεωρία, με την επιστημονική ταξική ανάλυση των κοινωνικών φαινομένων και ιδιαίτερα της οικονομικής βάσης της αστικής πολιτικο-οικονομικής κυριαρχίας και του ιμπεριαλισμού, έγινε μέσα στη γοργή εξέλιξη της πάλης ενάντια στη δικτατορία του Ματσάδο (1925-1933) και την επικυριαρχία των ΗΠΑ με την παράλληλη άνδρωση του γνήσιου συνδικαλιστικού κινήματος, τη δημιουργία του Κουβανικού Κομμουνιστικού κόμματος, τη ριζοσπαστικοποίηση του φοιτητικού κινήματος και τη σύνδεση της πάλης εργατών – αγροτών.

Ο κοινός αγώνας εργατών, φτωχών αγροτών, εργατών γης και φοιτητών που ανέτρεψε τη δικτατορία και η καθοριστική επίδραση της Οκτωβριανής Επανάστασης διαμόρφωσαν μια νέα ενότητα με κοινούς στόχους για το μέλλον της Κούβας που, παρά τη μεσολάβηση μιας σειράς διεφθαρμένων ξενόδουλων κυβερνήσεων και την ολοένα μεγαλύτερη οικονομική, πολιτική και πολιτιστική διείσδυση των ΗΠΑ, παρέμειναν ζωντανοί στα πιό ενεργά στοιχεία της κοινωνίας.

Οι στόχοι αυτοί αποτέλεσαν τον πολιτικοϊδεολογικό πυρήνα του κινήματος της 26ης Ιούλη που μετά την επίθεση στη Μονκάδα το 1953 ξεκίνησε τον αγώνα για ολοκληρωτική αντιμετώπιση της δικτατορίας και της νεοαποικιοκρατίας και για την κοινωνική και οικονομική αναγέννηση της χώρας.

Ο Φιντέλ Κάστρο και οι σύντροφοί του μπόρεσαν να αναζωογονήσουν την μαχητική αλληλεγγύη ανάμεσα στους αγρότες και τους εργάτες, τα προοδευτικά στρώματα της πόλης και τους φοιτητές. Αυτή στερεώθηκε και έγινε σαφέστερη, τα όριά της έγιναν καθαρότερα μέσα στα πρώτα 2-3 χρόνια από τον θρίαμβο της επανάστασης, τα χρόνια της ολόπλευρης ρήξης με την εχώρια και την βορειομερικάνικη αστική τάξη.

 

Η αλληλεγγύη ενισχύθηκε με τα πρώτα μέτρα της επαναστατικής εξουσίας που εξασφάλισαν ανθρώπινη διαβίωση στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων πόλης και χωριού καθώς και από την ίδια την πάλη τους ενάντια στους εκμεταλλευτές τους. Πήρε  μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα το νέο χαρακτήρα της σοσιαλιστικής αλληλεγγύης και συνειδητοποιήθηκε σαν τέτοια από την επαναστατική ηγεσία και το λαό.

Η αλληλεγγύη των εργαζομένων στη ζωή και τον αγώνα για τη δημιουργία μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας που μόνον αυτή εξασφαλίζει την πραγματική ανεξαρτησία της χώρας, ήταν και είναι το ισχυρότερο όπλο της κουβανικής επανάστασης απέναντι στη συνεχή επίθεση, σε όλα τα επίπεδα και με όλα τα μέσα, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του, ιδιαίτερα μετά το 1990.

Βέβαια η σοσιαλιστική αλληλεγγύη δεν μπορεί να περιορίζεται στα στενά πλαίσια μιας δεδομένης κοινωνίας καθώς οι βάσεις της - εθνική ανεξαρτησία και αυτοδιάθεση, ανατροπή των δεσμών του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου, αγκαλιάζουν σε άλλοτε άλλο βαθμό μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού.

Έτσι, από την πρώτη στιγμή, η κοινωνική αλληλεγγύη των κουβανών εκφράστηκε διακηρυκτικά και πρακτικά με μιά πρωτοφανή για μιά μικρή, και μέχρι πρόσφατα εξαρτημένη χώρα διεθνιστική δράση, που όπως ξέρουμε κάλυψε όλα τα επίπεδα.

Όπως επιγραμματικά είπε ο Φιντέλ Κάστρο: «Όποιος είναι ανίκανος να πολεμήσει για τους άλλους, δεν θα σταθεί ποτέ ικανός να πολεμήσει για τον εαυτό του». Αυτό μεταφράζεται στην εκδήλωση διεθνιστικής αλληλεγγύης ακόμα και στις πιό δύσκολες στιγμές της σύγχρονης κουβανικής ιστορίας. Αλλά ακόμα - και αυτό ισχύει τόσο για τους κουβανούς όσο και για όλους εμάς - στο οτι η θέληση να προσφέρεις σε ένα κοινό αγώνα δυναμώνει ταυτόχρονα την αποφασιστικότητα και το κουράγιο να συνεχίσεις την προσπάθεια παρά τις δυσκολίες και τα πισωγυρίσματα.

 

 

Ο Νίκος Λεοντίδης, μέλος του ΔΣ του Συνδέσμου, αναφέρθηκε στη Διεθνιστική αλληλεγγύη προς την Κούβα.                                                                  Η ομιλία του παρατίθεται παρακάτω.

 

Διεθνιστική αλληλεγγύη προς την Κούβα

 

Φίλες και φίλοι, συναγωνιστές,

 

Τιμάμε τα 65 χρόνια από την Κουβανική Επανάσταση και δηλώνουμε καθαρά ότι η Κούβα δεν είναι μόνη. Μπορεί να βασίζεται στη στήριξη και στον διεθνισμό των λαών του κόσμου για να αντιμετωπίσει την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και τις επιπτώσεις του πολύχρονου βάρβαρου οικονομικού και εμπορικού αποκλεισμού και των κάθε είδους κυρώσεων και μέτρων που έχουν επιβληθεί εδώ και πάνω από εξήντα χρόνια σε βάρος της.

Η προώθηση της φιλίας και της αλληλεγγύης με την Κούβα, από τον Σύνδεσμό μας μαζί με συνδικάτα, φοιτητικούς συλλόγους, συλλόγους γυναικών και άλλους μαζικούς φορείς της χώρας, αποτελεί σημαντική έκφραση στήριξης του Κουβανικού λαού. Αυτή η δράση έχει συμβάλει ώστε πλατιά τμήματα του ελληνικού λαού να εκφράζουν συμπάθεια και αλληλεγγύη με την Κούβα, ώστε:

·         να μην υιοθετούνται τα ψέματα και προσχήματα των ιμπεριαλιστών που επιδιώκουν να παρέμβουν στις εσωτερικές υποθέσεις της.

·         να μη βρίσκει πρόσφορο έδαφος η προπαγάνδα που δικαιολογεί την επιθετικότητα των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ενάντια στην Κούβα.

·         να αποκαλύπτεται η υποκριτική στάση της καπιταλιστικής ΕΕ και των κυβερνήσεων των κρατών μελών της, καθώς και των διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, που με ψευδεπίγραφες ανησυχίες για “ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα” επιδιώκουν την υπονόμευση των κατακτήσεων του κουβανικού λαού και της επανάστασης. Γι’ αυτό το Ευρωκοινοβούλιο υιοθετεί πλήθος κατάπτυστων ψηφισμάτων για εφαρμογή πρόσθετων κυρώσεων σε βάρος της Κούβας, με στήριξη σχεδόν από το σύνολο των αστικών δυνάμεων της χώρας, όπως το ψήφισμα του περασμένου Ιούλη.

 

Συνεπώς, για εμάς η αλληλεγγύη δεν είναι κάτι τυπικό. Δεν περιορίζεται σε λόγια συμπάθειας ή διακηρύξεις. Είναι πράξεις που προσφέρουν ανακούφιση στον πολύπαθο κουβανικό λαό. Είναι οι μπριγάδες που οργανώνουμε, όπως θα μας πει στη συνέχεια η συναγωνίστρια Ελένη, καμπάνιες οικονομικής στήριξης, τακτικές αποστολές ιατρικού και άλλου υλικού σπάζοντας στην πράξη τον αποκλεισμό, συλλαλητήρια στήριξης ιδιαίτερα σε φάσεις έντασης της προσπάθειας παρέμβασης των ιμπεριαλιστών στα εσωτερικά ζητήματα της Κούβας και αποσταθεροποίησής της, όπως το καλοκαίρι του 2021.

 

Αλληλεγγύη της Κούβας προς άλλους λαούς

 

Ωστόσο, η διεθνιστική αλληλεγγύη δεν είναι μονοσήμαντη πράξη. Ο Πρόεδρος ανέπτυξε μια ενδιαφέρουσα πλευρά της στάσης του κουβανικού λαού να εκφράζει διεθνιστική αλληλεγγύη σε άλλους λαούς. Με τη σοσιαλιστική επανάστασή του πριν από 65 χρόνια, παρ’ όλες τις τεράστιες ανάγκες και αντιξοότητες, αποτέλεσε τμήμα της παγκόσμιας προσπάθειας για πραγματική χειραφέτηση του ανθρώπου, για κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Έχοντας λάβει σημαντική διεθνιστική βοήθεια από τους λαούς, ιδιαίτερα την ΕΣΣΔ και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες, ένιωθε διεθνιστικό χρέος του να συνεισφέρει σε άλλους δοκιμαζόμενους λαούς. Άλλωστε, όπως είχε πει ο Φιδέλ «να είσαι διεθνιστής σημαίνει να ανταποδίδεις το χρέος σου προς την ανθρωπότητα» και «αν δεν είσαι ικανός να παλεύεις για τους άλλους, ποτέ δεν θα είσαι επαρκώς ικανός να παλέψεις για τον εαυτό σου».

 

1. Κουβανική Επανάσταση: Φάρος και έμπνευση για τους λαούς του κόσμου

 

Αυτές οι ανώτερες αξίες, όπως συλλογικότητα, αυτοθυσία, ανιδιοτελής προσφορά – σε αντίθεση με τις σάπιες καπιταλιστικές αξίες της εκμετάλλευσης, του ατομισμού, της ιδιοτέλειας – είχαν την αντανάκλασή τους στον λαό, και μετουσιώθηκαν στην Κουβανική επανάσταση. Η πραγματοποίησή της αποτέλεσε ύψιστο δείγμα προλεταριακού διεθνισμού, αφού μια ανάσα από την ισχυρότερη ιμπεριαλιστική δύναμη, στο νησί της Καραϊβικής που τότε εξουσιαζόταν από το δικτάτορα Μπατίστα, τσιράκι των Αμερικάνων, οι Φιντέλ, Τσε, Ραούλ, Καμίλο και εκατοντάδες άλλοι κομμουνιστές, επαναστάτες αντάρτες μαζί με την πλειοψηφία του λαού έκαναν αυτό που μέχρι τότε φάνταζε ακατόρθωτο…

Πραγματοποίησαν την πρώτη σοσιαλιστική επανάσταση στην αμερικάνικη ήπειρο και γενικότερα στο δυτικό ημισφαίριο, έσπασαν τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και απέδειξαν ότι ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος. Η επικράτησή της προσέφερε πρωτόγνωρες κατακτήσεις στην Υγεία, την Παιδεία, τη δουλειά, τη ζωή. Γι’ αυτό πολέμησαν και πολεμούν την Επανάσταση σήμερα, επειδή θέλουν να πλήξουν την πάλη της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα για την προοπτική της νέας κοινωνίας, που είναι η μόνη απάντηση τον 21ο αιώνα.

Η Επανάσταση είναι φάρος, πηγή έμπνευσης για την πάλη των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων παγκοσμίως. Δείχνει πως κανένας αγώνας των λαϊκών δυνάμεων δεν πάει χαμένος, ακόμη κι όταν δε φέρνει άμεσα αποτελέσματα, δεν είναι άμεσα νικηφόρος. Αποδεικνύει πως οι λαοί με την πάλη τους έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

 

2. Έμπρακτη αλληλεγγύη και στήριξη.

 

Ωστόσο η αλληλεγγύη εκφράστηκε και έμπρακτα με τη διεθνιστική στήριξη απελευθερωτικών κινημάτων άλλων λαών που πάλευαν ενάντια στην αποικιοκρατία και τον ιμπεριαλισμό. Με πρώτο ανάμεσα στους πρώτους τον Τσε Γκεβάρα, εκατοντάδες χιλιάδες συνειδητοί επαναστάτες πολέμησαν και έδωσαν τη ζωή τους βοηθώντας τον εθνικοαπελευθερωτικό και κοινωνικό αγώνα λαών σε Αφρική και Λ. Αμερική.

Ξεχωρίζει η στρατιωτική, τεχνική και ιατρική βοήθεια στο Εθνικό Μέτωπο Απελευθέρωσης στην Αλγερία, όπου μετά τη νίκη των ανταρτών, το 1963, κουβανοί υγειονομικοί στελέχωσαν τις διαλυμένες ιατρικές υπηρεσίες μέσω της πρώτης διμερούς συμφωνίας ιατρικής συνεργασίας της Κούβας. Με αφορμή αυτό, ο Χοσέ Ραμόν Ματσάδο Βεντούρα, επικεφαλής τότε του υπουργείου Δημόσιας Υγείας, παρομοίασε την Κούβα με ζητιάνο που δίνει ελεημοσύνη, τονίζοντας γλαφυρά τη διεθνιστική προσφορά της. Φυσικά δεν γίνεται να ξεχάσουμε την έμπρακτη στήριξη στον λαό της Αγκόλα κατά τον εμφύλιο πόλεμο, με παροχή στρατιωτικών μονάδων και με θύματα πάνω από 2.000 Κουβανούς στρατιώτες.

Επιπλέον, η Κούβα δεν σταμάτησε ποτέ να καταγγέλλει από όλα τα βήματα την απάνθρωπη οικονομική και πολιτική πρακτική των καπιταλιστικών χωρών, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, την καταπίεση λαών και την κατοχή χωρών. Πρόσφατο παράδειγμα η απερίφραστη καταδίκη της σφαγής του Παλαιστινιακού λαού στη Γάζα από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, με στήριξη από ΗΠΑ/ΝΑΤΟ/ΕΕ και φυσικά την ελληνική κυβέρνηση. Μάλιστα, τον Νοέμβρη πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση στην Αβάνα με πάνω από 100.000 διαδηλωτές, σε ένδειξη υποστήριξης του Παλαιστινιακού λαού, και ενάντια στις ΗΠΑ για την υποστήριξή τους στο Ισραήλ.

Γνωστή πτυχή της αλληλεγγύης, ήδη από τις πρώτες μέρες της επανάστασης, είναι η προσφορά των κατακτήσεων σε τομείς όπως υγεία, παιδεία, και στις μέρες μας ιατρική τεχνολογία και βιοτεχνολογία. Δόθηκαν αφιλοκερδώς, όπου υπήρχε ανάγκη, σχεδόν πάντα υπό αντίξοες συνθήκες, μετά από φυσικές καταστροφές, σεισμούς, κυκλώνες, και σε περιπτώσεις ξεσπάσματος επιδημιών.

Τα παραδείγματα της διεθνιστικής ιατρικής αλληλεγγύης της Κούβας είναι πολλά. Η πρώτη ιατρική αποστολή ήταν προς τη Χιλή, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1960, παρά τη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα κατ’ επιταγή των ΗΠΑ. Στις επόμενες δεκαετίες, παράλληλα με σημαντικές εξελίξεις στην υγεία και σε όλους τους κοινωνικούς τομείς, αναπτύχθηκε η ιατρική διεθνής συνεργασία και αλληλεγγύη της Κούβας, με αποστολή βοήθειας σε 25 χώρες σε Κεντρική Αμερική και Καραϊβική, Αφρική και Μ. Ανατολή. Η ίδρυση της Κεντρικής Μονάδας Ιατρικής Συνεργασίας το 1984, ενίσχυσε περαιτέρω την προσπάθεια και τον συντονισμό των ιατρικών αποστολών στο εξωτερικό όπου εκείνη την εποχή υπηρετούσαν 1.717 κουβανοί υγειονομικοί.

Η τεράστια αύξηση του αριθμού τους τα επόμενα χρόνια βασίστηκε στην ενίσχυση του εκπαιδευτικού συστήματος και στην εκπαίδευση υγειονομικών με σκοπό την κάλυψη πρωτίστως των εγχώριων αναγκών, αλλά και την ενίσχυση του διεθνιστικού έργου. Πρόσφατα ξεχωρίζουμε τη βοήθεια στην Αϊτή το 2010 μετά τον φονικό σεισμό και στη Δυτική Αφρική το 2014-2015 για την αντιμετώπιση της επιδημίας του Έμπολα. Σήμερα 28.000 κουβανοί υγειονομικοί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε 66 χώρες.

Φυσικά, θυμόμαστε όλοι τη σημαντική διεθνιστική βοήθεια της Κούβας για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού, με την υγειονομική μπριγάδα Χένρι Ριβ που ανιδιοτελώς πρόσφερε τις υπηρεσίες της σε ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες των οποίων τα εμπορευματοποιημένα συστήματος Υγείας κατέρρευσαν, και σε άλλες χώρες, ιδιαίτερα της Λατινικής Αμερικής. Παράλληλα, το βιοτεχνολογικό πρόγραμμά της πέτυχε άθλο με ανάπτυξη εμβολίων κατά του κορονοϊού σε συνθήκες έντασης του αποκλεισμού και τεραστίων ελλείψεων σε πρώτες ύλες. Μάλιστα πολλά εμβόλια δόθηκαν σε χώρες που αντιμετώπιζαν προβλήματα με την προμήθεια εμβολίων από φαρμακευτικά μονοπώλια.

Μια άλλη πτυχή της διεθνιστικής συμβολής αφορά τα προγράμματα καταπολέμησης του αναλφαβητισμού, όχι μόνο εντός του νησιού, αλλά στο εξωτερικό, σε χώρες της Λατινικής Αμερικής ακόμα και στην Ισπανία. Σε αυτό το πλαίσιο ιδρύθηκε το 1999 η Λατινοαμερικάνικη Σχολή Ιατρικής, ένα κουβανικό δημόσιο πανεπιστήμιο που δέχεται φοιτητές από όλο τον κόσμο προσφέροντάς δωρεάν σπουδές, ενώ μέχρι σήμερα αριθμεί πάνω από 30.000 απόφοιτους από περισσότερες από 100 χώρες.

 

Η αλληλεγγύη μας απάντηση στον αντικομμουνισμό.

 

Βέβαια, όλα αυτά αναμφίβολα θα συναντούσαν το μένος του διεθνούς καπιταλισμού που εντείνει τον αντικομμουνισμό και τις συκοφαντίες ενάντια στην Κούβα κατηγορώντας την ότι μέσω των γιατρών κάνει εμπόριο ανθρώπων και πραγματοποιεί επικερδείς μπίζνες με αντικείμενο τον ανθρώπινο πόνο. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο, κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια, να ισχυρίζονται ότι οι ιατρικές αποστολές δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ενορχηστρωμένη «ιατρική διπλωματία» της κουβανικής κυβέρνησης για να επηρεάσει κυβερνήσεις άλλων χωρών ώστε να κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά στη δήθεν «καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων» που συντελείται στην Κούβα.

Η ύπουλη αντικομμουνιστική προπαγάνδα, από κοινού με προσπάθειες παρέμβασης στα εσωτερικά ζητήματα και τον απάνθρωπο αποκλεισμό, δείχνουν πως η Κούβα έχει πολλούς εχθρούς ανάμεσα στις τάξεις των εκμεταλλευτών, των ιμπεριαλιστών όπου γης, είναι καρφί στο μάτι τους για πάνω από 60 χρόνια γιατί απέδειξε τι μπορεί να κατακτήσει ένας λαός με την δική του επανάσταση και εξουσία απαλλαγμένος από την καπιταλιστική εκμετάλλευση και τα ιμπεριαλιστικά δεσμά. Η Κούβα όμως έχει στο πλάι της εκατομμύρια εργάτες, απλούς ανθρώπους, τους λαούς όλου του κόσμου που εκφράζουν ανυποχώρητα και έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.

 

Τελευταία μίλησε η Ελένη Θεοχάρη - Παϊπούρογλου, υπεύθυνη της μπριγάδας που οργανώθηκε στην Κούβα τον Δεκέμβρη παρουσίασε αναλυτικά πως τα μέλη της μπριγάδας είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν από κοντά πλευρές της καθημερινότητας και τις του κουβανικού λαού.

Η ομιλία παρακάτω.

 

Καλημέρα σας,

 

Θα ήθελα να καταθέσω την εμπειρία της ελληνικής αποστολής στη Σκανδιναβική μπριγάδα, που έλαβε χώρα τον περασμένο Δεκέμβριο - Ιανουάριο. Στη μπριγάδα συμμετείχαν συνολικά 7 χώρες, πιο συγκεκριμένα, Αυστρία, Γερμανία, Δανία, Ελλάδα, Ισλανδία, Ισπανία, και Σουηδία, ενώ τις τελευταίες μέρες είχαμε τη χαρά να γνωρίσουμε και τις αποστολές από την Αγγλία και την Αυστραλία. Στόχος της μπριγάδας δεν ήταν όπως παλαιότερα να προσφέρουμε εθελοντική εργασία, τουλάχιστον όχι κατά κύριο λόγο, αλλά να γνωρίσουμε την Κούβα, να δούμε πώς λειτουργεί το κράτος, πώς είναι η ζωή εκεί και στην πράξη επιστρέφοντας στις πατρίδες μας να μεταφέρουμε την αλήθεια για όσα συμβαίνουν στην Κούβα. Με έναν τρόπο δηλαδή, να απαντήσουμε στην προπαγάνδα που υπάρχει εναντίων της, κυρίως από της ΗΠΑ. Αυτή είναι η αλληλεγγύη που ζητούν οι Κουβανοί, που θέλουν οι ίδιοι να αντιμετωπίσουν τα προβλήματά τους για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους, να είναι νοικοκύρηδες στον τόπο τους.

Σε αυτό το πλαίσιο όλο το πρόγραμμα της μπριγάδας ήταν έτσι διαμορφωμένο ώστε να δούμε, να ακούσουμε και να γνωρίσουμε όσο το δυνατόν καλύτερα την Κούβα.

Στη διάρκεια της μπριγάδας εκτός από τη διεθνή κατασκήνωση Julio Antonio Mella που βρίσκεται στην επαρχία της Artemisa, βρεθήκαμε στην Αβάνα, στο Πινάρ ντελ Ρίο, στο Βινιάλες, τον πειραματικό οικισμό Λας Τεράσας κ.α. Σε κάθε μία από αυτές τις στάσεις το πρόγραμμα ήταν γεμάτο με δραστηριότητες τόσο ενημερωτικές όσο και ψυχαγωγικές για εμάς, με επισκέψεις σε χώρους δουλειάς, ομιλίες, συζητήσεις, διαλέξεις, projects, επισκέψεις σε χώρους ιστορικού ενδιαφέροντος και εκδρομές στη φύση.

Ξεκινώντας από την Αβάνα παρακολουθήσαμε μία σειρά διαλέξεων με κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, επιστημονικό και περιβαλλοντικό περιεχόμενο. Είδαμε με αυτόν τρόπο τη νοοτροπία, το σχεδιασμό και τα ζητήματα με τα οποία έρχεται αντιμέτωπη η Κούβα, τον αντίκτυπο αυτών των προβλημάτων και τους τρόπους που αντιμετωπίζονται. Ενημερωθήκαμε για την οικονομική και πολιτική κατάσταση στην Κούβα, ειδικά με δεδομένο το εμπάργκο και πολύ περισσότερο την πιο πρόσφατή εισαγωγή της από τις ΗΠΑ σε λίστα με χώρες που υποθάλπουν την τρομοκρατία, γεγονός που στοίχισε ακόμα περισσότερο σε εμπορικές σχέσεις και κατ’ επέκταση σε μία σειρά δυσκολίες στην καθημερινή ζωή των Κουβανών. Έχοντας αυτές τις διαλέξεις κατά νου, και βλέποντας κι οι ίδιοι από κοντά την κατάσταση στην Αβάνα, μπορούσαμε καλύτερα να συνδέσουμε αιτία και αιτιατό. Για παράδειγμα, η αύξηση της τιμής της βενζίνης, σήμαινε ότι δεν μπορούν συχνά να κινούν τα απορριμματοφόρα, γεγονός που φυσικά σημαίνει ότι υπήρχε μεγάλο πρόβλημα με τα σκουπίδια στην Αβάνα. Αντίστοιχα προβλήματα προέκυπταν και με τις μετακινήσεις, την κίνηση αγροτικών μηχανημάτων, που έχει συνέπειες στην αγροτική παραγωγή και έτσι στην κάλυψη των αναγκών διατροφής του Κουβανικού λαού, και μιά σειρά άλλους τομείς.

Επισκεφθήκαμε χώρους εργασίας όπως, τα εργοστάσια ηλεκτρονικών ειδών “Ernesto Che Guevara”, παραγωγής Ρουμιού “Guayabita del Pinar”, καπνού “Francisco Donatien” και σε μία βιοτεχνία υποδημάτων, εκεί μιλήσαμε με εργαζόμενους, διευθυντές, εκπροσώπους του σωματείου και μέλη του Κουβανικού Κόμματος. Οι συνθήκες εργασίες ποικίλουν ανάλογα με το επάγγελμα. Μας ανησύχησε η ύπαρξη ξένων επενδύσεων σχεδόν σε όλους τομείς (τουρισμός, αγροτική παραγωγή, παραγωγή φαρμάκων κλπ). Το 51% των εσόδων από ξένες επενδύσεις πηγαίνει στο Κουβανικό κράτος και το υπόλοιπα 49% στον αντίστοιχο επενδυτή. Κατά τους Κουβανούς αυτές οι κινήσεις ήταν λύσεις ανάγκης σε συνθήκες που δεν κρίνονταν τίποτα λιγότερο από την επιβίωσή τους.

 Από την άλλη πλευρά, φαίνεται ότι η προσπάθεια των ΗΠΑ, να φροντίσουν ο Κουβανικός λαός να πεθάνει από την πείνα και τις ασθένεις, όπως πολύ χαρακτηριστικά είχαν δηλώσει, δεν έπιασε τόπο. Κατά την επίσκεψή μας στο κέντρο βιοτεχνολογίας στην Αβάνα είδαμε πώς αντιμετωπίζεται η υγεία, πόσο ευέλικτοι και εφευρετικοί ήταν οι Κουβανοί, ειδικά στην περίπτωση του κορωνοϊού, πώς εν τέλει η Κούβα είναι η μόνη τροπική χώρα στην οποία ο κόσμος δεν πεθαίνει από τροπικές ασθένειες. Ταυτόχρονα και σε αντίθεση με τις προσεγγίσεις των υπόλοιπων χωρών, πιο αποτελεσματικά και γρήγορα αντιμετώπιζαν διαβητικά έλκη, με τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων να θεραπεύονται χωρίς να χρειαστεί ακρωτηριασμός. Έχουν επίσης αναπτύξει μία πρωτοποριακή θεραπευτική προσέγγιση για τον καρκίνο του πνεύμονα, η οποία μάλιστα δεν αξιοποιείται από τον υπόλοιπο κόσμο, καθώς κάτι τέτοιο θα έθιγε την κερδοφορία των φαρμακευτικών πολυεθνικών. Προκλητικό είναι επίσης ότι η υπόλοιπη παγκόσμια επιστημονική κοινότητα κατά κανόνα αγνοεί τα ευρήματα, τις προσκλήσεις σε επιστημονικά συνέδρια κλπ, με εξαίρεση κάποιους εκπροσώπους μεγάλων πολυεθνικών φαρμακευτικών εταιρειών ή επιστημονικού προσωπικού των ΗΠΑ, που φυσικά αποσκοπούν στο να “αντιγράψουν” ή να “πατεντάρουν” προς όφελός τους ιδέες, τεχνικές και ευρήματα. Έχοντας πληθώρα κατακτήσεων στον τομέα τις υγείας, η οποία είναι δημόσια και δωρεάν για όλους, επιγραμματικά αναφέρουμε ότι στον Κορωνοϊό είχαν συνολικά 268 νεκρούς, παρήγαγαν 4 εμβόλια, το σύνολο του πληθυσμού έχει εμβολιαστεί, υπάρχουν παντού γιατροί και νοσοκόμοι και φυσικά άμεσα διαθέσιμα ασθενοφόρα. Υπάρχουν ακόμα και ξεχωριστά ασθενοφόρα που χρησιμοποιούνται μόνο για περιστατικά που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη,  ενώ η βρεφική θνησιμότητα είναι στο 0.2%.  Η Κούβα όχι μόνο έχει ένα πολύ οργανωμένο σύστημα υγείας, με οικογενειακούς γιατρούς, κέντρα υγείας και νοσοκομεία αλλά στέλνει και μπριγάδες σε πάνω από 60 χώρες. Μάλιστα κατά την άφιξή μας στην Αβάνα, συναντήσαμε την ιατρική μπριγάδα που επέστρεφε από το Κατάρ. Συμπληρωματικά, αξίζει να αναφερθεί ότι κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στο camping είχε αποσπαστεί από τα καθήκοντά του ο υπεύθυνος για τις πολυκλινικές της περιοχής γιατρός, για να αναλάβει την ιατρική κάλυψη του camping. Μάλιστα όταν κλήθηκε από τους υπεύθυνους του χώρου για ένα που ατύχημα που είχε μέλος της μπριγάδας, ο γιατρός βρισκόταν στο ιατρείο του camping μέσα σε 5 λεπτά.

Στη συνέχεια, επισκεφθήκαμε ένα γηροκομείο προκειμένου να δούμε και να ενημερωθούμε για τις πραγματικές συνθήκες λειτουργίας του, που ήταν για εμάς η επιβεβαίωση της φροντίδας του κράτους με μεγάλη ευαισθησία στους ηλικιωμένους ανθρώπους του. Με κατάλληλα διαμορφωμένες και ασφαλείς υποδομές για τους ενοίκους, με χώρους για αναψυχή όπως κήπους, αυλές κλπ αλλά και ένα φυσικοθεραπευτήριο πλήρες, με εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας, ενώ παρέχονται και οφθαλμολογικά check up. Για τις ανάγκες των ηλικιωμένων, βοηθούν εθελοντικά και συγγενείς. Συνολικά υπάρχουν 4 τέτοια κέντρα στην Αβάνα, που λειτουργούν είτε ως κέντρα στα οποία μπορούν οι ηλικιωμένοι να περάσουν την ημέρα τους είτε ως χώροι στους οποίους διαμένουν, ή και τα δύο. Παράλληλα λειτουργούν διάφορα workshops. Κατά την επίσκεψή μας οι ηλικιωμένοι μας υποδέχθηκαν με μεγάλη χαρά και τραγούδια καθώς εκείνη τη μέρα είχαν εκδήλωση. Το κυριότερο όμως ήταν ότι στο ίδιο κτίριο συστεγαζόταν νηπιακός σταθμός, προκειμένου να αλληλεπιδρούν ηλικιωμένοι με παιδιά, μία σχέση ευεργετική και για τους δύο.

Επίσης πολύ ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα διάφορα project που έχουν οργανωθεί με πρωτοβουλία εθελοντών ανά γειτονιά. Τέτοια project αφορούσαν στις πολιτιστικές εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών, όπου λάμβαναν μαθήματα χορού, κεραμικής, έφτιαχναν κοστούμια, σκηνικά κ.α., project που αφορούσε σε ζητήματα φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού, δομή στην οποία δούλευαν ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, γενετιστές και νομικοί, για να παρέχουν υποστήριξη σε σχετικές περιπτώσεις όχι μόνο στα παιδιά αλλά στις οικογένειες και τους καθηγητές τους. Το τελευταίο project που επισκεφθήκαμε ήταν αφιερωμένο στα παιδιά με σύνδρομο down, τα παιδιά αυτά απασχολούνταν με ζωγραφική και χορό, ώστε να περνούν δημιουργικά το χρόνο τους και να αναπτύσσουν διάφορες δεξιότητες. Αυτή είναι μία πολύ πρακτική και ουσιαστική μορφή αλληλεγγύης που μας δείχνει το ανεβασμένο αίσθημα κοινότητας που έχουν οι Κουβανοί.

Αυτό όμως δεν περιορίστηκε μεταξύ τους. Καθ' όλη τη διάρκεια του ταξιδιού νιώθαμε ευπρόσδεκτοι, ασφαλείς και ότι καταφέρναμε να γνωρίσουμε πολλές πτυχές της ζωής σε έναν άλλο τόπο με διαφορετική κουλτούρα, με μία άλλη οργάνωση της οικονομίας. Οι άνθρωποι ήταν φιλόξενοι, ζεστοί και μας έδειχναν με ειλικρίνεια το ενδιαφέρον και τη φροντίδα τους. Εκτιμήσαμε πολύ την προσπάθεια της διοργάνωσης για την ψυχαγωγία και την διασκέδασή μας. Είδαμε δύο παραστάσεις μπαλέτου και είχαμε πολλές βραδιές κατά τις οποίες απολαύσαμε την τοπική κουζίνα και ασφαλώς την Κουβανική μουσική και το χορό. Εν γένει μας εντυπωσίασε το βάρος που δίνει το Κουβανικό κράτος στην τέχνη.

Πολύ σημαντικό κομμάτι του ταξιδιού ήταν ότι είχαμε την ευκαιρία να δούμε τις φυσικές ομορφιές του τόπου. Επισκεφθήκαμε τον κάμπο του Βινιάλες, τη σπηλιά του Ινδιάνου, το Μιραδόρ ντε λος χασμίνες, όπως επίσης σημεία ιστορικού ενδιαφέροντος όπως το κέντρο του Fidel Castro, το επαρχιακό μουσείο του Pinar del Rio, ενώ παρακολουθήσαμε και την τελετή κανονιοβολισμού στο κάστρο από την Ισπανική αποικιοκρατία στην Αβάνα.

Όλα τα μέλη της ελληνικής αποστολής συμφωνούν ότι το ταξίδι μας στην Κούβα ήταν μία μοναδική εμπειρία. Εντυπωσιαστήκαμε από την καθηλωτική φυσική ομορφιά, την φιλοξενία, την προσπάθεια του Κουβανικού λαού να ανταπεξέλθει στα πολύ δύσκολα οικονομικά ζητήματα που αντιμετωπίζει. Σε αντιπαραβολή με την Ελλάδα καταλάβαμε ότι μπορεί σε κάποια επίπεδα η καθημερινότητά μας να είναι πιο “άνετη”, ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν νιώθουμε την ασφάλεια στους βασικούς πυλώνες της ζωής (παιδεία, υγεία, πολιτισμό, κοινωνικές παροχές) που αισθάνονται οι Κουβανοί, ακόμα κι αν εκείνοι τη θεωρούν δεδομένη. Σαφώς δεν είναι όλοι οι Κουβανοί ευχαριστημένοι με την κατάσταση που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη χώρα τους, αφού οι δυσκολίες είναι εμφανείς κι αντικειμενικές. Όμως η ζωή εκεί έχει άλλους ρυθμούς και οι άνθρωποι παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά διατηρούν την ανθρωπιά, το χαμόγελο και την ικανότητά τους να απολαμβάνουν τη ζωή, συνθήκη η οποία συνεπήρε κι όλα τα μέλη της μπριγάδας. Για εμάς το πιο αισιόδοξο είναι ότι άνθρωποι φαίνεται να μην έχουν χάσει το κουράγιο και την όρεξή τους να παλέψουν για τις αξίες και τα ιδανικά τους, για μια ελεύθερη Κούβα, όπου οι Κουβανοί θα κάνουν κουμάντο στον τόπο τους.

Η μπριγάδα ήταν ο τρόπος μας δείξουμε αλληλεγγύη σε αυτό το λαό και είναι μια εμπειρία που όλοι ανεξαιρέτως συνιστούμε ανεπιφύλακτα, παρά τις όποιες δυσκολίες. Γνωρίσαμε κόσμο από άλλες χώρες, ένα πολύ μαχητικό και αλληλέγγυο λαό που μας συγκίνησε με τη στάση του και νιώσαμε ότι η σκέψη μας πήγε ένα βήμα παρακάτω. Αγαπήσαμε πολύ την Κούβα, ελπίζουμε να αντέξει τις δυσκολίες, να συνεχίσει να προοδεύει και για εμάς να έχουμε τη δυνατότητα να την επισκεφθούμε πολλές φορές ακόμα.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω επίσης τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο που μας ενημέρωσε για όλες τις λεπτομέρειες σχετικά με το ταξίδι, μας προετοίμασε για αυτό με συζητήσεις για την ιστορία και τη σημερινή κατάσταση στην Κούβα με πολλή έννοια και υπομονή.

 

Σας ευχαριστώ

Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν μεταξύ άλλων:

 

O Γιώργος Μαρίνος μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτής του Κόμματος,

 

H Χρυσούλα Λαμπούδη από το ΠΑΜΕ,

 

H Ευγενία Παπαμακαρίου από την Ελληνική Επιτροπή Διεθνούς Δημοκρατικής Αλληλεγγύης (ΕΕΔΔΑ).

 

Στο χώρο της εκδήλωσης λειτουργούσε έκθεση βιβλίου.

 

Read More

171 χρόνια από τη γέννηση του Χοσέ Μαρτί

 

 

Εκδήλωση και κατάθεση στεφανιών για τα 171 χρόνια από τη γέννηση του

Χοσέ Μαρτί διοργάνωσε

η πρεσβεία της Κούβας

την Δευτέρα 29.01.2024.

 

 

Παραβρέθηκαν πρέσβεις λατινοαμερικάνικων χωρών.

Τους εθνικούς ύμνους Κούβας Ελλάδας έπαιξε η Φιλαρμονική του Δήμου Αθηναίων.

Μίλησε για τον Χοσέ Μαρτί ο πρέσβης της Κούβας Aramis Fuenten Hernandez.

Κατατέθηκαν στεφάνια από τον πρέσβη, τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης και τον πολιτιστικό σύλλογο Χοσέ Μαρτί.

 

 

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας και Αλληλεγγύης σας προσκαλεί σε εκδήλωση αφιερωμένη στην αλληλεγγύη, που οργανώνει για τα 65 χρόνια από τη νίκη της Κουβανικής Επανάστασης, την Κυριακή, 4 Φλεβάρη, στις 11 π.μ., στην αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου Ηπειρωτών, Κλεισθένους 15, 7ος όροφος.

 

Θα χαιρετίσει ο Πρέσβης της Κούβας στην Ελλάδα,

         Αραμίς Φουέντε Ερνάντες.

 

Θα μιλήσουν

 

Ø ο Νίκος Καρανδρέας, Πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού,

 

Ø ο Νίκος Λεοντίδης, μέλος του ΔΣ και

 

Ø η Ελένη Θεοχάρη-Παϊπούρογλου, υπεύθυνη της πρόσφατης μπριγάδας στην Κούβα.

 

 

 

Θα συνεχίσουμε με μουσική και τραγούδια

 

 

 

Το Διοικητικό Συμβούλιο   

 

Π Ρ Ο Σ Κ Λ Η Σ Η

Ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος   σας προσκαλεί στην εκδήλωση που διοργανώνει η New Star για τα 7 χρόνια από το θάνατο του Κομαντάντε Φιδέλ Αλεχάντρο Κάστρο Ρους, την Δευτέρα 20 Νοεμβρίου του 2023 στον κινηματογράφο Studio New Star Art στις 19:30 μ.μ., Σταυροπούλου 33 & Σπάρτης, Πλατεία Αμερικής.

 

Θα μιλήσει ο Πρέσβης της Κούβας Aramis Fuente Hernandez.
Θα χαιρετίσουν:

 

·    Από τον Ελληνοκουβανικό  Σύνδεσμο Φιλίας & Αλληλεγγύης, η αντιπρόεδρος Κατερίνα Γεράκη.

 

·    Χαιρετισμοί οργανώσεων αλληλεγγύης

 

Προβολή ταινίας

 

 

 

ΩΡΑ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗΣ : 19.00
ΩΡΑ ΕΝΑΡΞΗΣ : 19.30
ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ
Πληροφορίες- κρατήσεις : 2108640054,

 

newstarcineinfo@gmail.com

 

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

56 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΤΣΕ

 

 

Εκδήλωση τιμής και μνήμης ΤΕΤΑΡΤΗ 11/10/23, 19:30 στον κινηματογράφο STUDIO new star art cinema Σπάρτης και Σταυροπούλου 33 πλατεία Αμερικής.

 

ΘΑ μιλήσουν ο Πρέσβης της Κούβας, ARAMIS FUENTE HERNANDEZ και ο Νίκος Καρανδρέας, Πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης.

 

Θα χαιρετήσουν Σύλλογοι και Φορείς.

 

Ο Μπάμπης Ζαφειράτος θα μιλήσει για τον ποιητή Τσε Γκεβάρα.

 

Στο τέλος θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ Ο ΤΣΕ ΣΤΗ ΒΟΛΙΒΙΑ  της Rebeca Chavez.

 

 

70 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΣΤΡΑΤΩΝΑ ΜΟΝΚΑΔΑ

Στις 26 Ιούλη, έκλεισαν 70 χρόνια από την επίθεση στο στρατώνα Μονκάδα, γεγονός που θεωρείται σαν απαρχή της Κουβανικής Επανάστασης. Την ημέρα τίμησε ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας & Αλληλεγγύης, με μια εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στον κήπο της Πανελλήνιας Ένωσης Αγωνιστών Μακρονήσου – Μουσείο Μακρονήσου (ΠΕΚΑΜ), στο Θησείο.

 

Την εκδήλωση άνοιξε ο Πρόεδρος του Συνδέσμου, Νίκος Καρανδρέας, με ένα σύντομο καλωσόρισμα. Χαιρετισμό από μέρους του Ελληνοκουβανικού έκανε η αντιπρόεδρος, Κατερίνα Γεράκη. Κύριος ομιλητής ήταν ο Λευτέρης Νικολάου-Αλαβάνος, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ και μέλος του Συνδέσμου.

 

Τα μέλη και οι φίλοι του Συνδέσμου έδωσαν ραντεβού και πάλι του χρόνου, για να τιμήσουν όπως κάθε χρόνο την επέτειο και να καταδικάσουν για μια ακόμα φορά τον οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό που έχει επιβάλει στην Κούβα εδώ και πάνω από 60 χρόνια ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ, να καταγγείλουν τις επεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης με το πρόσχημα της παραβίασης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και να επαναβεβαιώσουν τη στήριξή τους στον κουβανικό λαό και την Επανάστασή του.

 

Ακολούθησε μια ευχάριστη βραδιά, με μοχίτο, κούμπα λίμπρε και πολλή κουβανική μουσική.  

 

Χαιρετισμός της αντιπροέδρου

Κατερίνας Γεράκη

 

Αγαπητοί φίλες και φίλοι, συναγωνίστριες και συναγωνιστές

 

Σας καλωσορίζουμε στη σημερινή μας εκδήλωση στην επέτειο για τα 70 χρόνια από την επίθεση του Φιντέλ και των συντρόφων του κουβανών επαναστατών στους στρατώνες Μονκάδα ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, που αποτελεί ορόσημο και καθοριστικό σταθμό της μεγάλης Κουβανικής Επανάστασης. 70 χρόνια μετά, μένουμε πιστοί στο ραντεβού μας, όπως κάθε χρόνο, για να αποτίνουμε φόρο τιμής στους ήρωες, για να συζητήσουμε για τα επίκαιρα πολύτιμα διδάγματα και συμπεράσματα της επαναστατικής τους πράξης. Διδάγματα διαχρονικά που φωτίζουν τα καθήκοντα της σημερινής μας πάλης  ενάντια στο άδικο σύστημα της εκμετάλλευσης, μας γεμίζουν πείσμα, μαχητικότητα, αισιοδοξία και ελπίδα για το φωτεινό μέλλον ενός καλύτερου κόσμου, χωρίς εκμετάλλευση, αδικία, οικονομικές κρίσεις, καταστροφές και πολέμους. Ίσως φαντάζει παράταιρο να γιορτάζουμε αυτή την επέτειο, στη σημερινή μέρα πένθους του ελληνικού λαού για τον άδικο χαμό των πιλότων του canadair στην επιχείρηση πυρόσβεσης στην Κάρυστο, στις μέρες αυτές, στις ώρες αυτές, που η καταστροφή των πυρκαγιών σε δεκάδες μεριές της πατρίδας μας γεμίζει τη σκέψη και την καρδιά όλων μας με ανείπωτη θλίψη και οργή. Όμως, στην πραγματικότητα η σημερινή μας εκδήλωση δεν είναι καθόλου παράταιρη ή ανεπίκαιρη. Το αντίθετο!

Τιμάμε τους νεκρούς και τις ηρωικές τους πράξεις, τιμάμε την Κουβανική Επανάσταση που όρθωσε και ορθώνει το ανάστημά της ενάντια στο σύστημα που προκαλεί όλες αυτές τις καταστροφές, που αποτελεί την αιτία για την καταλήστευση του περιβάλλοντος, τους πολέμους, την απώλεια της ζωής, του κάματου, της ελπίδας των ανθρώπων. Ένα σύστημα, που όλα αυτά τα 70 χρόνια, όσο εξελίσσεται, αποδεικνύεται ότι ολοένα και σαπίζει, κλυδωνίζεται από τις άλυτες αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του, είναι η «λασπωμένη, ατιμασμένη, βουτηγμένη μέσα στο ίδιο της το αίμα, στάζοντας πύον, … αστική κοινωνία … ένα  θηρίο αρπαχτικό, όργιο αναρχίας, μάστιγα του πολιτισμού και της ανθρωπότητας. Η αστική κοινωνία φανερώνεται ολόγυμνη, όπως πραγματικά είναι.», σύμφωνα με τα λόγια της Ρόζας Λούξεμπουργκ. Με αυτό το σύστημα, με αυτό το θηρίο που γίνεται ολοένα και πιο επιθετικό, όσο πλησιάζει η αναπόφευκτη συντριβή του από την επαναστατική ορμή των καταπιεσμένων, είναι αντιμέτωπος σήμερα ο ελληνικός λαός και όχι φυσικά με την κλιματική αλλαγή, την ατυχία ή την κακιά στιγμή. Αυτό το σύστημα θυσιάζει την ανθρώπινη ζωή και τα όνειρα μας στο βωμό του κέρδους των μονοπωλιακών ομίλων, στο βωμό της παρασιτικής καπιταλιστικής αγοράς που μετατρέπει ακόμα και τον ίδιο τον άνθρωπο σε εμπόρευμα. Έτσι, στη ζυγαριά του κόστους – οφέλους το σύστημα υγείας παραπαίει σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο σκορπώντας τον θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων που θα μπορούσαν να έχουν σωθεί από την πανδημία του κορονοϊου ·στη ζυγαριά του κόστους – οφέλους τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας μένουν αναξιοποίητα για τις εργατικές λαϊκές ανάγκες, με αποτέλεσμα τα αμέτρητα Τέμπη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τις τραγωδίες σε κάθε σεισμό, χιονιά, πλημμύρα και πυρκαγιά, αλλά αξιοποιούνται για τις ιμπεριαλιστικές πολεμικές μηχανές και τους υπερσύγχρονους εξοπλισμούς δισεκατομμυρίων απλώνοντας τον όλεθρο, τον θάνατο και τον ξεριζωμό εκατομμυρίων ανθρώπων από τις εστίες τους, δεκάδες χιλιάδες εκ των οποίων καταλήγουν στον υγρό τάφο του Αιγαίου και της Μεσογείου. Η σημερινή μας εκδήλωση, λοιπόν, είναι φωνή διαμαρτυρίας ενάντια στο δολοφονικό σύστημα του κέρδους, φωνή καταγγελίας για τις τεράστιες ευθύνες των ελληνικών αστικών κυβερνήσεων για τα προδιαγεγραμμένα εγκλήματα που σημάδεψαν το λαό μας τους τελευταίους μήνες από τα Τέμπη, το Πέραμα, την Πύλο μέχρι την Πάτρα, την Κάρυστο, την Ρόδο και ο κατάλογος μοιάζει ατέλειωτος…

Είναι ένας και ο ίδιος, ο κοινός εχθρός για όλους τους λαούς. Αυτός που για τα κέρδη των βρυκολάκων που ρουφάν το αίμα της εργατιάς, σκορπά τον πόλεμο και την εξαθλίωση, καταληστεύει την φύση, εφαρμόζει άγριες αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές σε όλες τις χώρες και ταυτόχρονα επιδίδεται σε ένα όργιο τρομοκρατίας, μανιασμένου κυνηγητού και βάναυσης καταστολής ενάντια σε κάθε σκίρτημα αμφισβήτησης του, ενάντια σε κάθε αγωνιστικό ξέσπασμα, πολύ περισσότερο ενάντια σε κάθε επαναστατική ανατρεπτική φωνή και δράση. Ο ίδιος εχθρός που κατέσφαξε με λύσσα και βασανιστήρια τους ήρωες της επίθεσης στους στρατώνες Μονκάδα και μάλιστα όχι στο πεδίο της μάχης αλλά μετά αυτή, ο ίδιος εχθρός που συστηματικά, αταλάντευτα και ανελέητα επιτίθεται στην Κουβανική Επανάσταση με κάθε πιθανό και απίθανο μέσο. Κι έχει πράγματι καταναλώσει τεράστιες προσπάθειες για να κάμψει το επαναστατικό φρόνημα και το αγωνιστικό θάρρος του κουβανικού λαού, αλλά μάταια.

Αυτή την περίοδο, η ίδια λυσσαλέα επίθεση έχει λάβει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Δανείζομαι τα πρόσφατα λόγια του αγαπημένου μας φίλου, εκλεκτού Πρέσβη της Κούβας στην Ελλάδα Αραμίς Φουέντε Ερνάντες: «Τα τελευταία χρόνια εφαρμόστηκαν νέα και πολύ επιζήμια μέτρα, που ενίσχυσαν εκείνα που είχαν ήδη τεράστιο αντίκτυπο στις κουβανικές οικογένειες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι επί διακυβέρνησης Τραμπ σχεδιάστηκαν και τέθηκαν σε εφαρμογή 243 νέα μέτρα, ακόμη και την περίοδο της πανδημίας Covid-19, τα οποία εξακολουθούν να ισχύουν, πράγμα που ενέτεινε σοβαρά τον αποκλεισμό. Παρά την περίπλοκη κατάσταση και τα πολλά ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν και να επιλυθούν, στην Κούβα κανείς δεν μένει αβοήθητος. Βεβαίως, βρισκόμαστε σε δύσκολη οικονομική κατάσταση, που επιδεινώνεται από τα γνωστά ατυχήματα, τις πυρκαγιές, τους τυφώνες και τις πλημμύρες τους τελευταίους μήνες, που έχουν προκαλέσει εκτεταμένες ζημιές στην οικονομία, στα σπίτια και τις παραγωγικές υποδομές στις πληγείσες επαρχίες. Εργαζόμαστε σκληρά για να σταθεροποιήσουμε το εθνικό ενεργειακό σύστημα, το οποίο έχει επίσης επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από τον αποκλεισμό. … Αυτό που δημιουργεί πολύ μεγαλύτερες αρνητικές επιπτώσεις από ό,τι σε άλλες χώρες είναι ότι η Κούβα είναι, στην πραγματικότητα, θύμα ενός εγκληματικού οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού, που εφαρμόζεται από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1961 και που προκαλεί στη χώρα τεράστιες οικονομικές ζημιές και αμέτρητο ανθρώπινο πόνο. Κανένας τομέας του πληθυσμού της Κούβας δεν έχει εξαιρεθεί από τις επιπτώσεις του. Ο αποκλεισμός, που καταδικάζεται επί 30 χρόνια από τη συντριπτική πλειοψηφία της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, είναι η πιο περίπλοκη, παρατεταμένη και απάνθρωπη πράξη οικονομικού πολέμου που διαπράχθηκε εναντίον οποιουδήποτε έθνους.»

Φυσικά, η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα σε βάρος της Κούβας ξεδιπλώνεται πολύμορφα από όλες τις καπιταλιστικές δυνάμεις και συμμαχίες. Είναι χαρακτηριστική η διαρκής προσπάθεια κατασυκοφάντησης, χυδαίας προπαγάνδας κατά της Κούβας. Πριν από λίγους μήνες οι ΗΠΑ ανανέωσαν την απαράδεκτη λίστα τους για τις χώρες που φέρεται ότι υποστηρίζουν την τρομοκρατία, εντάσσοντας την Κούβα ανάμεσα σε αυτές. Ταυτόχρονα, εξαπέλυσαν μια συκοφαντική επιχείρηση ψεύδους, με επικίνδυνες προεκτάσεις, ότι δήθεν η Κούβα φιλοξενεί ή σχεδιάζεται να φιλοξενήσει στρατιωτική βάση της Κίνας στο έδαφός της. Η Κούβα απάντησε με καθαρότητα: Έχει υπογράψει τη Διακήρυξη της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής ως Ζώνης Ειρήνης και κάθε ξένη στρατιωτική παρουσία στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική απορρίπτεται κατηγορηματικά. Η μόνη ξένη στρατιωτική βάση που υπάρχει στο έδαφος της Κούβας είναι αυτή που οι ΗΠΑ διατηρούν παράνομα και ενάντια στη θέληση του κουβανικού λαού στο Γκουαντάναμο. Αξίζει, επίσης, να υπογραμμιστεί η κλιμάκωση της συκοφαντικής επικοινωνιακής εκστρατείας των αστικών δυνάμεων, ιδιαίτερα σε ΗΠΑ και Ευρώπη, για τον δήθεν αυταρχικό χαρακτήρα του κουβανικού καθεστώτος που παραβιάζει τάχα τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα συναφή, για την πραγματικότητα που επικρατεί στο Νησί της Επανάστασης, κατά την διάρκεια των πρόσφατων εκλογών στην Κούβα, καλώντας μάλιστα τους Κουβανούς σε αποχή από αυτές. Στόχος τους είναι όχι μόνο να προκαλέσουν σύγχυση στη διεθνή κοινή γνώμη και να αμαυρώσουν την εικόνα της Κούβας, αλλά κύρια να διαρρήξουν την ακλόνητη εσωτερική ενότητα του κουβανικού λαού. Η επιτυχία και η μεγάλη συμμετοχή στις εκλογές για τη νέα Εθνοσυνέλευση ήταν η πιο ηχηρή και αδιαμφισβήτητη απάντηση στα σχέδια τους. Στο πλαίσιο αυτό, τέλος, καταγγέλλουμε το πρόσφατο απαράδεκτο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που απαιτεί πρόσθετες κυρώσεις της ΕΕ κατά της Κούβας. Στη σχετική ανακοίνωσή του Συνδέσμου μας, υπογραμμίζουμε: «Ο διακρατικός καπιταλιστικός οργανισμός, που έχει χτίσει την ανάπτυξή του πάνω στην πολύχρονη εκμετάλλευση των Ευρωπαίων εργαζόμενων και οδηγεί στη φτώχεια, την ανασφάλεια μεγάλα τμήματα των πληθυσμών του, στη σχετική, αλλά και απόλυτη εξαθλίωση, στην πλήρη καταστροφή και των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους, “δεν διαθέτει την ηθική, πολιτική και νομική εξουσία να κρίνει την Κούβα”, όπως αναφέρει η Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας της Κούβας. Για να πετύχει την αδρανοποίηση των εργαζόμενων εφαρμόζει όλο και περισσότερα αυταρχικά μέτρα, καταστολή και προώθηση φασιστικών ομάδων, συμμοριών και κομμάτων. Σε πολλές από αυτές τις “δημοκρατικές” χώρες απαγορεύεται ρητά ή πρακτικά η έκφραση αντίθετης γνώμης και η λειτουργία κομμάτων της εργατικής τάξης. Η πληροφόρηση ελέγχεται ασφυκτικά και απευθείας από το μεγάλο κεφάλαιο. Και τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η ΕΕ προκαλεί ή συμμετέχει στην ανατροπή ανεπιθύμητων κυβερνήσεων ξένων χωρών, σε στρατιωτικές εισβολές, δημιουργεί εμφύλιες συρράξεις. Το Ευρωκοινοβούλιο κατηγορεί την κουβανική Επανάσταση για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ψεύδεται και πάλι. Όχι μόνο γιατί η Κούβα αποτελεί το παγκόσμιο παράδειγμα πραγματικής εφαρμογής των δικαιωμάτων του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια του γενοκτόνου αποκλεισμού, αλλά και γιατί τα όργανα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν έχουν το ηθικό σθένος να πουν ανοιχτά πως ακριβώς αυτά τα δικαιώματα που εξασφαλίζει ο σοσιαλισμός είναι εκείνα που δεν μπορούν να ανεχτούν καθώς είναι διαμετρικά αντίθετα με το ταξικό τους συμφέρον.»

Η σημερινή μας εκδήλωση, λοιπόν, επίκαιρη όσο ποτέ, είναι φωνή διαμαρτυρίας και καταγγελίας ενάντια στην εγκληματική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων που συνθλίβει τις ζωές μας, είναι μήνυμα αλληλεγγύης στο δοκιμαζόμενο κουβανικό λαό και διατράνωση των αδιαπραγμάτευτων διεκδικήσεων για τον τερματισμό του απάνθρωπου αποκλεισμού των ΗΠΑ, το κλείσιμο εδώ και τώρα της βάσης του Γκουατάναμο, την άρση κάθε είδους κυρώσεων της ΕΕ σε βάρος της Κούβας · αλλά πολύ περισσότερο είναι υπόσχεση!  Γιατί εμπνεόμαστε από τα ιδανικά και τον αγώνα των κουβανών ηρώων επαναστατών, υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε στα δικά τους χνάρια της ανυποχώρητης, ατρόμητης, γενναίας, μαχητικής πάλης για την ζωή και το μέλλον που μας αξίζει, για την ελπίδα των λαών!

 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

 

 

https://youtu.be/B7U9GTPkHBk

 

 

 

 

Ομιλία Λευτέρη Νικολάου-Αλαβάνου

 

 

 

Εισαγωγικά

 

26 Ιουλίου 1953. 100 χρόνια από τη γέννηση του ήρωα της ανεξαρτησίας της Κούβας, Χοσέ Μαρτί. Ώρα 5:15 πμ. 165 Κουβανοί επαναστάτες υπό την καθοδήγηση του νεαρού δικηγόρου Φιντέλ Κάστρο επιτίθενται στους στρατώνες Μονκάδα στο Σαντιάγο της Κούβας και στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις “Κάρλος Μανουέλ δε Σέσπεδες”.

 

Σκοπός της επιχείρησης: να καταλάβουν το οπλοστάσιο και τους ραδιοφωνικούς πομπούς, να απευθύνουν διάγγελμα προς το λαό, καλώντας τον να ανατρέψει την λαομίσητη δικτατορία του Φουλχένσιο Μπατίστα ο οποίος είχε καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα το Μάρτιο του 1952.

 

Παρά τα πρώτα επιτυχημένα βήματα της επιχείρησης, την παρείσφρηση στο στρατώνα Μονκάδα “πιάνοντας στον ύπνο” τους φρουρούς, τις ελάχιστες απώλειες που είχαν οι ομάδες επανασταστών κατά την κατάληψη των υποστηρικτικών κτηρίων των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, του Νοσοκομείου, του Δικαστικού Μεγάρου, αποτέλεσμα της λεπτομερούς οργάνωση της επιχείρησης, της εκπαίδευσης με μυστικότητα των νεαρών επαναστατών, τον άψογο συντονισμό και συγχρονισμό, η επίθεση απέτυχε. Πάνω από 90 από τους επαναστάτες πιάστηκαν, μεταξύ αυτών ο Φιντέλ που είχε τεθεί επικεφαλής της επίθεσης στη Μονκάδα, ο Ραούλ που με τη δική του ομάδα είχε καταλάβει το Δικαστικό Μέγαρο και άλλοι σύντροφοί τους.

 

Ο ίδιος ο Φιντέλ, στην απολογία του προς το δικαστήριο, η οποία έμεινε γνωστή στην ιστορία ως “Η ιστορία θα με δικαιώσει” εξηγεί: “Η ομάδα της οπισθοφυλακής [για την επίθεση στη Μονκάδα], που είχε στη διάθεσή της όλα τα βαριά όπλα, γιατί τα ελαφρύτερα τα είχαμε στην εμπροσθοφυλακή, έχασαν το δρόμο τους εντελώς, περνώντας μέσα από μία συνοικία που καθόλου δεν γνώριζαν, με αποτέλεσμα να καθυστερήσουν.” Στην πορεία πολλοί από αυτούς πιάστηκαν και είχαν την ίδια μοίρα που επιφύλαξε το στυγνό καθεστώς για τον Φιντέλ και τους υπόλοιπους.

 

«Ο στρατώνας Μονκάδα μετατράπηκε σε τόπο βασανισμού και θανάτου, όπου αναξιοπρεπείς άνθρωποι μετέτρεψαν τις στρατιωτικές στολές σε ποδιές χασάπηδων» γράφει ο Φιντέλ. Το 95% των νεαρών που πιάστηκαν αιχμάλωτοι, σφαγιάστηκαν με ωμά βασανιστήρια, καθ’ υπόδειξη του ίδιου του δικτάτορα, ο οποίος διεμήνυσε με τον στρατηγό Martín Días Tamayo ότι “επρόκειτο για όνειδος και ντροπή για το Στρατό να έχει στη μάχη τρεις φορές περισσότερες απώλειες από τους επιτιθέμενους, άρα για κάθε νεκρό στρατιώτη έπρεπε να εκτελεστούν δέκα κρατούμενοι.”

 

Ποια είναι η σημασία της 26ης Ιουλίου;

 

Τη σημασία της επίθεσης στου στρατώνες της Μονκάδα την είχε υπογραμμίσει ο Φιντέλ Κάστρο, λίγες ώρες πριν το εγχείρημα, μιλώντας στους συντρόφους του: “Τις επόμενες ώρες θα νικήσουμε ή θα ηττηθούμε αλλά σε οποιαδήποτε περίπτωση, ακούστε καλά, σε οποιαδήποτε περίπτωση αυτό το κίνημα θα θριαμβεύσει. Αν νικήσουμε σήμερα το πρωί, θα επισπευσθεί αυτό που οραματίστηκε ο Μαρτί. Αν συμβεί το αντίθετο αυτή η χειρονομία θα χρησιμεύσει σαν παράδειγμα στο λαό της Κούβας να αρπάξει τη σημαία και να βγει μπροστά.”

 

Κι έτσι έγινε. Οι νεκροί και βασανισμένοι σύντροφοι του Φιντέλ, του Ραούλ γίνηκαν πραγματικά “λευτεριάς λίπασμα”. Η επίθεσή τους στους στρατώνες Μονκάδα αποτελεί σημαντικό σταθμό, ίσως τον σημαντικότερο στην ιστορία της Κουβανικής Επανάστασης. Γιατί σηματοδότησε την απαρχή της μεγαλειώδους λαϊκής πάλης ενάντια στην δικτατορία του Μπατίστα, έναν μόλις χρόνο μετά το πραξικόπημά του, που κατέληξε εξήμισι χρόνια αργότερα, την 1η Ιανουαρίου 1959 στην οριστική ήττα του καθεστώτος, από τον Επαναστατικό Στρατό.

 

Η αφοβία του Φιντέλ, του Ραούλ, των συντρόφων τους απέναντι στη χούντα και τα όργανά της,  για να θριαμβεύσει η υπόθεση της χειραφέτησης του κουβανικού λαού, το ανάστημα που όρθωσε ο Φιντέλ στο δικαστήριο με την απολογία του και το κάλεσμα προς τον λαό του νησιού να ανατρέψει τη δικτατορία συντέλεσαν έτσι ώστε η σπίθα που άναψε το εγχείρημά τους να μετατραπεί σε επαναστατική πυρκαγιά. Οι αγωνιστές συγκροτήθηκαν σε πολιτική επαναστατική οργάνωση για την ανατροπή του καθεστώτος, το “Κίνημα 26 Ιουλίου”. Ήρθαν σε επαφή με άλλες οργανώσεις που αντιμάχονταν την δικτατορία. Συγκρότησαν το δίκτυο του Frank País έτσι ώστε να οργανωθεί η ταξική πάλη στις πόλεις, με “επιτροπές αγώνα” εργατικών συνδικάτων και φοιτητικών συλλόγων, που πάλευαν με αυτοθυσία ενάντια στην καταστολή, τη βία του καθεστώτος. Με αυτό τον τρόπο προετοιμάστηκε το έδαφος για την έλευση της “Granma” από το Μεξικό, το πλοίο με το οποίο ο Φιντέλ, ο Ραούλ, ο Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα και οι υπόλοιποι 79 σύντροφοί τους έφτασαν στις 2 Δεκεμβρίου 1956 στο Νησί, βάζοντας σε κίνηση την τελική φάση της εξέγερσης και της σύγκρουσης με το δικτατορικό καθεστώς του Μπατίστα.

 

Επανάσταση στην Κούβα: τέκνο της εποχής της και της ιστορικής αναγκαιότητας

 

Οι αρχές του 20ου αιώνα βρίσκουν την Λατινική Αμερική και την Καραϊβική υπό την επήρεια αντιμαχόμενων συμφερόντων μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων, κυρίως των ΗΠΑ και της Βρετανίας, αλλά και άλλων ισχυρών αποικιοκρατικών δυνάμεων όπως η Ισπανία, η Ολλανδία, η Γαλλία. Σιγά σιγά και μέχρι το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου, όλες οι χώρες της περιοχής θα ενσωματωθούν στον Δυτικό Ιμπεριαλιστικό Άξονα, με βασική την επίδραση των ΗΠΑ.

 

Η πλειοψηφία των χωρών της περιοχής, έχοντας αποκτήσει την ανεξαρτησία και αστική εθνοκρατική συγκρότηση, συνεχίζουν να τροφοδοτούν τους παλιούς αποικιοκράτες και τους νέους “συμμάχους” με πρώτες ύλες, ορυκτά, μέταλλα, αγροτικά προϊόντα, υπό ληστρικούς όρους για τους λαούς και την νεοσυγκροτημένη εργατική τους τάξη. Οι αύξηση των ξένων επενδύσεων οδήγησαν σε μία ραγδαία άνοδο την παραγωγικότητα της εργασίας σε σχέση με πριν, τραβώντας στην Λατινοαμερικάνικη ήπειρο μεγάλες μάζες εργατών από την Ευρώπη. Εκείνοι έφεραν μαζί τους αγωνιστικές παραδόσεις, βοήθησαν στη διάδοση της μαρξιστικής ιδεολογίας. Με την ακτινοβολία της Μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης οι επιμέρους σοσιαλιστικές ομάδες αρχίζουν να συγκροτούνται σε Κομμουνιστικά Κόμματα, πράγμα που γίνεται και στην Κούβα το 1925, συντελώντας ακόμη περισσότερο στη διάδοση της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

 

Ήδη από τότε είναι εντοπισμένες οι κραυγαλέες κοινωνικές αντιθέσεις. Μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι (United Fruit Co, West Indies Co.) κυριαρχούν στην οικονομική ζωή των χωρών, είτε με εκλεγμένα αστικοδημοκρατικά καθεστώτα όλων των αποχρώσεων – φιλελεύθερα, συντηρητικά – είτε με στρατιωτικές δικτατορίες, υπό την αιγίδα των “μεγάλων δυνάμεων”. Τόσο στις πόλεις όσο και στην ύπαιθρο είχαν εμφανιστεί και κυριαρχήσει οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής.

 

Ενδεικτικές της κατάστασης στην Κούβα την περίοδο πριν την επανάσταση, είναι οι αναφορές του Φ. Κάστρο. Σημειώνει ότι οι κτήσεις των βορειοαμερικανικών εταιριών που μονοπωλούν την παραγωγή και το εμπόριο της ζάχαρης στην περιφέρεια “Oriente”, στο ανατολικό και πλατύτερο μέρος του νησιού εκτείνονταν από τη Βόρεια έως τη Νότια Ακτή της Κούβας. Δεκάδες χιλιάδες αγροτικές οικογένειες εκτοπίζονταν από τη γη τους, χιλιάδες εργάτες γης δούλευαν σε απάνθρωπες συνθήκες.

 

Είναι η περίοδος που η Κούβα έχει μετατραπεί πραγματικά σε πίσω αυλή των ΗΠΑ, ιδιαίτερα μετά την πρώτη δικτατορία του Μπατίστα το 1934-1944, όπου με μία μοιρασιά μεταξύ Κουβανών αστών, Αμερικάνικων Μυστικών Υπηρεσιών και μαφίας η Αβάνα και άλλες περιοχές μετατρέπονται σε ένα τεράστιο χώρο μαζικής διακίνησης ναρκωτικών, τζόγου, πορνείας και διαφθοράς. Ο ίδιος ο διευθυντής της CIA Αλλαν Ντάλες, με τη επικράτηση της επανάστασης στην Κούβα υπολογίζεται ότι έχασε περισσότερα από 70.000 εκτάρια γης.

 

Σκληροί εργατικοί αγώνες, λαϊκοί ξεσηκωμοί, λαμβάνουν χώρα σε πολλές χώρες, την περίοδο της επίθεσης στη Μονκάδα. Όπως στο Μεξικό, εναντίον της δικτατορίας του Πορφίριο Ντίας το 1910. Στην Βολιβία και τη Γουατεμάλα το 1944, το 1945 στη Βενεζουέλα, την περίοδο της “Βίας” στην Κολομβία το 1948. Ήταν όμως αγώνες που αντί να τοποθετούν στο προσκήνιο της ιστορίας την εργατική τάξη, τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, τα έθεταν υπό την καθοδήγηση  πεφωτισμένων” ηγετών που στόχευαν στην κυβερνητική εναλλαγή τμημάτων της ολιγαρχίας του πλούτου, μετατρέποντας τις λαϊκές μάζες σε εκκρεμές μεταξύ φιλελεύθερων και συντηρητικών αστικών κομμάτων.

 

Η πορεία του αγώνα του κουβανικού λαού, η τελική του νίκη, σε αντίθεση με άλλες λαϊκές εργατικές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις, σχετίζεται όπως καταγράφει ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο με το γεγονός ότι είχαν μελετήσει μαρξισμό: «Αν δεν είχαμε μελετήσει μαρξισμό…, αν δεν είχαμε εμπνευστεί από τον Μαρτί, από τον Μαρξ και από το Λένιν, δεν θα είχαμε καταφέρει ούτε καν να συλλάβουμε την ιδέα μίας επανάστασης στην Κούβα.»

 

Η επανάσταση στην Κούβα φωτίζει τις γενικές νομοτέλειες της επαναστατικής πάλης που είναι κοινές σε όλες τις επαναστάσεις της εποχής μας, της εποχής του ιμπεριαλισμού, του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ανώτατου και τελευταίου σταδίου αυτού του κοινωνικοοικονομικού συστήματος.

 

Για παράδειγμα, η ύπαρξη επαναστατικής οργάνωσης – κόμματος που θα προσανατολίσει, θα καθοδηγήσει την εργατική τάξη και το λαό, κατά την ταξική πάλη, την προετοιμασία της εξέγερσης, στην αντιπαράθεση για την κατάκτηση της εξουσίας, κατά τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με άλλα πληττόμενα στρώματα, ή τουλάχιστον η ουδετεροποίησή τους.

 

Το τσάκισμα του αστικού κράτους, φορέα της βίας της αστικής τάξης σε βάρος των υπόλοιπων τάξεων της κοινωνίας, και η οικοδόμηση του κράτους της εργατικής τάξης, της δικτατορίας του προλεταριάτου. Η απόρριψη των διεθνών συνθηκών και συμφωνιών που έχει υπογράψει η αστική τάξη, και η σύναψη νέων, με επίκεντρο το αμοιβαίο όφελος και την αλληλοβοήθεια.

 

Το γεγονός ότι μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού δεν υπάρχει ενδιάμεσο σύστημα ή στάδιο, μόνο η περίοδος του επαναστατικού μετασχηματισμού του ενός στον άλλο. Το κράτος αυτής της περιόδου είναι το επαναστατικό εργατικό κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτου.

 

Ακόμη, ότι η σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι έργο μονόπρακτο. Έτσι όπως η Νίκη της Επανάστασης στην Κούβα πέρασε από τη Μονκάδα, όπως ο δρόμος για τη Μεγάλη Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, πέρασε απο την παρισινή κομμούνα, την επανάσταση του 1905, έτσι και για τους επαναστατικούς σεισμούς που μέλλονται να έρθουν, ο δρόμος περνά από τη “Μονκάδα”, ολόκληρη η επαναστατική ιστορία του 19ου και 20ου αιώνα, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, τις ανατροπές και τα συμπεράσματα από αυτές.

 

Νίκη της Επανάστασης και Κατακτήσεις

 

Η Νίκη της Επανάστασης και η προκήρυξη της Κούβας σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία, η απόκρουση της επέμβασης των ΗΠΑ στον Κόλπο των Χοίρων στις 17 Απριλίου 1961 και η πολύχρονη αναμέτρησή τους με τον ιμπεριαλισμό ως σήμερα, η αποφασιστικότητα στην οικοδόμηση μίας κοινωνίας με επίκεντρο τις εργατικές λαϊκές ανάγκες, αποτελούν πηγή έμπνευσης για χιλιάδες εργαζόμενους και λαούς του κόσμου, και πηγή μίσους και ανησυχίας για το κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του.

 

Στην Κούβα από τα πρώτα χρόνια κιόλας της Επανάστασης, εξαλείφθηκαν η πείνα, η φτώχεια, ο αναλφαβητισμός, οι φυλετικές και άλλες διακρίσεις. Εξασφαλίστηκε για όλους η δωρεάν ιατρική περίθαλψη, η εκπαίδευση, η κοινωνική ασφάλιση και η κατοικία. Αυτές οι κατακτήσεις, που διατηρούνται ως σήμερα μέσα σε πολύ δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, αποδεικνύουν την ανωτερότητα του συστήματος που δεν βασίζεται στο επιχειρηματικό κέρδος και τον ανταγωνισμό, στην άναρχη καπιταλιστική αγορά και ανάπτυξη, στην εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, αλλά στηρίζεται στα κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, στον κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της οικονομίας, στην σταθερή προσπάθεια να εξαλείφεται η ατομική ιδιοκτησία, όσο μικρή κι αν είναι, η μίσθωση ξένης εργατικής δύναμης. Οι νόμοι δε τις σοσιαλιστικής οικοδόμησης και εκείνοι της καπιταλιστικής αγοράς είναι σαν νερό και λάδι. Όσο κι αν τους ανακατέψεις, δεν αναμιγνύονται ποτέ.

Η τεράστια απελευθέρωση παραγωγικών δυνάμεων μετά την Επανάσταση, έδωσε τη δυνατότητα στην Κούβα να επιτελέσει το διεθνιστικό της καθήκον για την αλληλεγγύη στους λαούς όλου του κόσμου. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες “το νικηφόρο προλεταριάτο αυτής της χώρας απαλλοτριώνοντας τους καπιταλιστές και οργανώνοντας στη χώρα του τη σοσιαλιστική παραγωγή” ορθώθηκε ενάντια στον καπιταλιστικό κόσμο “παίρνοντας μαζί του τις καταπιεζόμενες τάξεις των άλλων χωρών, ξεσηκώνοντας στις χώρες αυτές εξεγέρσεις ενάντια στους καπιταλιστές, δρώντας σε περίπτωση ανάγκης ακόμη και με στρατιωτική δύναμη ενάντια στις εκμεταλλεύτριες τάξεις και τα κράτη τους”. Έτσι περιγράφει το διεθνιστικό καθήκον των επαναστατών που έχουν νικήσει στη χώρα τους, ο μεγαλύτερος επαναστάτης του 20ου αιώνα, Βλ. Λένιν.

 

Αυτό το διεθνιστικό καθήκον, της ανιδιοτελούς προσφοράς της Κούβας παραμένει αμείωτο ακόμη και σήμερα, παρά το διεθνή οικονομικό-εμπορικό αποκλεισμό από τις ΗΠΑ, τις τεράστιες δυσκολίες που δημιουργεί για το λαό της. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελεί η τεράστια συμβολή των Κουβανών γιατρών διαχρονικά, και την περίοδο της πανδημίας. Σε έξι μόλις μήνες το 2020 45 Μπριγάδες της Διεθνούς Δύναμης ενάντια σε Φυσικές Καταστροφές και Σοβαρές Επιδημίες “Χένρι Ριβ” αναπτύχθηκαν σε 38 χώρες, σε όλο τον κόσμο, και σε χώρες της ΕΕ. Οι πάνω από 3700 γιατροί και νοσηλευτές περιέθαλψαν περισσότερους από 250.000 ανθρώπους. Την ίδια στιγμή, τα καπιταλιστικά κράτη έθεταν εμπόδια στην Κούβα από το να έχει πρόσβαση σε ιατροτεχνολογικό εξοπλισμό, αναπνευστήρες, τα εμβόλια που είχαν παράγει οι φαρμακευτικοί κολοσσοί με κρατικό χρήμα. Η Κούβα όμως τα κατάφερε να προστατέψει το λαό της και σε αυτή την μάχη, με αταλάντευτη προσήλωση, υποτάσσοντας την φαρμακευτική παραγωγή στα λαϊκά συμφέροντα, παράγοντας τα αναγκαία εμβόλια. Και σήμερα είναι οι ίδιοι που μιλούν για “προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων” στην Κούβα. Δεν έχουν καμία νομιμοποίηση ούτε το ηθικό ανάστημα να το κάνουν, όσοι καταδικάζουν τους λαούς τους στο θάνατο, τη φτώχεια και την ανέχεια για τα κέρδη των λίγων.

 

Στα 70 χρόνια από την ηρωική επίθεση στους στρατώνες της Μονκάδα, και στα 64 χρόνια από τη Νίκη της Επανάστασης στην Κούβα, οι λαοί του καπιταλιστικού κόσμου δεινοπαθούν. Κατακτημένα με αίμα κοινωνικά δικαιώματα τσακίζονται για να διευκολυνθεί η κερδοφορία των ομίλων. Οι πολυδιαφημισμένες νέες τεχνολογίες και τα επιστημονικά επιτεύγματα αντί να απαλύνουν το μόχθο των εργαζομένων, μετατρέπονται σε εξαρτήματα της καπιταλιστικής κερδοφορίας και σε νέα δεσμά των λαών. Οι σφοδροί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί για το μοίρασμα των αγορών, των δρόμων της ενέργειας, βρίσκονται σε κορύφωση με τον πόλεμο στην Ουκρανία μεταξύ ΝΑΤΟ – καπιταλιστικής Ρωσίας. Πόλεμο που πληρώνουν πολύ ακριβά δύο λαοί που για δεκαετίες έζησαν πλάι-πλάι αδελφωμένοι στη σοσιαλιστικοί οικοδόμηση, και όλοι οι λαοί του κόσμου με την ενεργειακή φτώχεια, τις αυξήσεις στις τιμές, τον πληθωρισμό που γιγάντωσε ο Ιμπεριαλιστικός πόλεμος, με το υπαρκτό ενδεχόμενο να γενικευθεί ο Πόλεμος.

 

Ο καπιταλισμός έχει ολότελα σαπίσει. Δεν μπορεί να εγγυηθεί κανένα δικαίωμα και καμία ανάγκη των εργαζομένων. Γεννά μόνο κρίσεις, φτώχεια, μιζέρια, ιμπεριαλιστικό πόλεμο και προσφυγιά. Εγκληματεί αδυσώπητα σε βάρος των ξεριζωμένων, σε βάρος της υγείας και της ζωής το λαού, απέναντι στο φυσικό περιβάλλον, εάν πρόκειται αυτό να αυξήσει τα περιθώρια κέρδους των ομίλων που ταΐζει άφθονο χρήμα.

 

Σε μας αναλογεί σήμερα να πιάσουμε το νήμα της Μονκάδα! Αυτή η πράξη άφθαστου ηρωισμού μας διδάσκει ότι ανεξάρτητα από τον αρνητικό συσχετισμό δύναμης, η εργατική τάξη, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα μπορούν και πρέπει να τον αλλάξουν. Μπορούν να επιλέξουν να βαδίζουν δρόμο διαφορετικό από εκείνον της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, την οικοδόμηση της κοινωνίας χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, το σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

 

 

 

Ανάγκη η ενίσχυση και ο πολλαπλασιασμός της διεθνιστικής μας αλληλεγγύης με την Κούβα

 

Απέναντι στα σχέδια του ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα του βορειοαμερικανικού, που απεργάζεται σε βάρος της Κούβας και του λαού της, ασπίδα πάντοτε ήταν το μεγάλο κύμα εργατικής-λαϊκής αλληλεγγύης, αποτέλεσμα της διεθνιστικής συνεισφοράς και της έμπνευσης που απλόχερα παρείχε η Κούβα στους καταπιεσμένους όλου του Κόσμου.

 

Είναι ανάγκη σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οχυρωμένοι στο σύνδεσμό μας, τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο Φιλίας και Αλληλεγγύης, που οδεύει για τα 60 χρόνια χρόνια ζωής και δράσης του, να ενισχύσουμε και να πολλαπλασιάσουμε τις σημαντικές μαχητικές, μαζικές δραστηριότητές του προς υπεράσπιση του Κουβανικού λαού και των κατακτήσεων της Επανάστασής του.

 

Να κλιμακώσουμε τον αγώνα μαζί με άλλους φορείς του ταξικού εργατικού και του ριζοσπαστικού λαϊκού κινήματος της χώρας μας για την κατάργηση του βάρβαρου οικονομικού και εμπορικού αποκλεισμού και κάθε είδους κυρώσεων και μέτρων σε βάρος της Κούβας, που στερούν την πρόσβαση σε βασικά αγαθά και υπηρεσίες για το λαό της. Που έχουν επιφέρει τεράστιες ζημιές πάνω από 140 δις δολαρίων σε βάρος της χώρας και του λαού της.

 

Για να καταγγείλουμε στον ελληνικό λαό, την επικίνδυνη κλιμάκωση της επιθετικότητας των ΗΠΑ και των συμμάχων τους εναντίον της Κούβας όπως εκφράζεται τα τελευταία χρόνια: με τα 243 μέτρα που έλαβε η κυβέρνηση Τραμπ, και διατηρεί η κυβέρνηση Μπάιντεν, με τα ιμπεριαλιστικά σχέδια σε βάρος του κουβανικού λαού, τον πόλεμο προπαγάνδας και fake news, την επαναφορά της Κούβας στη λίστα των “κρατών που υποστηρίζουν την τρομοκρατία”. Για να απαιτήσουμε την επιστροφή του εδάφους της βάσης του Γκουαντάναμο που παράνομα κατέχουν οι ΗΠΑ.

 

Για να ξεμπροστιάσουμε την καπιταλιστική ΕΕ και της κυβερνήσεις της, τις ψευδεπίγραφες δήθεν ανησυχίες τους για “ανθρώπινα και δημοκρατικά δικαιώματα”. Διαχρονικός τους στόχος ήταν και είναι να υπονομεύσουν τις κατακτήσεις του κουβανικού λαού και της επανάστασης. Αυτό το στόχο υπηρετεί το πρόσφατο ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου που απαιτεί να εφαρμοστούν πρόσθετες κυρώσεις σε βάρος της Κούβας.

 

Για να γίνει σεβαστό το δικαίωμα του λαού της Κούβας να συνεχίσει να βαδίζει το δρόμο που έχει επιλέξει, χωρίς ξένες επεμβάσεις.

 

 

 

Η Κούβα δεν είναι μόνη! Η Κούβα θα νικήσει!

 

ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣΤΕ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ

 

https://www.youtube.com/watch?v=lDN9nbHCQ7g

 

 

 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΗΣ 26ΗΣ ΙΟΥΛΙΟΥ

Καταγγελία του ψηφίσματος του Ευρωκοινοβουλίου για την Κούβα-Αλληλεγγύη στον κουβανικό λαό

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

 

Για μια ακόμα φορά η Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει τον πραγματικό εαυτό της με το απαράδεκτο ψήφισμα του Ευρωκοινοβούλιου που απαιτεί πρόσθετες κυρώσεις της ΕΕ κατά της Κούβας.

 

Ο διακρατικός καπιταλιστικός οργανισμός, που έχει χτίσει την ανάπτυξή του πάνω στην πολύχρονη εκμετάλλευση των ευρωπαίων εργαζόμενων και οδηγεί στη φτώχεια, την ανασφάλεια μεγάλα τμήματα των πληθυσμών του, στη σχετική, αλλά και απόλυτη εξαθλίωση, στην πλήρη καταστροφή και των υπολειμμάτων του κοινωνικού κράτους, «δεν διαθέτει την ηθική, πολιτική και νομική εξουσία να κρίνει την Κούβα», όπως αναφέρει η Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας της Κούβας.

 

Για να πετύχει την αδρανοποίηση των εργαζόμενων εφαρμόζει όλο και περισσότερα αυταρχικά μέτρα, καταστολή και προώθηση φασιστικών ομάδων, συμμοριών και κομμάτων. Σε πολλές από αυτές τις «δημοκρατικές» χώρες απαγορεύεται ρητά ή πρακτικά η έκφραση αντίθετης γνώμης και η λειτουργία κομμάτων της εργατικής τάξης. Η πληροφόρηση ελέγχεται ασφυκτικά και απευθείας από το μεγάλο κεφάλαιο. Και τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, η ΕΕ προκαλεί ή συμμετέχει στην ανατροπή ανεπιθύμητων κυβερνήσεων ξένων χωρών, σε στρατιωτικές εισβολές, δημιουργεί εμφύλιες συρράξεις.

 

Στα πλαίσια αυτά η ΕΕ, ευθυγραμμισμένη με την πολιτική των ΗΠΑ, βάζει ξανά το χέρι της στην προσπάθεια ανατροπής του σοσιαλισμού στην Κούβα. O γενοκτόνος αμερικάνικος αποκλεισμός έχει φτάσει τα τελευταία πέντε χρόνια σε παροξυσμό πνίγοντας την οικονομία της, στερώντας την από αναγκαία  επενδυτικά κεφάλαια, δεσμεύοντας κουβανικές καταθέσεις σε τράπεζες τρίτων χωρών. Δημιούργησε μεγάλες δυσκολίες στην αντιμετώπιση της πανδημίας –όπου η Κούβα έδειξε την απόλυτη υπεροχή του σοσιαλιστικού οικονομικοκοινωνικού συστήματος- καθώς και στην πρόληψη μεγάλων βιομηχανικών ατυχημάτων και την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών.

 

Όμως το Ευρωκοινοβούλιο αντιπαρέρχεται τις επιπτώσεις του αποκλεισμού και έρχεται να εκμεταλλευτεί πολιτικά αυτά που είναι οι στόχοι του ιμπεριαλιστικού αποκλεισμού, η καταστροφή δηλαδή της κουβανικής οικονομίας, η δημιουργία σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων και η απομάκρυνση του κουβανικού λαού από την Επανάστασή του και που νομίζει ότι έχουν επιτευχθεί.

 

Το Ευρωκοινοβούλιο κατηγορεί την κουβανική Επανάσταση για παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ψεύδεται και πάλι. Όχι μόνο γιατί η Κούβα αποτελεί το παγκόσμιο παράδειγμα πραγματικής εφαρμογής των δικαιωμάτων του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια του γενοκτόνου αποκλεισμού, αλλά και γιατί τα όργανα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεν έχουν το ηθικό σθένος να πουν ανοιχτά πως ακριβώς αυτά τα δικαιώματα που εξασφαλίζει ο σοσιαλισμός είναι εκείνα που δεν μπορούν να ανεχτούν καθώς είναι διαμετρικά αντίθετα με το ταξικό τους συμφέρον.

 

 

 

Η Κούβα θα τους διαψεύσει ξανά

 

 

 

Αθήνα, 17 Ιούλη 2023

 

 

 

Εκδήλωση αφιερωμένη στο συνδικαλιστικό κίνημα της Κούβας

Εκδήλωση αφιερωμένη στο συνδικαλιστικό κίνημα της Κούβας διοργάνωσε ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας και Αλληλεγγύης, τιμώντας την 64η επέτειο της Κουβανικής Επανάστασης.

Στο επίκεντρο της εκδήλωσης βρέθηκε ο ρόλος των κουβανών εργαζομένων και των συνδικάτων τους, για το δικαίωμα του λαού να συνεχίσει στο δρόμο που ο ίδιος επέλεξε, για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Η εκδήλωση άνοιξε με το χαιρετισμό του Πρέσβη της Κούβας στην Ελλάδα, Αραμίς Φουέντε Ερνάντες που μεταξύ άλλων είπε: «13 πρόεδροι των ΗΠΑ απέτυχαν στην πολιτική τους και δεν κατόρθωσαν ούτε θα κατορθώσουν να γονατίσουν τον κουβανικό λαό». Θυμίζοντας μια ιδέα που είχε εκφράσει ο Ραούλ Κάστρο, ανάφερε ότι «με την αδιάρρηκτη ενότητα του λαού μας, το ισχυρότερο όπλο του, που σφυρηλατήθηκε στο χωνευτήρι του αγώνα υπό την ηγεσία του αρχηγού της Επανάστασης Φιδέλ Κάστρο Ρους, όσο μεγάλοι κι αν είναι οι κίνδυνοι και οι δυσκολίες, θα συνεχίσουμε να προχωρούμε μπροστά». Κλείνοντας, ευχαρίστησε εξ ονόματος του κουβανικού λαού, τον ελληνικό λαό για την αλληλεγγύη που προσέφερε στον κουβανικό λαό.

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο πρόεδρος του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου Φιλίας και Αλληλεγγύης, Νίκος Καρανδρέας, που αναφέρθηκε εκτενώς στην ιστορία του εργατικού κινήματος της Κούβας πριν από την Επανάσταση. Μίλησε για τη διαμόρφωση της εργατικής τάξης, στους αγώνες της κατά της δικτατορίας του Ματσάδο, στις μεγάλες απεργίες και κινητοποιήσεις των εργαζομένων που συνάντησαν την αιματηρή καταστολή των αστυνομικών και στρατιωτικών δυνάμεων. 

Ακολούθησε ο πρόεδρος του συνδικάτου ΟΤΑ Αττικής Σπύρος Κωνσταντάς, ο οποίος υπογράμμισε μεταξύ άλλων ότι «αποτελεί έμπνευση το παράδειγμα, ενός μικρού νησιού της Καραϊβικής, ενός μικρού νησιού, απέναντι σε μια τεράστια ιμπεριαλιστική δύναμη, που ενώ για αιώνες βίωνε την εκμετάλλευση και την καταδυνάστευση από τις ΗΠΑ, κατάφερε να αποδείξει την τεράστια δύναμη του λαού, που όταν αποφασίσει να οργανωθεί και να διεκδικήσει μπορεί να ανατρέψει και τον πιο ισχυρό, τον πλέον φαινομενικά ανίκητο αντίπαλο». 

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με τους μουσικούς Γιώργο Δορλή και Θάνο Μπουκουβάλα, που έπαιξαν λαϊκά και αγωνιστικά τραγούδια.